ଲେଖିବି ଲେଖିବି ଭାବିଥିଲି ସିନା ଅଧୁରା ରହିଲା ଗପ ନାୟକ ସାଜିଲା ଖଳନାୟକ ସେ ସଂପର୍କ ହୋଇଲା ଶାପ । କଲମର ଗାର ଶୁଖିଗଲା ସତେ ମନ ହେଲା ମରୀଚିକା ଜହ୍ନର ହସରେ କିଏ

ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ପଥରେ ଆସେ ଭାସି କଳା ଆଦ୍ରତାର ଛାଇ ଦିଏ ହସି ବରଷି ଯାଏ ଭିଜେଇ ଦିଏ ତୃଶାର୍ତ୍ତ ହୃଦୟର ଶୋଷ ମେଣ୍ଟାଏ ତୋ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶର ଅପେକ୍ଷାରେ ମୋ ଦିନ ରାତି

ଜାଗିଉଠ ସର୍ବେ ଉତ୍କଳ ସନ୍ତାନ ମାତୃଭୂମି ରକ୍ଷା ପାଇଁ, ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଶପଥ ନିଅ ହେ ଜାତି ଟେକ ରକ୍ଷା ପାଇଁ । ମୋ ଉତ୍କଳ ମାଟି ଅଟେ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ବିଶ୍ୱାସେ ଦିଅଇ ପ୍ରାଣ,

ଏ ତ ବସନ୍ତର ଆସ୍ତେ ଛୁଆଁ ଜାଣ ବର୍ଷାକୁ । ଶେଫାଳି ସୁଗନ୍ଧ ସ୍ନେହ କିମ୍ବା ପ୍ରେମିକା ଗୋଲାପୀ ଓଠର ବର୍ଷାଛିଟା ପ୍ରେମ ବିନ୍ଦୁ, ଶୁଣ କାନପାତି ! କୁହୁକ ଡାକ ମନ ଦିଆନିଆର,

ହେ ଈଶ୍ୱର !! ତୁମେ ହିଁ ତ ଆଧାର ଏ ସୃଷ୍ଟିର, ଆଉ ତୁମେ ବି କାରଣ ବିଲୟର… ଅନେକ ରୂପର ଅଧିକାରୀ ତୁମେ ଅସଂଖ୍ୟ ନାମ ତୁମରି… ଅଭିମାନରେ କେହି ପଥର କହେ

ପାଗ ବଦଳିଲେ ବାଗ ବଦଳେ ବିଚିତ୍ର ମହାଲୀଳା ଚାଲେ ପ୍ରକୃତିରେ । ଗ୍ରୀଷ୍ମ ସନ୍ତାପିତ ଧରଣୀ ବକ୍ଷଟା ହୋଇଛି ଆଜି ଆର୍ଦ୍ର ଆସିଛି ପୁଣି ଲାସ୍ୟମୟି ବର୍ଷା ସାଥେ ତା’ ଗମ୍ଭୀର ବଜ୍ର ।

”ଆଖିରେ ସେ ”କବିତା” ଲେଖେ ବୋଲି ମଲାଟରେ କଜଳମଖା ନୀଳ ଆଖିର ଚିତ୍ର” ॥ ଓଠ ତା’ର ଚକୋଲେଟ୍ ଖାଏ ବୋଲି ଡହ ଡହ ଷ୍ଟ୍ରବେରିର ରଙ୍ଗ ॥ ଏ ଆଷାଢ଼ରେ ତା’କୁ ଷୋହଳ

ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର କରୁଥିବା ହୃଦୟଟିଏ । ପ୍ରେମର ଦୀପ ଜାଳିଥିବା ନାରୀଟିଏ । ସମାଜକୁ ବୋଝ ଲାଗୁଥିବା ବସ୍ତୁଟିଏ । ମତବ୍ୟକ୍ତ କରିପାରୁନଥିବା ଶବ୍ଦଟିଏ । ଲିଙ୍ଗଗତ ସମସ୍ୟାକୁ ବୁଝିନପାରି ଯେବେ ସାମାନ୍ୟ ଅଝଟ