କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ବାନ୍ଧି ମୁଁ ରଖିଛି, ତୁମରି ସ୍ମୃତି, କିଛି ଅଭୁଲା ଅନୁଭୂତି, ଆଉ ଅତୀତର ସେହି ସୁବାସିତ ପ୍ରୀତି ନାଁ ତୁମେ ବାନ୍ଧି ହେଲ, ମୋ ପ୍ରୀତି ବନ୍ଧନରେ ନାଁ ମୁଁ ବନ୍ଦୀ କରିପାରିଲି, ମୋ ପ୍ରେମ ଭାବରେ ତଥାପି ମୁଁ ତୁମରି ସ୍ମୃତିରେ, ନିତି ବାନ୍ଧି ହୁଏ, ନିତି ବନ୍ଦୀ ହୁଏ, ସାଥେ ଥାଏ ଏ ନୀରବ ବିରହ ରାତି କେମିତି ପାଳିବି କୁହ, ମୋ ମନ କଚେରୀର ଆଦେଶ, ଏଠି ମକଦ୍ଦମା ବି ପ୍ରେମ, ମନ୍ତବ୍ୟ…
ଯାହାକୁ ଦେଇଛି ମାଇପ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝାଇ କହୁ ଶ୍ବଶୁରଂକ ଝିଅ, ଶଳାର ଭଉଣୀ ନୁହେ କି ସିଏ ବାପାମାଆଂକର ବୋହୂ? କନିଆକୁ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲଂତି ଭୁଲିଯାଇ ଗାଆଁ ଘର ଛୁଆର ମାଆକୁ ପଚାରଂତି ନାହିଢ଼ଁ ଏମାନେ କେମିତି ବର? ପତ୍ନୀକୁ ସୁଖଦାୟିନୀ ଭାବିଲେ ହୁଏ ସବୁ ଗଡ଼ବଡ଼ ଝିଅ ଭଉଣୀ ବୋହୂ ମାଆ ସିଏ କାହିଁକି ହୁଅ ଅପଡ଼? ଭାର୍ଯାକୁ ‘ ବାହାରି ଯା ‘ କହିଦେଲେ ହୁଏନାହିଁ ଜଣେ ମରଦ ଅଂଡିରା ମାଇପି…
ନିଜେ ସହି ଭୋକ ଶୋଷ ଯେଉଁ ଲୋକ ଦିଏ କାହା ପେଟ ପୂରେଇ ତା’ ହାତରୁ ଖାଇଥାଏ ଯେଉଁ ଲୋକ ଗୋଡ଼ରେ ବି ପାରେ ଖୁରେଇ ଏମିତି ହୋଇଛି ସମୟ ଏଇନେ କେହି କରେନାହିଁ ସ୍ବୀକାର ଉପକାରୀ ଯେତେ ଚିହ୍ନା ଲୋକଂକୁ କରୁଥାଏ ଧିକ୍କାର କଥା ତ ପଳାଏ ପବନରେ ଉଡ଼ି ଲେଖା ରହିଥାଏ ପଡ଼ି କେହି ମାନେନାହିଁ କାହାର ବୋଲ ଯେତେ ଛାଡ଼ିଲେ ବି ରଡ଼ି ଶିକ୍ଷା ଶାସନ ବିଚାର ସାହିତ୍ୟ ହେଲାଣି ଶବ୍ଦଖେଳ ଭାବନା…
ଅଜାଣତରେ ବି ଅସଜଡ଼ା କଥା ଦୈବାତ୍ ପାଟିରୁ ଖସି ଗଲେ, ସଦ୍ଭାବ୍ କେଉଁ ପ୍ରକାରେ ଜାଣିଛୁଁ, ବିଗିଡ଼େ ବେଶି ତେବେ ସୁଦ୍ଧା କେହି କହୁନାହାଂତି ମାପିଚୁପି କେଉଁ କଥା ସେଇଥିପାଇଁ ତ ଶୁଣୁଥିବା ଲୋକ ଭୋଗୁଥାଏ ହୀନସ୍ତା ରାଂଧିବା ବେଳେ ତ ଚାଉଳରୁ ଗୋଡ଼ି ବାଛି ଦେଇଥାଊଢ଼ଁ ଫିଂଗି କହିବା ବେଳକୁ ବଦଳାଉନାହିଁ ଥରେ ବି ବଚନ ଭଂଗି ଏତେ ବକ୍ବକ୍ ହେଉଥିଲେ ତ ପଡ଼େନାହିଁ ତାର ପ୍ରଭାବ ରଡ଼ି ଛାଡ଼ି ଖାଲି ଦାବି କରୁଥିଲେ ହଟି…
ଚାଷୀ ଆଜି କରେ ପୂଜା ର ଆଳତୀ କ୍ଷେତ ଉପରକୁ ଯାଇ।। ରଥ ଗଢ଼ା କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେବ ହେ ଧାଇଁ ଆସ ପଣ୍ଡା ଭାଇ.. ଛାଡ଼ ହେ ଫନୀକୁ ଡାକ ହେ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଭଲରେ ଭଲରେ ରଥ କାମ ହେଉ ନ ଆସୁ ବାତ୍ୟା ନ ରହୁ ତାଣ୍ଡବ ଶ୍ରୀହୀନ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ପୁଣି ଭରି ଉଠୁ ସବୁଜିମାରେ ପୁଣି ଥରେ ଖେଳୁ ସାଗର ହସି ହସି ନ ଶୁଭୁ କରାଳ ଗର୍ଜନ ସବୁ ଭକ୍ତଙ୍କ ଭିଡ଼…
