କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଅନ୍ଧାର ଛାତିରୁ କମ୍ବଳ ଉତାରି ସକାଳ ତ ହସିଲାଣି… ସବୁଜ ଘାସକୁ ମୁକ୍ତା ହାର ଦେଇ କାକର ସଜାଇଲାଣି… ଦେହରେ ଶୀତୁଆ ଶିହରଣ ଖେଳେ ମନ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ହେଲାଣି… ନଦୀ, ହ୍ରଦ ସବୁ ପରିଷ୍କାର ଦିଶେ ସ୍ରୋତସ୍ୱିନୀ ପୁଷ୍କରିଣୀ… ଦୂର ଦିଗ୍ବଳୟେ କୁହୁଡ଼ିର ଛାୟା ପଦ୍ମ ବୃନ୍ତ ମେଲିଲାଣି… କାଶତଣ୍ଡୀ ଫୁଲ କେଶ ବିନ୍ୟାସରେ ଶରତ ଡାକ ଦେଲାଣି… କୁଆଡ଼େ ଗଲ ହେ ପୃଥିବୀ ବାସୀ ଏ ବେଗେ ସଜ ହୁଅ ପୁଣି… ଚଉଦିଗୁ ଶୁଭେ ମା’…
ରମ୍ଭାସୁର ଦୃଢ଼ ତପସ୍ୟା ବଳରେ ପ୍ରସନ୍ନ କରିଲେ ଅଗ୍ନି ଦେବଙ୍କୁ କି ବର ମାଗୁଛ ମାଗ ତୁମେ ରମ୍ଭା ପୂରଣ କରିବି ତୁମ ଇଚ୍ଛାକୁ । ଆମ କୋଳେ ଗୋଟେ ପୁତ୍ର ଜନ୍ମ ଦିଅ ଦୟାର ସାଗର ଅଗ୍ନି ଦେବତା ରମ୍ଭା ପତ୍ନୀ ଗର୍ଭେ ପୁତ୍ର ଜାତ କଲେ ତଥାସ୍ତୁ କହିଲେ ଦୟାର ଦାତା । ରମ୍ଭା ପତ୍ନୀ କୋଳୁ ଜାତ ହେଲା ପୁତ୍ର ନାମ ଥିଲା ତା’ର ମହିଷାସୁର ତପସ୍ୟାର ବର ବ୍ରହ୍ମା ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ…
“ମା” ଗାଡ଼ିଆ କି ପୋଖରୀ ନୁହେଁ ନଈ ଆଉ ସମୁଦ୍ରଠାରୁ ବି ଆହୁରି ବିସ୍ତୃତ ତା’ ପଣତର ଉପତ୍ୟକା ଏତେ ଲମ୍ବା ଯାହା ଢାଙ୍କି ଦେଇପାରେ ଏ ବିଶାଳ ଜଗତ ସେ ପଣତରେ ମଥା ରଖି ଶୋଇଗଲେ ଏ ନଭଶ୍ଚୁମ୍ଭି ଗଗନ ବି ଲାଗେ ସତେ ଛୋଟ । ତା’ ଆଖିର ମମତା ଆକାଶର ପୂର୍ଣ୍ଣ ବାଦଲ ଠାରୁ ଆହୁରି ଘନ ଆଉ ଆଚ୍ଛାଦିତ ଯେତେ ବର୍ଷିଲେ ବି ନା କେବେ ଥକେ ନା କେବେ ସରିବାର…
ଶରଦର ଅଗମନେ ନିର୍ମଳ ମେଘମାଳ ଦିଶେ ଗଗନେ, ଶରଦର ଛୁଆଁରେ ତୋଫା ଜହ୍ନ ଦିଶେ ସପନେ, ଭଳିକି ରଙ୍ଗର ରଙ୍ଗଣୀ ସାଙ୍ଗକୁ କାଶତଣ୍ଡୀ ବଢ଼ାଏ ଶୋଭା ଭୁବନେ ।। ଶରତ ଋତୁରେ କାଶତଣ୍ଡୀ ଫୁଲର ଶୋଭା, ରାସ୍ତା ଘାଟ, ବିଲ ଚାରିଆଡ଼ ଦୃଶ୍ୟ ମନଲୋଭା ।। ଶରତର ଆଗମନେ ଜମେଇ ଦିଏ ତା’ ଆସର, ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ମୋହେ, ନାହିଁ ଯେ ବର୍ଣ୍ଣନା ତା’ ରୂପ ଆଉ ରଙ୍ଗର । ବଗିଚା ବାଡ଼ି, ରାସ୍ତାଘାଟ ନଈ ପଠା…
ଆଜି ଜୀବନର ସାୟାହ୍ନରେ ମନେ ପଡ଼େ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅମୂଲ୍ୟ, ଅଭୂଲା, ଅବିସ୍ମରଣୀୟ ନିଷ୍ଫଳ ନଥିଲା ପ୍ରଚଷ୍ଟା ସେ ଦିବ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ଆଜି ଅବିରତ, ଅଚିନ୍ତ୍ୟ, ଅବଧାରିତ । ଥିଲି କେବେ ଏକ ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚଳ ନୀରବ ନଦୀ ସମୟର ତାଡ଼ନାରେ ଅଧିର, ଅକାମ୍ୟ, ଅପ୍ରବାହିତ ଖୋଜୁଥିଲି ଏକ ପାନ୍ଥଶାଳା ହରିବାକୁ ଆଜୀବନ କ୍ଲାନ୍ତି ଯେଉଁଠାରେ ନଥିବ ଅଶାନ୍ତି, ଅହଙ୍କାର, ଅନବହିତ ପାନ୍ଥଶାଳାର ଅବରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀରେ ଅମୃତ ବଚନ ଆହତ ମନକୁ କରିଲା…
