ସାରା ପୃଥିବୀକୁ କରୋନା ବ୍ୟାପିଛି ମହାମାରୀ ରୂପ ନେଇ, ଜୀବନ ହାରିଲେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଲୋକ ସତେ ପୋକମାଛି ହୋଇ । ନାହିଁ ନିଦ ଆଜି କାହାରି ଆଖିରେ ହୋଇଛି ଚିନ୍ତା ବିଷୟ, ସମସ୍ତଙ୍କ

ସେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ହେଉ, ସେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ହେଉ ପ୍ରତିଗୁରୁବାର ଦିନ ଘରେ ଘରେ ହୁଳହୁଳି ଶୁଭୁଥାଉ, ଗୋବରରଲିପା ଅରୁଆର ଝୋଟି ପୁର ଓ ପଲ୍ଲୀରେ ଦିଶୁ । ଚାଓମିନ, ମ୍ୟାଗି, ବର୍ଗର ବଦଳେ ଶାଗ

ଭାରି ଦୁଃଖ ଲାଗେ ଭାବିଦେଲେ ଥରେ ଅନେକ ବର୍ଷର ସ୍ୱାଧୀନତା ମୋ ଜନ୍ମଭୂମିରେ କିଛି ତ ସ୍ଵାଧୀନ ଆଉ କିଛି ପରାଧୀନ ।। ଭାରତ ମାତାର ଆଖିରେ ଅଭିମାନର ଲୁହ ଏବେ ବି ମରୁଛି

ଶ୍ରାବଣର ଅବାରିତ ବର୍ଷାଧାରର ଛିଟା ମନରେ ଖେଳାଏ ଶିହରଣ ମୃଦୁ ମନ୍ଦ ସମୀର ବହେ ଥରାଇ ଦିଏ ଶରୀର ଆହ୍ଲାଦିତ କରେ ତା’ ଗୁଞ୍ଜନ ।।୧।। ନାଲି ରଙ୍ଗ ପାଟଶାଢ଼ୀ ଧରି ନାଲିଆ ଓଢ଼ଣୀ

ଭଉଣୀ, ଖାଲି ପରିଚୟଟେ ନୁହେଁ କେଉଁ ତୁଚ୍ଛ ସମ୍ପର୍କର ଏକ ଅଭିମାନ, ଏକ ଅନୁଭୂତି ନିଜର ବୋଲି ଭାବି କାହା ଉପରେ ଗର୍ବ କରିବାର ନିଜଠୁ ଅଧିକ କାହାକୁ ଭଲ ପାଇବାର ଯେଉଁ ଭଲ

ଭାବିନଥିଲି କେବେ ଅଚିହ୍ନା ପ୍ରାୟ ମୁଁ ହେବି ତୁମ ପାଇଁ ସେ ଦିନ ଜହ୍ନ ବୁଡ଼ିଗଲା ପରେ । ପ୍ରେମର ସଳିତା ଜାଳି ମୋ ହୃଦୟେ ସାଥେ ଥିବ ବୋଲି ଦେଖାଇ ଆଲୋକ ଛାଡ଼ି

କାଲି ରାତି ପୁଣି ବରଷିଛି ମେଘ, କାଲି ରାତି ପରା ଭିଜିଛି ଶେଯ !! ସିୟାହି ଝରିନି କଲମରୁ କାଲି, ତଥାପି ଭିଜିଛି ମନ କାଗଜ ! ଲେଖିବି କାହିଁକି ଲେଖିବି କେମିତି, ବୁଡ଼ୁଛି

ଆଶ୍ରା ନେଇଥିବା ବାଇ ଚଢ଼େଇଟି ନୀଡ଼ ଭାଙ୍ଗି ଉଡ଼ି ଯାଏ ଜମା ହେଇଥିବା ବରଫ ଖଣ୍ଡଟି ପାଣି ପରି ବୋହି ଯାଏ ଏମିତି କାହିଁକି ହୁଏ? ଅଚିହ୍ନା ଲୋକଟେ ଭିଡ଼ ଭିତରୁ ଆପଣାର ମନେ

ଜାଣିପାରନ୍ତି ଯଦି ମୁଁ ଆଜି ମୋ ଜୀବନର ଶେଷ ଦିନ ତଥାପି କ’ଣ ଆଜି ଯାଇଥାନ୍ତା ଠିକ୍ ସେମିତି ଗଲା ଦିନ ସବୁ ମୋର ବିତିଛି ଯେମିତି ନା… ମରିବା ଭୟରେ ବଞ୍ଚିଯାଇଥାନ୍ତି ସେ

ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠକୁ ଋତୁଚକ୍ର କ୍ରମେ ଛଅ ଋତୁ ଆସିଥାଏ, ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପରେ ବର୍ଷା ଶରତ ହେମନ୍ତ ଶୀତ ବସନ୍ତଟି ଯାଏ । ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରକୋପ କରେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବରଷାକୁ ଖୋଜୁ ଥାଏ, ଆକାଶ ବରଷା

ତୁମେ ନୁହଁ ଛୋଟ ଗପଟିଏ ମୋ ଜୀବନ ପୁସ୍ତକର ଯାହାର ଥିବ ଅନ୍ତ ଆଉ ଆରମ୍ଭ, ତୁମେତ ସେଇ ଅସରନ୍ତି ପୃଷ୍ଠା ଯା’ ଦେହେ ଲେଖେ ମୁଁ କାହାଣୀ ମୋ ଅକୁହା ମନର ।

ନିର୍ଭୀକତାର ମୁଖା ପିନ୍ଧି ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ବିଚରଣ କରୁଥିବା ପାହାନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଅପରିପକ୍ଵ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ, କିମ୍ପା ଭୟ ଦିନର ପ୍ରସ୍ତୁରିତ ଅବଧିକୁ? ଯଦି ବି ବିତିଯିବାକୁ ଚାହଁ ମୋ ଦରଭଙ୍ଗା ନିଦରେ ସର୍ତ୍ତୀଳ ଇଚ୍ଛାମାନଙ୍କର ଅଗଣାକୁ