ଏ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ ନାୟକ ସାଜିଛି କଣ୍ଟକିତ ପଥେ ଶକ୍ତ ଆଘାତେ ଅଜଣା ବାଟର ବାଟୋଇ ସେ ସାଜେ, ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ଏ ରଙ୍ଗୀନ୍ ଦୁନିଆଁ ନିଜକୁ ହରାଇ ନିଜକୁ ବି ଖୋଜେ । ସ୍ୱପ୍ନ ଦରିଆରେ ଭାସି ଯାଇଛି ମାୟାନଗରୀରେ ବାୟା ସେ ସାଜିଛି, ବଞ୍ଚି ବି ମରିଛି ନିଜକୁ ପାଇଛି ତଥାପି ହସୁଛି… ଜୀବନର ପଥେ ଆଗେଇ ଚାଲିଛି… ଦୁଃଖରେ ହସି ସେ ସୁଖ ଖୋଜିଛି ପ୍ରତାରଣା ସାଥେ ଜିଇଁବା ଶିଖିଛି, ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ିଛି ଥକି ଯାଇଛି…
ସବୁ ଲାଗେ କାଲି ପରି ସାଙ୍ଗସାଥି ହସ ଖେଳ କଲେଜ କମନ୍ ରୁମ୍ର ଘୋ ଘୋ ଶବ୍ଦ ଇଂଲିଶ କ୍ଲାସର ଅଖଣ୍ଡ ନୀରବତା… ସବୁ ଆଜି ଯେମିତି ଜୀବନ୍ତ ସବୁ ଆଜି ନାଚୁଛି ମୋ ଆଖି ଆଗରେ “କଲେଜ” ତୁମେ ଖେଳାଇଥିଲ ଦିନେ ମୋ ଦେହରେ ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଆଣି ତୁମେ ଦେଇଥିଲ ମୋତେ ସୁନ୍ଦର କଳ୍ପନା ମହଲର ଉପହାରଟିଏ… ବିନିଦ୍ର ନୟନରେ ମୋର ଭରିଥିଲ ସ୍ୱପ୍ନର ମୁଠା ମୁଠା ମୁକ୍ତା… କିନ୍ତୁ ସବୁ ଆଜି ସମୟ…
ଆମର ସେ ହାତ ଛନ୍ଦା ଛନ୍ଦି ହୋଇ ବାଟ ଚାଲିବା ସାଇକେଲରେ ତୁମ ସାଥେ ବହୁ ଦୂର ଯିବାରେ କୁହ କିଛି ଅଛି କି ! ପୁରୁଣା ରୁମାଲରେ ଲାଗିଥିବା କିଟ୍କାଟ୍ ଚକଲେଟ୍ର ଦାଗରେ ଟିଫିନ୍ରେ ନେଇଥିବା ମ୍ୟାଗିକୁ ବାଣ୍ଟିକରି ଦୁହେଁ ଖାଇବାରେ କୁହ କିଛି ଅଛି କି ! କୁହ କିଛି ଅଛି କି ମିଛ ବାହାନା କରି ବୁଲିବାରେ ଆଇସ୍କ୍ରିମ୍ ଖାଇ ଦୁହିଁଙ୍କ ଓଠରେ ଲାଗିଥିବା ଦାଗକୁ ପୋଛିବାରେ ସାମ୍ନାରେ ଦେଖାହେଲେ କଣେଇ କଣେଇ…
ଦେହରୁ ସେ ଘା’ ସୁଖିଯାଇିଛି ସତ ହେଲେ ମନରେ ହେଇଥିବା ସେ ଘା’ ଏବେବି ତାଜା ଅଛି ॥ ଆଖିରୁ ଲୁହ ସୁଖିଯାଇଛି ସତ ହେଲେ ହୃଦୟରେ କହୁଳୁଥିବା ସେ କୋହ ଏବେବି କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦୁଛି ॥ ଏବେବି ଓଠରେ ହସ ଅଛି ସତ ହେଲେ ସେ ଅସ୍ତଗାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଦିଗବଳୟ ଭିତରେ ସେ ଚେହେରାଟି ହଜିଯାଇଛି ॥ ଏ ହୃଦୟଟି କାହା ପାଇଁ ପଥର ପାଲଟିଯାଇନି ବାସ୍ ଖାଲି ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିବା ସମ୍ପର୍କକୁ ଖୋଜିଚାଲିଛି…
ତୁମ କରୁଣାରୁ ଚାଲିଛି ସଂସାର ରଥ ତବ ପାଦତଳେ ଏ ଜୀବନ ଯାଉ ଆହେ ପ୍ରଭୂ ଜଗନ୍ନାଥ…!! ଏ ଭବ ସାଗରେ ସଂଜ୍ଞାହୀନ ମୁଁ ଯେ ଜୀବିତ ତୁମରି ପାଇଁ ଜୀବ ଗଲା ବେଳେ ତୁମେ ଟାଣି ନିଅ ଆହେ ଭାବର ଗୋସାଇଁ…!! ସଂକଟେ ଅଭାବେ କି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ବୁଡ଼ି ଯାଉଛି ମୋ ଭେଳା ସବୁ ସଂକଟରୁ ତୁମେ ଉଦ୍ଧାରୁଛ ଆହେ ପ୍ରଭୂ ଚକାଡୋଳା…!! ଜିତିବା ହାରିବା ପାଇ ହଜେଇବା ଦେଖାଅ ସବୁରି ପଥ ଭଲ…
