ହେଲା ଯେବେ ତୁମ ସହ ଦେଖା ପରେ ଦେଖା, ତୁମ ସୁଧାମୁଖ ପ୍ରସାରଣ କରିଲେ ସୁରେଖା, କେମିତି ବ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବି ତୁମ ରୂପରେଖା, ଆକର୍ଷକ ତୁମ ଲାବଣ୍ୟ ଲୋଚନରେ କଜ୍ଜ୍ୱଳରେଖା |୧| ଲେଖୁଛି ତୁମ

ତୁ ଯିବା ପରେ ମୋର ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ କେମିତି କଟିଛି କେବେ ଭାବିଛୁ? ଭାବିନୁ ନା? କାହିଁକି ଭାବିବୁ ! ଭାବିବାକୁ ତୋତେ ସମୟ କାଇଁ !! ତୁ ତ ଏବେ ମସଗୁଲ ତୋ

ମୋ ନୟନେ ଛଳଛଳ ହେଉଥିବା ଅଶ୍ରୁଗୁଡ଼ାକ ବନ୍ୟା ହୋଇ ହୃଦୟକୁ ପ୍ଲାବିତ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଶବ୍ଦ ପାଲଟି କବିତା ଦେଇ ବହିଯାଉ ଅଥଚ ୟାକୁ ତ ସାଉଁଟି ପାରିବି ! ସ୍ମୃତିର ଓଦା ପୃଷ୍ଠା

ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତେ ଏକ ଅଭୁଲା ସ୍ୱର କହିକି ପାରିବ ନାମଟି ତା’ର ସୁନ୍ଦର ରୂପଟି ସତେ ଅନୁପମ ଅଢ଼େଇ ଅକ୍ଷର ନାମଟି ଯେ ପ୍ରେମ… ସବୁତ ସରିବ ମଣିଷ ମରିବ ପ୍ରେମ ନ ସରିବ

ସମୟର ଗତିପଥ ସତେ ଅବା କେତେ କଣ୍ଟକିତ, କିଏ ପହଞ୍ଚେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ତ, କିଏ ରହିଯାଏ ଅଧ ରାସ୍ତାରେ, ଜୀବନର ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା ଭିତରେ କେତେ ଖାଲ ଢିପ ଜଣାପଡ଼େନି, ସମୟ ସହିତ ତାଳ

ବର୍ଷା ଧୁଆ ସକାଳରେ, ଭିଜା ମାଟି, ଓଦା ମାଟି କାନ୍ଥ, ଓଳି ପାଣି ଆଉ ଝରକା ସେପଟ ଓସ୍ତ ପତ୍ରରେ ପାଣି ଫୋଟକା ଦେଖି, ତମେ କହିଲ… “ଏଇ.. ଦେଖ ରାତିଯାକ କାଲି କେତେ

ହଜିଯାଏ ମୁଁ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଖୋଜିଥାଏ ମନକୁ ହୃଦୟର ପରିସୀମା ମଧ୍ୟରେ ॥ ରହିଛିକି, ସେ କେଉଁ ସ୍ଵପ୍ନରେ ବିଳାସୀତାରେ ନା, ରହିଅଛି ମୋ ହୃଦୟର କଳ୍ପନା ଭିତରେ ॥ ମଧୁର ସେ