କରୋନା ଜ୍ୱାଳାରେ ତୁମେ ଆତଙ୍କିତ ମୁଁ ନିଇତି ଆତଙ୍କ ଦେଖୁଛି । ଦିନରାତି ଏଠି ସବୁ ତ ସମାନ ନିଆଁ ଝୁଲ ଖାଲି ଖସୁଛି, ତୁମେ ଘରେ ଲୁଚ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ମୁଁ ନିଇତି ତ ଘରେ ଲୁଚୁଛି । ସୀମାନ୍ତ ଝିଅ ମୁଁ ନୀରିହ ମଣିଷର ଆର୍ତ୍ତନାଦକୁ ଶୁଣୁଛି ସେଠି ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ସବୁ ମଣିଷ ଜୀବନ କେତେ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ୍ ଚାଲିଛି ଏଠି ଗ୍ରେନେଡର ଗର୍ଜ୍ଜନ ଆଗେ ଜୀବନ ମୂଲ୍ୟହୀନ ସାଜିଛି, ସେଠି କରୋନାଯୋଦ୍ଧାଙ୍କୁ ସମ୍ମାନସାର୍ଥେ କେତେ…
କେତେ ଆଶା ଆଉ ଆକାଂକ୍ଷା ସହିତ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ଯେବେ ଦିନ ମାସ ଯାଇ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ନ ଫେରିଲ ତୁମେ ସେବେ ॥ ଛାଡ଼ିଗଲା ମନ ମଉଳିଲା ଆଶା ସ୍ଥିର କରିନେଲି ମନେ ଉଡ଼ିଗଲା ପକ୍ଷୀ ନ ଫେରିଲା ଭଳି ଫେରିବନି ଆଉ ଦିନେ ॥ ପ୍ରେମର ବନ୍ଧନ ଥିଲେ ଯେ ନିବିଡ଼ ଆସିଯାଏ ଉଡ଼ା ପକ୍ଷୀ ସେଇ ଭରସାରେ ପୁଣି ଆଉଥରେ ବସା ମୁଁ ଯେ ବାନ୍ଧିଅଛି ॥ ନୂଆ ଋତୁ ଆସି ହୃଦୟରେ…
ଯେତେଟି ସାଧନା ମନର ଭାବନା ଆରମ୍ଭ ପ୍ରିୟା ତୁମଠୁ ପ୍ରୀତି ସଂରଚନା ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ସଭିଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ତୁମଠୁଁ । ଆହ୍ଲାଦିତ ସବୁ ବିରଳ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବନ୍ଧା ତୋ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳାପେ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଶାନ୍ତିର ହୃଦ ଝରା ଧାରା ମିଳେ ତୋ’ ମିଳନ ସାଥେ । କଲେଜ ଜୀବନ ଚକ୍ର ମଧ୍ୟେ ମୋର ଅତୀବ ନିଜର ତୁମେ ଭଲ ଲାଗେ ତୁମ ମିଷ୍ଠ ପରିଭାଷା ଆଉ ଭଲ ଲାଗ ତୁମେ । କ୍ୟାଣ୍ଟିନ୍ ପାଖ ବଗିଚା ଆସର…
“ପୁରୁଷ” ଏ ଶବ୍ଦର ସଂଜ୍ଞା ଖୋଜିବାକୁ ବୋଧେ ଅନେକେ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିବେ କାହା ପାଇଁ ସମାଜରେ ନାରୀର ଅନୁରୂପ ଓ ପରିପୂରକ ଏକ ସୃଷ୍ଟି, ସନ୍ତାନର ମେରୁଦଣ୍ଡ, ଭଉଣୀର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ, ତ ପରିଣତ ବୟସରେ ପିତାମାତାଙ୍କ ମଉଳା ଆଖିର ଝାପ୍ସା ଏକ ଦୃଷ୍ଟି । ଏମିତି ଏକ ଶବ୍ଦ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରଚନାଟେ ହେଇ ବର୍ଣ୍ଣିତ ବି ହେଇପାରେ କିନ୍ତୁ ବିନା ଉଦ୍ଧୃତାଂଶରେ, ଶବ୍ଦହୀନ, ଅର୍ଥହୀନ ଆଉ ଭାବହୀନ ଯିଏ ପାଣି ପରି ଜୀବନ ତ ବଞ୍ଚେଇ…
ଗଲା କାଲି ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଫୋନ୍ କରି ପଚାରିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ତୋର କେହି ଶିଷ୍ୟ ନାହାନ୍ତି?” ମୁଁ କହିଲି, “କାହିଁକି ପଚାରୁଛୁ? ମୁଁ ନିଜେ ତ କୌଣସି ଦୀକ୍ଷା ନେଇନାହିଁ ତେବେ ଦୀକ୍ଷା ଦେବି କିପରି? ଆଉ ଦୀକ୍ଷା ଦେବା କିମ୍ୱା ଗୁରୁ ହେବାର ମୋର କୈାଣସି ସଉକ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ।” ସେ ବିଚରା ନିରାଶ ହେଲା । ମୁଁ ତାକୁ ନିମ୍ନୋକ୍ତ ସତ୍ୟ ଘଟଣାଟିଏ ଶୁଣାଇଲି ଆଉ କିଛି ସାମାଜିକ ପ୍ରଶ୍ନ…
