କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ସେ ଆନନ୍ଦ ଲାଗଇ ଏ’ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ମୋର । ଧନ୍ୟ ମା’ ଧରିତ୍ରୀ ତୋହରି କୋଳରେ ଭାଷା ଓଡ଼ିଶା ମାଟିର । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଭାଷାକୁ ଯେତେ ଆଦରିଲେ ସେ କିସ

ସମ୍ପର୍କ ମରିଗଲେ ହିଁ ଜଣା ପଡ଼େ ଯେ କେତେ ପ୍ରବଳ ଭାବରେ ବଞ୍ଚିଥିଲା । ସମ୍ପର୍କ ମରିଗଲେ ସ୍ମୃତି ଆସେ ଚୁମ୍ବକ ହେଇ, ଟାଣି ନିଏ ଲୁହାରେ ତିଆରି ଭାରି ନିଦ ଆଉ ଟୁକୁଡ଼ା

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ହେଲା ଆସି କୋଡ଼ିଏ, ପେଟରେ ଦବା ପଖାଳ ମୁଠିଏ । ଘରମଣି ଅଡ଼ି ବସିଅଛନ୍ତି, ପଖାଳ ପାଇଁ ସବୁ ଯୋଗାଡ଼ୁଛନ୍ତି । ଅଧା ମାସ ବୋଲି ପକେଟ ଖାଲି, ପଖାଳ ପାଇଁ

ମୋ ଭାଗର ଖୁସି ତୋର, ତୋ’ ଭାଗରେ ନାହିଁ ଦାବି ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ, ତତେ ମୋର ସାଥି ଭାବି ମୁଁ ବଞ୍ଚି ଯାଇପାରେ । ତୁ ଯଦି ଆଉ କାହାର, କିଛି ନାହିଁ

ପଳାସ ଫୁଲକୁ ସୁନ୍ଦରତା ଦେଲା ବାସ ଟିକେ ଦେଲା ନାହିଁ କିଆ କେତକୀର ବାସ ଚହଟିଲା କଣ୍ଟା ତ’ ଦେହରେ ଛାଇ । କୋକିଳ କଣ୍ଠରେ ସୁମଧୁର ସ୍ୱର ରୂପ ଟିକେ ଦେଲା ନାହିଁ

ଉଷା ଆଗରୁ, କେଉଁଠି ଥାଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ? କିଏ କହିପାରିବ ତା’ର ଠିକଣା? ଆଉ ମୁଁ କେଉଁଠି ଥିଲି, ଏ ଦେହରେ ମୂର୍ତ୍ତ ହେବା ଆଗରୁ? ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମିଳେନା, ମନ ଧନ୍ଦିହୁଏ, “ମୁଁ

ଅଶାର ନୂତନ ପରିଭାଷା, ସମ୍ଭାବନାର ଆଉ ଏକ ଆଶା । ଅନନ୍ତ ଜୀବନ ପୁଣି ଯାତ୍ରାର ଶୁଭାରମ୍ଭ, ସୁବାସିତ ପାରିଜାତ ପ୍ରୀତି ତା’ର ସୁରଭିତ ଭ୍ରମ । ଅତୀତ ନାହିଁ ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତ ଅଦୃଶ୍ୟ,

ଭଲ ପାଇବାର ନଥିଲା ଯଦି, କାହିଁ ଦେଖାଇଲ ସପନ ମତେ । ନିଜର ଯଦି କରିବା ନଥିଲା, କାହିଁକି ଚାଲିଲ ମୋ ସାଥେ ଟିକେ ॥ ମନକଥା ଯଦି ବୁଝିବାର ନାହିଁ, କାହିଁକି ବୁଝିଲ

‘ବୋଉ’ ତୁ କେମିତି ଛଡ଼େଇ ନେଉ ମୋ’ଠାରୁ ମୋର ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟକୁ ପ୍ରତିବଦଳରେ ତୋର ସବୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତିକୁ ମୋ ଉପରେ ଅଜାଡ଼ି ଦେଉ ତୋ’ ଜୀବନରେ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଜାଳିଦେଉ ତିଳ

ନା ମୁଁ ତୁମକୁ କେବେ ଦେଖିଛି ନା ତୁମେ ମୋତେ ଚାହିଁ ହସିଛ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ମୋତେ ଜନ୍ମ ଦେଇଛ । ନା ତୁମେ ମୋତେ ତାଗିଦ୍ କରିଛ ନା ମୋ ଖୁସିରେ ଖୁସି