କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
କିଛି ପରିସ୍ଥିତି, କିଛି ପରିବେଶ, କିଛି ପ୍ରେମ, କିଛ ପ୍ରତାରଣାକୁ ପାଥେୟ କରି କିଛି ପାଦ ଚିହ୍ନର ପଛେ ପଛେ ପାଦ ଥାପି କିଛି ପରିଶ୍ରମର ପାଉଣାକୁ ହାତରେ ଭରି କିଛି ନ ପାଇ ଅନେକ କିଛି ପାଇବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୃତି ଦେଇ ନିଜର ପ୍ରତିଛବିକୁ ନିଜ ମନେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରି ନିଜକୁ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଜିତିବାର ନାମ ଜୀବନ । କିଛି କୋହକୁ ଛାତିରେ ଧରି, କିଛି ଅନୁଭବକୁ ଅଙ୍ଗେ ଲିଭାଇ, କିଛି ଅସମ୍ଭବକୁ ସମ୍ଭବ କରିବାର…
ନୀଳ ପାରାବାର କୂଳେ କୂଳେ, ନୀଳ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି କିଏ ସେ ଯାଉଛି, ନୀଳ ପଣତ ସେ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୁଷମା ଲଭିଛି; ନୀଳ ଅମ୍ବରେ… ନୀଳ ଚୁଡ଼ି ତା’ର ଖନ୍ ଖନ୍ ବାଜେ ନୀଳ ଢେଉର ତାଳେ ତାଳେ ନୀଳ ନୟନା ତା’ ହରିଣୀ ଚାହାଣି ନୀଳ ଅମୋଘ ବାଜେ ଏ ହୃଦୟରେ…। ନୀଳ ଜହ୍ନର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ… ନୀଳ କୁଣ୍ଡଳ ତା’ ଏତେ ଝଲସା, ନୀଳ ଶାମୁକାର ନୀଳ ବିନ୍ଦୁ ତହିଁ ଓଃ ! ପୁଣି ଏତେ…
ଏଇ ରଜନୀର ଅନ୍ଧକାରକୁ ବନ୍ଦ କରିବାପାଇଁ ଚାହେଁ ମୋ ଆଖି ପଲକରେ । ମୋ ଅଧରର ବାକ୍ ଶକ୍ତିକୁ ହଜେଇ ଦେବାପାଇଁ ଚାହେଁ ଏ ରାତିର ନିରବତାରେ । କିଛି କ୍ଷଣ ରୋକି ଦେଇ ପବନକୁ ବଦଳେଇବାକୁ ଚାହେଁ ମୋ ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସରେ । କ୍ଲାନ୍ତ ମୋ ଏଇ ଶରୀରକୁ ଅଗ୍ନିର ଉଷ୍ମତାରେ କରି ପାଉଁଶ ଶୋଇଯିବାକୁ ଚାହେଁ ମା’ ତୋ କୋଳରେ । – ତାନିଆ ପଟେଲ ତାନିଆ ପଟେଲତାନିଆ ପଟେଲ ଓଡ଼ିଆ ଏବଂ ଇଂରାଜୀ…
ମେଘକୁ ମାଗିଲି ଶ୍ରାବଣ ହେଲେ, ସେ ଲୁହ ଦେଇଗଲା ଫୁଲକୁ ମାଗିଲି ଫଗୁଣ ହେଲେ, ସେ କଣ୍ଟା ଦେଇଗଲା । ପାଣିକୁ ମାଗିଲି ଶୋଷ ଟିକେ ସେ ବିଷ ହେଇଗଲା ହୃଦୟରେ ଖୋଜିଲି ହସଟିକେ ସେ ରାଗି ଚାଲିଗଲା । ରାତିକୁ ମାଗିଲି ତାତି ସେ ଶୀତ ଆଣିଦେଲା ପୁନେଇଁ ଚାହିଁଲି ଜହ୍ନଠୁଁ ତାକୁ ମେଘ ଢାଙ୍କିଦେଲା । ତୂଳୀରୁ ତୋଳିଲି ରଙ୍ଗ ଧେତ୍ ! ସେ ଫିକା ପଡ଼ିଗଲା ପ୍ରିୟାକୁ ମାଗିଲି ପ୍ରେମ ସେ ଧୋକା…
ବାସ୍ତବତାର ଦ୍ଵାହିରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଛି ସୁନେଲି ସପନ.. କୁହୁଡ଼ି ଢେଉର ସୀମା ଲଙ୍ଘି ଲଙ୍ଘି ନିଜକୁ ଆବିଷ୍କାର କରିଛି ଏକ ବହଳ ଅନ୍ଧକାରୀ ଜଙ୍ଗଲରୁ.. ଯେଉଁଠୁ ଫେରିବା ଅନିଶ୍ଚୟ ଦିଗହରା ପଥିକଟେ ପରି ପର୍ବତାରୋହଣ କରି ଭୁଲି ସାରିଛି ଫେରିବାର ପଥ.. କଳା କଳା ଅନ୍ଧାରୀ ଜଙ୍ଗଲ ଗୋଡ଼ାଇ ଆସନ୍ତି ଖାଁ ଖାଁ ଗର୍ଜନର ନିସ୍ତବ୍ଧତା ଭାଙ୍ଗି.. ନିଶାଚର ପରି ଭ୍ରୁକୁଞ୍ଚନ କରି ନିଶ୍ୱାସର ବେଗ ମାପି ଚାଲନ୍ତି ଏ ଜଙ୍ଗଲୀ ଅନ୍ଧାର.. ପଥ ଭ୍ରମି ସାରିଛି…
