ବହୁ ଯୁଗ ଧରି, ହୋଇଥିଲା ନାରୀ କେବଳ ଜନୟିତ୍ରୀ ଏବେ ତ ହେଲାଣି, ଦେଖୁଛୁଁ ସଭିଏଁ ଛାତ୍ରୀ, ଧାତ୍ରୀ, ନେତ୍ରୀ କର୍ତ୍ରୀ, ବିଦ୍ୟାଦାତ୍ରୀ ତେବେ ବି ତା’ ସହ କରୁନାହିଁ କେହି ମୈତ୍ରୀ ଦେଖୁଛି ମୂକ ଧରିତ୍ରୀ ଆଉ କେତେ ଯୁଗ ପ୍ରଲେପ ବୋଳି ହେଉଥିବ ଅଭିନେତ୍ରୀ? ଆଉ କେବେ ହେବ ଅଜଣା ଶୈଳ ଶିଖର ଆଡ଼କୁ ଏକାକିନୀ ଆଉ ସାହସିନୀ ଅଭିଯାତ୍ରୀ? ‘ନାରୀ’ରୁ ଆ-କାର, ଈ-କାର ଛିଂଡାଇ କରିହୁଏ ପରା ‘ନର’ ଏହି ସତ୍ୟକୁ କେବେ…
ଲୋକଂକ ସହିତ ଯିଏ ଜାଣେନାହିଁ ମିଶି ବହି ପଢ଼ି ପାଉଥାଏ ଭ୍ରମଭରା ଖୁସି ପୁରାଣର କଳ୍ପକଥା ତା’ ମଥାରେ ପଶି ହୁଏ ନୂଆ ଚେତନାର ନୃଶଂସ ବିନାଶୀ ଖୁବ୍ ସହଜରେ ଏଠି ବହୁ ଶବ୍ଦଚାଷୀ ଯାଆଂତି ଚଳିତ ଏହି ସମୟରୁ ଖସି ସଂସାରେ ରହି କହଂତି ନିଜକୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କାହାକୁ ସତରେ କରିହୁଏନାହିଁ ‘ଦୋଷୀ’ ସଂଘଭୁକ୍ତ ହୋଇ ନିଜ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ବିନାଶ କରିଲେ ହିଁ ସେମାନଂକୁ ମିଳଇ ସଂତୋଷ ମିଥ୍ୟା ସହ ରାଜିନାମା କରିଲେ ସ୍ୱାକ୍ଷର ଗ୍ରଂଥାଧୀନ…
କୁଶଳୀ ରାକ୍ଷସ ଆଉ ଅଭିଜ୍ଞ ଘାତକ ସ୍ୱୈରିଣୀ ଯୋଗିନୀ ସହ ସୁଜ୍ଞାନୀ ସ୍ତାବକ ସ୍ୱାର୍ଥାଂଧ ନେତୃସକଳ, ଶୁଆ ପରି ବକ୍ତା ହୋଇଛଂତି ସ୍ୱଭାଷାରେ ବୃକ୍ଷ ପରି ମୂକ ବଢ଼ୁଅଛି ଏମାନଂକ ସଂଖ୍ୟା ଦେଇଥିଲା କିଏ ଶିକ୍ଷା ହୋଇଥିଲା କିପରି ପରୀକ୍ଷା? ସମୟ ହେଲାଣି ଏବେ କରିବାକୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ସମୀକ୍ଷା ମୂଲ୍ୟବୋଧହୀନ ବହୁ ପଦଗର୍ବୀ ବଶଂବଦ ଲୋକ ହୋଇଛଂତି ସ୍ୱଭୂମିରେ ପ୍ରଶାସକ, ସଂପାଦକ, ଗୁରୁ ଓ ଶିକ୍ଷକ ଅପଠିତ ହୋଇ ରହେ ଅସଂଖ୍ୟ ପୁସ୍ତକ ପାଠକ ସଂଖ୍ୟାରୁ ବେଶି…
ଶବ୍ଦ ଉପରେ ମାଲିକାନା କେବେ ବି କାହାର ଥାଏନା ଶବ୍ଦ ଆମର କି ତାଂକର ଏ ଚିଂତା ଅଟେ ଅବାଂତର ଯେ କହେ, ଶବ୍ଦ ହୁଏ ତାର ଶବ୍ଦ ଉପରେ ଅଧିକାର ସର୍ବଦା ରହେ ସଭିଂକର କରିବା ଏ ସତ୍ୟ ସ୍ୱୀକାର ପବନ ସୂର୍ଯାଲୋକ ପରି ଶବ୍ଦ ବି ପାରୁଛି ସଂଚରି ଏ ଗତି ରୋଧିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ନ ଦିଏ କାହାକୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଶବ୍ଦର ମୁକ୍ତ ବିନିମୟ ଯୋଗୁଁ ହୁଏନା ଭାଷା କ୍ଷୟ ତେଣୁ ନ ହୋଇ…
ମେଛେଲ୍ଲୁ ବୁଢାକେ ସଭେ ଜାନିଥିଲେ ଧରୁଥିଲା ଗୁଟେ ବାଡ଼ି ମୁଡ଼େଢ଼ଁ ରଂଗିନ୍ ପଗ୍ଡ଼ି ନିଜର୍ ବହର୍ ସାଂଗେ ଲଟର୍ ପଟର୍ ଧରା ପଡ଼୍ଲାକି ରାଏତ୍ ଅଧିଆ କିରାସିନି ରୁକି ମାରିଦେଲା ନିଆଁଖାଡ଼ି ବହ ଛାଡ଼ୁଥଲା ରଡ଼ି ପୂରା ଘର୍ ଗଲା ପୁଡ଼ି ଇଲାକାର୍ ସେ ବଡ଼୍ଖା ପଏସାବାଲା ପାଢ଼ଁଚ୍ଟା ଗାଆଁର୍ ମଝା ଠାନ୍କେ ବାଛ୍ଲା ଜମିନ୍ ଘିନି ଜଲ୍ଦି ବନେଇଦେଲା ସୁଂଦର୍ ସତୀ ଗୁଡ଼ି ଆଖର୍ ପାଖର୍ ମାଏଝି ଗୁହୁଡ଼ି ଲମେଇ ଥିସନ୍ ଧାଡ଼ି କବାର୍ ବୁତା…
