ମୁଁ ନୁହେଁ
ତୁମ କଳ୍ପନାର ପଟ୍ଟଚିତ୍ରରେ ଅଙ୍କା ଯାଇଥିବା ଛବି ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ଭାବନାରେ ମତେ ଉପହାର ଦେଇଥିବା ମାନ୍ୟତା ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ସୁନେଲି ସପନର ନାୟିକା ମୁଁ ନୁହେଁ କି
ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ କିଛି ଗଳ୍ପ, ପ୍ରବନ୍ଧ, କବିତା, ଭ୍ରମଣ କାହାଣୀ, ଆତ୍ମକଥା, ବ୍ୟଙ୍ଗ ରଚନା ଆଦିକୁ ନେଇ ପରିକଳ୍ପନା କରାଯାଇଥିଲା ଏହି ଶୁଭପଲ୍ଲବର । ଏହି କିଛିବର୍ଷର ଯାତ୍ରାରେ, ଇ-ପତ୍ରିକାରୁ, ବିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ୱେବ୍ ପୋର୍ଟାଲ୍, ପ୍ରକାଶନ, ଇ-ଷ୍ଟୋର୍ ଆଦି ଜନ୍ମନେଇଛି । ଆଗକୁ ବଢ଼ିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ଆଗେଇ ଚାଲିଛୁ ସଭିଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ।
ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ→
ତୁମ କଳ୍ପନାର ପଟ୍ଟଚିତ୍ରରେ ଅଙ୍କା ଯାଇଥିବା ଛବି ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ଭାବନାରେ ମତେ ଉପହାର ଦେଇଥିବା ମାନ୍ୟତା ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ସୁନେଲି ସପନର ନାୟିକା ମୁଁ ନୁହେଁ କି
ଜୀବନଟା ଗୋଟେ ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚ ଏଠି ଆମେ ସବୁ କଳାକାର ସର୍ବେ ନିଜ ନିଜ ଅଭିନୟ ସାରି ଚାଲି ଯିବା ବହୁଦୂର । ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ନ ହାରିବା ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା ଏକ ଭଲ
ଭାଇ ଭଉଣୀର ମଧୁର ସମ୍ପର୍କ ବାନ୍ଧି ଦିଏ ଏହି ରାକ୍ଷୀ ସ୍ନେହର ଡୋରଟି ବାନ୍ଧେ ଭାଇ ହାତେ ଭଉଣୀ ତା’ ନିରୀମାଖି ॥ ଧୂପ ଦୀପ ଜାଳି ଚନ୍ଦନ ଲଗାଇ ଭଉଣୀ ବାନ୍ଧଇ ରାକ୍ଷୀ
ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ଜୀବନଟିଏ ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ବନ୍ଧୁ ସିଏ ।୧। ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ନିଶ୍ୱାସଟିଏ ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ବିଶ୍ୱାସ ସିଏ ।୨। ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ଉପକାରୀଟିଏ ସେ
ତୁମେ ଜାଣନାଗୋ କୁମୁଦିନୀ ମୋର, ବାସନାରେ ବନି ମଦମସ୍ତ ବାୟା, ଜୋଛନା ବିଛାଇ ଖୋଜେ ରାତିସାରା, ପହୁଞ୍ଚଇ ପଛେ ଶୀତୁଆ ସକାଳ ପାଏନା ତୁମକୁ ମରେ ଅଭିସାର । ମୁଚୁକେଇ ହସି ଆଢ଼ୁଆଳେ ତାରା,
ସେ ଆଫଗାନ ଝିଅଟି ପାଇଁ ଆମ ଘରେ ବି ଝିଅଟେ କାନ୍ଦେ ଘର ଚଉଁରା ପାଖରେ ବୋଉ ଥୋଇଥିବା ସଞ୍ଜ ସଳିତାକୁ ଦେଖି ଆଫଗାନର ନିଆଁ କଥା ଭାବେ ସେ ଦେଖେ ଦୂର ପାହାଡ଼କୁ
ମୋ ମାଟିରେ ଭାରତ ମାଁ ଦିଶେ ସୁନ୍ଦର ତା’ ବକ୍ଷରେ ଏହି ଜଗତକୁ ଧରି ରଖିଛି, କେତେ ଚାବୁକ ମାଡ଼ କେତେ ଗୁଳିଖାଇ କେତେ ସ୍ନେହରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି । ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଏଇ
ଆସ ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖିବ ସିପାହୀର ଘର ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡ଼ା ହେଇ ଫୁଟୁ ନଥିବ ବନ୍ଧୁକ ତୁଟୁ ଥିବ କାହା ହାତର ଚୁଡ଼ି ନଥିବ ବାରୁଦ, କରୁଣ ବିଳାପ ଆକାଶରେ ଯାଉଥିବ ଉଡ଼ି ପୋଡ଼ା ଶବର
ସୁନାଝିଅର ରାଗ ନଥାଏ ରୁଷା ନଥାଏ ଭାବ ନଥାଏ କି ଅଭାବ ବି ନଥାଏ ଛାତିରେ ଛାତିଏ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ବରଫ ମୁଣ୍ଡେଇ ଓଠରେ ମାଖିଥାଏ ହସରୁ ଖିଏ ଚିହ୍ନିଲା ମାଟି-ଅଚିହ୍ନା ଆକାଶ ଅଣ୍ଟାଭଙ୍ଗା ୠତୁ
ଦର୍ପଣ ଆଗରେ ମୋ ମୁଖରେ ଦେଖୁଅଛି ପ୍ରତିବିମ୍ବ ତୁମ ତୁମ ସହ ମୋ ହସ ଆଜି ମିଶିଯାଏ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅନେକ । ତୁମ ସ୍ନେହ ଆଦରରେ ଖେଳୁଥିଲି ମୁଁ ତୁମରି କୋଳରେ ଦିନେ, ଆଜି
ସେ କହୁଛି ଗାଁକୁ ଫେରିଆ କହୁଛି – ରାସ୍ତାସବୁ ପକ୍କା ଏବେ ଆଉ କାଦୁଅ ହଉନି ଆଉ ବିଜୁଳି କଟୁନି ଓଦା ଗୋବର ଲିପା ଚଟାଣକୁ ଘୃଣାକରୁ ପରା ! ଏବେ ତ ପକ୍କା
ପଦେ ମିଠା କଥା, କେଇ ବୁନ୍ଦା ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ କାଣିଚାଏ ପ୍ରେମ ଆଉ କିଛିଟା ବିଶ୍ୱାସ ବାସ ଏତିକି କଣ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ… ଅଭଙ୍ଗ, ସଭଙ୍ଗ ଆଉ ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗର ଅଳଙ୍କାର ଭିତରେ
ତୁମ କଳ୍ପନାର ପଟ୍ଟଚିତ୍ରରେ ଅଙ୍କା ଯାଇଥିବା ଛବି ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ଭାବନାରେ ମତେ ଉପହାର ଦେଇଥିବା ମାନ୍ୟତା ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ସୁନେଲି ସପନର ନାୟିକା ମୁଁ ନୁହେଁ କି
ଜୀବନଟା ଗୋଟେ ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚ ଏଠି ଆମେ ସବୁ କଳାକାର ସର୍ବେ ନିଜ ନିଜ ଅଭିନୟ ସାରି ଚାଲି ଯିବା ବହୁଦୂର । ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ନ ହାରିବା ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା ଏକ ଭଲ
ଭାଇ ଭଉଣୀର ମଧୁର ସମ୍ପର୍କ ବାନ୍ଧି ଦିଏ ଏହି ରାକ୍ଷୀ ସ୍ନେହର ଡୋରଟି ବାନ୍ଧେ ଭାଇ ହାତେ ଭଉଣୀ ତା’ ନିରୀମାଖି ॥ ଧୂପ ଦୀପ ଜାଳି ଚନ୍ଦନ ଲଗାଇ ଭଉଣୀ ବାନ୍ଧଇ ରାକ୍ଷୀ
ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ଜୀବନଟିଏ ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ବନ୍ଧୁ ସିଏ ।୧। ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ନିଶ୍ୱାସଟିଏ ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ବିଶ୍ୱାସ ସିଏ ।୨। ସେ ଗଛଟିଏ ଆମ ଉପକାରୀଟିଏ ସେ
ତୁମେ ଜାଣନାଗୋ କୁମୁଦିନୀ ମୋର, ବାସନାରେ ବନି ମଦମସ୍ତ ବାୟା, ଜୋଛନା ବିଛାଇ ଖୋଜେ ରାତିସାରା, ପହୁଞ୍ଚଇ ପଛେ ଶୀତୁଆ ସକାଳ ପାଏନା ତୁମକୁ ମରେ ଅଭିସାର । ମୁଚୁକେଇ ହସି ଆଢ଼ୁଆଳେ ତାରା,
ସେ ଆଫଗାନ ଝିଅଟି ପାଇଁ ଆମ ଘରେ ବି ଝିଅଟେ କାନ୍ଦେ ଘର ଚଉଁରା ପାଖରେ ବୋଉ ଥୋଇଥିବା ସଞ୍ଜ ସଳିତାକୁ ଦେଖି ଆଫଗାନର ନିଆଁ କଥା ଭାବେ ସେ ଦେଖେ ଦୂର ପାହାଡ଼କୁ
ମୋ ମାଟିରେ ଭାରତ ମାଁ ଦିଶେ ସୁନ୍ଦର ତା’ ବକ୍ଷରେ ଏହି ଜଗତକୁ ଧରି ରଖିଛି, କେତେ ଚାବୁକ ମାଡ଼ କେତେ ଗୁଳିଖାଇ କେତେ ସ୍ନେହରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି । ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଏଇ
ଆସ ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖିବ ସିପାହୀର ଘର ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡ଼ା ହେଇ ଫୁଟୁ ନଥିବ ବନ୍ଧୁକ ତୁଟୁ ଥିବ କାହା ହାତର ଚୁଡ଼ି ନଥିବ ବାରୁଦ, କରୁଣ ବିଳାପ ଆକାଶରେ ଯାଉଥିବ ଉଡ଼ି ପୋଡ଼ା ଶବର
ସୁନାଝିଅର ରାଗ ନଥାଏ ରୁଷା ନଥାଏ ଭାବ ନଥାଏ କି ଅଭାବ ବି ନଥାଏ ଛାତିରେ ଛାତିଏ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ବରଫ ମୁଣ୍ଡେଇ ଓଠରେ ମାଖିଥାଏ ହସରୁ ଖିଏ ଚିହ୍ନିଲା ମାଟି-ଅଚିହ୍ନା ଆକାଶ ଅଣ୍ଟାଭଙ୍ଗା ୠତୁ
ଦର୍ପଣ ଆଗରେ ମୋ ମୁଖରେ ଦେଖୁଅଛି ପ୍ରତିବିମ୍ବ ତୁମ ତୁମ ସହ ମୋ ହସ ଆଜି ମିଶିଯାଏ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅନେକ । ତୁମ ସ୍ନେହ ଆଦରରେ ଖେଳୁଥିଲି ମୁଁ ତୁମରି କୋଳରେ ଦିନେ, ଆଜି
ସେ କହୁଛି ଗାଁକୁ ଫେରିଆ କହୁଛି – ରାସ୍ତାସବୁ ପକ୍କା ଏବେ ଆଉ କାଦୁଅ ହଉନି ଆଉ ବିଜୁଳି କଟୁନି ଓଦା ଗୋବର ଲିପା ଚଟାଣକୁ ଘୃଣାକରୁ ପରା ! ଏବେ ତ ପକ୍କା
ପଦେ ମିଠା କଥା, କେଇ ବୁନ୍ଦା ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ କାଣିଚାଏ ପ୍ରେମ ଆଉ କିଛିଟା ବିଶ୍ୱାସ ବାସ ଏତିକି କଣ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ… ଅଭଙ୍ଗ, ସଭଙ୍ଗ ଆଉ ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗର ଅଳଙ୍କାର ଭିତରେ