ତମେ ଗଲାପରେ…… ମନ – ମରୁଭୂମି ଦେହ – ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ – ଯନ୍ତ୍ରଣା ପୂର୍ଣ୍ଣ, ଜିଇଁବା ବୃଥା ପଥ -କଣ୍ଟକିତ ବିଶ୍ୱାସରେ ଅବିଶ୍ୱାସର କଳଙ୍କ । ସମୟ – ଟିକ୍ ଟିକ୍ କରି

କାହିଁକି ଆଜି ବହୁତ ମନେପଡ଼ୁଛ କାରଣ ଜାଣିନି ତଥାପି ମନେପଡ଼ୁଛ ଲାଗୁଛି ସତେ ମୋ ପାଖେ ପାଖେ ଅଛ ମୋତେ ମୋ ଅଜାଣତରେ ନିରୀକ୍ଷଣ କରୁଛ ॥ ଆଜି ସେ ମୋଉସୁମୀର ହଠାତ ଆଗମନ

ଯଦି ବି ଏଇ ଜୀବନର ବାଇଶି ବର୍ଷର ଭିଡ଼ ଭିତରେ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିକୁ ଉଜ୍ଜୀବିତ କରିବା ସେଥିରେ ନିଜକୁ ଖୋଜିବା ଓ ଶୁଣିବା ଯଦିଓ ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ ତଥାପି ଏ ମନର ପକ୍ଷୀ

ଆଗୋ ପ୍ରିୟତମା ମନର ମଇନା ସତେ କୀ ଶୀତଳ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ତମେ ମନରମା ॥୧॥ କନ୍ୟା ତମେ ରୂପସୀ ବୟସ ବାଇଶି ତୁମେ କ୍ରୁଷ୍ଣା, ତୁମେ କାବେରୀ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା କନ୍ୟା ଅଳସୀ ॥୨॥

ସମ୍ପର୍କ ଯେ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ ମନର ମିଳନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିରଖେ ତାହାରି ସୂତାରେ । ସମ୍ପର୍କର ଆଦି ଥାଏ ନଥାଏ ଯେ ଅନ୍ତ ଜୀବନ ପାନ୍ଥଶାଳାରେ ସେ ଅଟେ ପଥିକ । ନୁହେଁ ସେ ତ

କୈଶୋରରୁ ଗୋଟିଏ କଥା ଶୁଣି ଆସୁଅଛି ମୁହିଁ ମଣିଷ ଜୀବନେ ଯୌବନାବସ୍ଥାଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ଆଉ କିଛି ନାହିଁ ଆଦ୍ୟ ଯୌବନରେ ପାଦ ଥାପୁ ଥାପୁ ଏ କି ବିଚିତ୍ର ଅନୁଭବ ନିଜ ମଧ୍ୟେ ବହୁ

ସୁନ୍ଦର ତା’ ଚାରୁ-ଲତା, ଆଉ ନିରବ ତା’ ପଥ କଣ୍ଟା ଥାଏ ଅବା ଫୁଲ ଥାଏ, ତା’ ପଥେ ପଥେ ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ ମୋତେ ତା’ ନିର୍ଜନ ବନରେ କିଛି ହଜିଯାଏ ତ ଆଉ

ତୁମେ କେବେ ବୈଶାଖର ଝାଞ୍ଜିପିଟା ବାଆ ତ- କେବେ ରିମ୍‌ଝିମ୍ ବର୍ଷାର ବିନ୍ଦୁ । ପୁଣି କେବେ ଫଗୁଣର ମଳୟ ତ କେବେ ଶୀତ ସକାଳର କୁହୁଡ଼ି । ଆଉକେବେ ମୋ ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱରେ ପ୍ରୀତିର

ତୁମ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏମିତି ଏକ ସୂର୍ଯ୍ୟଦୟ ଯାହା ମୋତେ କରେ ଆଲୋକିତ । ତୁମ ଅବିଶ୍ୱାସ ଏମିତି ଏକ ଅନ୍ଧକାର ଯାହା ମୋତେ କରିଦିଏ ଅଚିହ୍ନା । ତଥାପି ତ ତୁମେ ଲାଗ

ଫୁଲଟିଏ ଫୁଟୁଚି ବୋଲି ତ ବଗିଚାଟି ଦିଶୁଚି ସୁନ୍ଦର ପବନର ଖିଲି ଖିଲି ହସରେ ଫୁଲର ସୁଗନ୍ଧରେ ମହକୁଚି ପରିବେଶ । ପ୍ରଜାପତି ଡେଣା ଝାଡ଼ି ଝାଡ଼ି ବୁଣି ଦେଉଛି ମଧୁ ମତୁଆଲା ମହୁମାଛି

ମୁଁ ଚାହେଁ ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ ଏ ଦୁନିଆଠାରୁ ବହୁଦୂରକୁ ଯେଉଁଠାରେ ଖରା ଆଉ ବର୍ଷା ଖେଳୁଥିବେ ହୋଲି ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ରଙ୍ଗ ନେଇ, ଆକାଶ ଆଉ ମାଟି ଖୁସିରେ ନାଚି ଉଠୁଥିବେ ପରସ୍ପରର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ….