ଝିଅଟି ଶାଗବିଡ଼ା ପରି
ପରିବା କିଣିଲା ବେଳେ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଧୀରେ ହସିଲା… “ମାଆ, ଆମେ ନାରୀ ସବୁ ଶାଗବିଡ଼ା” କହି ମୋତେ ଚାହିଁଲା…!! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲି, “ଏମିତି କେମିତି କହୁଛୁ କିରେ…??” ନାରୀ ଆଉ
ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ କିଛି ଗଳ୍ପ, ପ୍ରବନ୍ଧ, କବିତା, ଭ୍ରମଣ କାହାଣୀ, ଆତ୍ମକଥା, ବ୍ୟଙ୍ଗ ରଚନା ଆଦିକୁ ନେଇ ପରିକଳ୍ପନା କରାଯାଇଥିଲା ଏହି ଶୁଭପଲ୍ଲବର । ଏହି କିଛିବର୍ଷର ଯାତ୍ରାରେ, ଇ-ପତ୍ରିକାରୁ, ବିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ୱେବ୍ ପୋର୍ଟାଲ୍, ପ୍ରକାଶନ, ଇ-ଷ୍ଟୋର୍ ଆଦି ଜନ୍ମନେଇଛି । ଆଗକୁ ବଢ଼ିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ଆଗେଇ ଚାଲିଛୁ ସଭିଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ।
ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ→
ପରିବା କିଣିଲା ବେଳେ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଧୀରେ ହସିଲା… “ମାଆ, ଆମେ ନାରୀ ସବୁ ଶାଗବିଡ଼ା” କହି ମୋତେ ଚାହିଁଲା…!! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲି, “ଏମିତି କେମିତି କହୁଛୁ କିରେ…??” ନାରୀ ଆଉ
ବୁନ୍ଦାଏ ରକ୍ତରେ ମୁକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି ଶିଖେଇ ଗଲେ ସେ ବୀର, ଶକ୍ତି ଥାଏ ମନେ କର୍ମରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଦୁଃଖେ ସେ ନୋହେ ଅଧୀର… ନୁଆଇଁ ନଥାଏ ମଥାକୁ ଖାଲିରେ ହୁଏନାହିଁ ପରାଧୀନ, ନିଜର
କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ ପବନ ହିଲ୍ଲୋଳେ, ସାଗର ତରଙ୍ଗେ ନିନାଦିତ ହୁଏ, କଲ୍ଲୋଳିତ ହୁଏ କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ । ବିର ରକ୍ତେ ହୋଇଛି ଗଢ଼ା ଦେଶ ଭକ୍ତିରେ ତୁମ ପ୍ରାଣ
କେଉଁଠୁ ଆସିଛୁ ଆଗେ ମୋ ରୂପସୀ କିମିଆ କଲା ତୋ’ ହସ ଖୋଲା ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ତାରା ଦେଖେଇ ଦେଲା ତୋ’ ସ୍ପର୍ଶ ॥ ସେ ଦିନର ରାତି ସେ ମଧୁ ପ୍ରୀତି
ଲୋଡ଼ା ଥିବା ଜିନିଷକୁ ଯିଏ ଖୋଜି ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ବାବା ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିବା ଜିନିଷକୁ ଯିଏ ଗଢ଼ି ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ବାବା । ନିଛାଟିଆ ରାତିରେ ଯିଏ ଛୋଟ
ଅଛିଣ୍ଡା ସମିକରଣର ସରଳ ସମାଧାନ ମୁଁ, ମୁଁ ଅତୀତ ଇତିହାସର ଏକମାତ୍ର ମୂକସାକ୍ଷୀ । ସାରା ବିଶ୍ୱର ଭୌଗଳିକ ପରିଧିର ମାପକାଠି ମୁଁ, ମୁଁ ଅର୍ଥନୀତିର ମାନଦଣ୍ଡରେ ଠିଆ ହେଇଥିବା ସମୀକ୍ଷା । ବିଭିନ୍ନ
ନୂଆ ବରଷ ଗୋ.. ନୂଆ ବରଷ.. ଲେଖି ରଖ ପ୍ରିୟା ପାଇଁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ, ହସ ବା ଲୁହର ଗତ ଦିନ ସବୁ କେମିତି ବିତିଲା ମୋତେ ଲେଖିବ ପତ୍ର । ଆଜି କଥା
ସାମାଜିକ ବହିର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖି ଝିଅ ପଚାରିଲା ବାପାଙ୍କୁ “ଏଇ ଦେଖ ବାପା, କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ଏ ଗାଁ । ଚାରିପଟେ ତୋଟା ମାଳ, ଗାଁ ପଛପଟେ ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ପାହାଡ଼ ପାହାଡ଼ ପଛରେ
ଆସିଛି ଯେ ଆଜି ନୂଆ ବରଷ, ସଙ୍ଗେ ଆଣିଅଛି କେତେ ହରସ; ଭରିଯାଉ ମନେ ହର୍ସ ଉଲ୍ଲାସ, ହୋଇଯାଉ ଆଜି ହିଂସା ବିନାଶ; ଆଲୋକମାଳାରେ ହୋଇ ସଜ୍ଜିତ, ନୂଆବର୍ଷ ଗାଉ ଉଲ୍ଲାସ ଗୀତ; ହୋଇ
ଶୀତ ଆସେ ଦୀପାବଳୀ ଝିଲି ମିଲି ରୋଷଣୀରେ ଗୋଲାପ କଢ଼ିକୁ ଛୁଇଁ ରଜନୀ ଗନ୍ଧାର ବାସ୍ନା ଦେହରେ ପକାଇ, ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ତୁଷାରରେ ସତେ ଅବା ଦୁବ ଘାସ ଯାଆନ୍ତି ଲାଜେଇ । ଶୀତ
ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଚିର ନମସ୍ୟ ତୁମେ, ହେ ପୁରୁଷ ଜାତି ଅସୀମ ପୈାରୁଷ ଯୁକ୍ତା ତୁମ ଅନ୍ତର ଯୁବ ଶକତି ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନବିଜ୍ଞାନ କୈାଶଳେ ଭରା ତୁମ ମନ ଆଗେ ବଢ଼ିଚାଲ ତୁଟାଇ ସବୁ
ତୁମେ ଯେ ହେଲ ପୁନେଇ ରାତିର ଇନ୍ଦୁଲେଖା, ତୁମ ଇନ୍ଦୁବଦନ ପ୍ରସାର କରୁଛି ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରରେଖା, ସେହି ଶୀତଳ କିରଣ ଦେଖି ଭୁଲିଗଲି ଦୀପଶିଖା, ମୋହିତ ମାନସ କହିଲା ଲେଖିବାକୁ ପ୍ରେମଲେଖା ॥୧॥ ମକରନ୍ଦ
ପରିବା କିଣିଲା ବେଳେ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଧୀରେ ହସିଲା… “ମାଆ, ଆମେ ନାରୀ ସବୁ ଶାଗବିଡ଼ା” କହି ମୋତେ ଚାହିଁଲା…!! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲି, “ଏମିତି କେମିତି କହୁଛୁ କିରେ…??” ନାରୀ ଆଉ
ବୁନ୍ଦାଏ ରକ୍ତରେ ମୁକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି ଶିଖେଇ ଗଲେ ସେ ବୀର, ଶକ୍ତି ଥାଏ ମନେ କର୍ମରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଦୁଃଖେ ସେ ନୋହେ ଅଧୀର… ନୁଆଇଁ ନଥାଏ ମଥାକୁ ଖାଲିରେ ହୁଏନାହିଁ ପରାଧୀନ, ନିଜର
କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ ପବନ ହିଲ୍ଲୋଳେ, ସାଗର ତରଙ୍ଗେ ନିନାଦିତ ହୁଏ, କଲ୍ଲୋଳିତ ହୁଏ କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ । ବିର ରକ୍ତେ ହୋଇଛି ଗଢ଼ା ଦେଶ ଭକ୍ତିରେ ତୁମ ପ୍ରାଣ
କେଉଁଠୁ ଆସିଛୁ ଆଗେ ମୋ ରୂପସୀ କିମିଆ କଲା ତୋ’ ହସ ଖୋଲା ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ତାରା ଦେଖେଇ ଦେଲା ତୋ’ ସ୍ପର୍ଶ ॥ ସେ ଦିନର ରାତି ସେ ମଧୁ ପ୍ରୀତି
ଲୋଡ଼ା ଥିବା ଜିନିଷକୁ ଯିଏ ଖୋଜି ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ବାବା ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିବା ଜିନିଷକୁ ଯିଏ ଗଢ଼ି ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ବାବା । ନିଛାଟିଆ ରାତିରେ ଯିଏ ଛୋଟ
ଅଛିଣ୍ଡା ସମିକରଣର ସରଳ ସମାଧାନ ମୁଁ, ମୁଁ ଅତୀତ ଇତିହାସର ଏକମାତ୍ର ମୂକସାକ୍ଷୀ । ସାରା ବିଶ୍ୱର ଭୌଗଳିକ ପରିଧିର ମାପକାଠି ମୁଁ, ମୁଁ ଅର୍ଥନୀତିର ମାନଦଣ୍ଡରେ ଠିଆ ହେଇଥିବା ସମୀକ୍ଷା । ବିଭିନ୍ନ
ନୂଆ ବରଷ ଗୋ.. ନୂଆ ବରଷ.. ଲେଖି ରଖ ପ୍ରିୟା ପାଇଁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ, ହସ ବା ଲୁହର ଗତ ଦିନ ସବୁ କେମିତି ବିତିଲା ମୋତେ ଲେଖିବ ପତ୍ର । ଆଜି କଥା
ସାମାଜିକ ବହିର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖି ଝିଅ ପଚାରିଲା ବାପାଙ୍କୁ “ଏଇ ଦେଖ ବାପା, କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ଏ ଗାଁ । ଚାରିପଟେ ତୋଟା ମାଳ, ଗାଁ ପଛପଟେ ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ପାହାଡ଼ ପାହାଡ଼ ପଛରେ
ଆସିଛି ଯେ ଆଜି ନୂଆ ବରଷ, ସଙ୍ଗେ ଆଣିଅଛି କେତେ ହରସ; ଭରିଯାଉ ମନେ ହର୍ସ ଉଲ୍ଲାସ, ହୋଇଯାଉ ଆଜି ହିଂସା ବିନାଶ; ଆଲୋକମାଳାରେ ହୋଇ ସଜ୍ଜିତ, ନୂଆବର୍ଷ ଗାଉ ଉଲ୍ଲାସ ଗୀତ; ହୋଇ
ଶୀତ ଆସେ ଦୀପାବଳୀ ଝିଲି ମିଲି ରୋଷଣୀରେ ଗୋଲାପ କଢ଼ିକୁ ଛୁଇଁ ରଜନୀ ଗନ୍ଧାର ବାସ୍ନା ଦେହରେ ପକାଇ, ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ତୁଷାରରେ ସତେ ଅବା ଦୁବ ଘାସ ଯାଆନ୍ତି ଲାଜେଇ । ଶୀତ
ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଚିର ନମସ୍ୟ ତୁମେ, ହେ ପୁରୁଷ ଜାତି ଅସୀମ ପୈାରୁଷ ଯୁକ୍ତା ତୁମ ଅନ୍ତର ଯୁବ ଶକତି ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନବିଜ୍ଞାନ କୈାଶଳେ ଭରା ତୁମ ମନ ଆଗେ ବଢ଼ିଚାଲ ତୁଟାଇ ସବୁ
ତୁମେ ଯେ ହେଲ ପୁନେଇ ରାତିର ଇନ୍ଦୁଲେଖା, ତୁମ ଇନ୍ଦୁବଦନ ପ୍ରସାର କରୁଛି ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରରେଖା, ସେହି ଶୀତଳ କିରଣ ଦେଖି ଭୁଲିଗଲି ଦୀପଶିଖା, ମୋହିତ ମାନସ କହିଲା ଲେଖିବାକୁ ପ୍ରେମଲେଖା ॥୧॥ ମକରନ୍ଦ