ସକାଳ ହୋଇଲେ ରାବୁନି କାଉ ପିଢ଼ା ନାହିଁ ବୋଲି ମାଡ଼ୁନି ଲାଉ ଚାଷ ହେଉନାହିଁ ଭଲରେ ଆଉ ଖାଉ ନାହିଁ କେହି ମାଣ୍ଡିଆଯାଉ ସେସବୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଛି ତଥାପି ମୋ ଗାଁ ହସୁଛି ।

ହିମାଳୟଠାରୁ କୁମାରିକା ଯାଏ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପ୍ରସବିନୀ ଭାରତମାତା ପୁଣ୍ୟତୋୟା ପୁଣି ସୁଚିସ୍ମିତା ସିଏ ସିଏ ଶତଦଳ ସ୍ନିଗ୍ଧା ଶୋଭିତା ମା’ ଦୁର୍ଗା ସାହସେ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧିତା ସିଏ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ସମ୍ପଦେ ସେ ଅଳଂକୃତା ବୀଣାବାଦିନୀଙ୍କ ସଙ୍ଗୀତ ମୂର୍ଚ୍ଛନା

ବର୍ଷ କେତେ ଆସିଲେ, କେତେ ଗଲେ, କିଛି ତା’ର ହିସାବ ମିଳେନା, ପ୍ରତିବର୍ଷ ବୈଶାଖ ଆସିଲା, ବର୍ଷା ଆଉ ତା’ପଛେ ପଛେ ବସନ୍ତ ବି କାଳେ ଭୁଲିଯିବି, ଲେଖିନେଲି ସବୁକିଛି ସ୍ମୃତି ଡାରିରୀରେ, ବହୁତ

ସେଦିନ… ଝିପି ଝିପି ବର୍ଷା ଶିରି ଶିରି ଶୀତୁଆ ପବନ କୂଳୁ କୂଳୁ ଶବ୍ଦ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ଗୀତ ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ପାଉଁଜି ଥିରି ଥିରି ପାଦ ଦିକ୍ ଦିକ୍ ଦୀପ ଫିକ୍ ଫିକ୍

ବିଲ ବାଡ଼ି ସବୁ ଫାଟି ଆଁ କରେ ଯାଉନି ବିଲରେ ହଳ, ଶୁଖିଲା ମାଟି ଯେ ପଥର ସାଜିଛି ଭାଙ୍ଗୁଛି ଟ୍ରାକ୍ଟର ଫାଳ । ଗୋଚର ହେଲାଣି ଚାଷଜମି ସବୁ ଉଜୁଡ଼ି ଗଲାଣି କ୍ଷେତ,

ପ୍ରିୟା ମୋର ସତେ ଭାରି ଚଗଲି, ନାଆଁଟା ତାହାର ମଲ୍ଲୀ । କଥାରେ କଥାରେ ରୁସି ଯାଏ ସିଏ ହୁଏ ସବୁ ବେଳେ ଗାଳି ॥ ତା’ର ହରୀଣୀ ଆଖିର ଚାହାଣୀ, ରାଣୀ ପରିକା

ପଛରେ ଛାଡ଼ି ଆସିଥିବା ଅତୀତର ସ୍ମୃତି, କେବେ ହୁଏନା ତା’ର ଇତି, ବୟସର ପରିପକ୍ଵତାରେ ବଳିଷ୍ଠ ହେଉଥାଏ, ଯେତେଦିନ ଯାଉଥିବ ବିତି । ସ୍ମରଣର ସଞ୍ଜିବନୀ ମନର ମୃଦୁ ଜଳେ କଲେ ଛିଞ୍ଚନ, ଜୀବନ୍ୟାସ

ମୁଁ ତ ମରିଥିଲେ ଥରେ ଜଳିଥାନ୍ତି ଗାଁ ଶେଷେ ମଶାଣିରେ, ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଜଳି ମୁଁ ଯାଉଛି ତୁମେ ଗଲା ପରେ ପରେ । ଜଳୁଛି ଏ ଦେହ ଝରୁଛି ଏ ଲୁହ ଛାତିରୁ

ଛୁଅନା…ଛୁଅନା…. ପୁଣ୍ୟମୟୀ….! ତମ ସତୀତ୍ଵର ସଫେଦ ପରଦାରେ ଲାଗିଯିବ ଦାଗ , କହିବନି ଅଲାଜୁକ ମଣିଷ ଲଙ୍ଘିଗଲା ସୀମାହୀନ ଦିଗନ୍ତ । ମୁକ୍ତକେଶୀ…! ହୁଏତ ସହିଥିବ ଅପେକ୍ଷାର ମଧୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ,