ତୁ ଯେବେ ଯେବେ ମାଟି ବିଦାରି ଉଠୁ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର କିଆରିରେ, ମୁଁ ବିଛାଇଦିଏ… ଦି ହାତର ଅଙ୍ଗୁଳି ତୁ ଶକ୍ତ ହେଉ ଚେର ବିଛାଉ ଲଢ଼ିବାକୁ ସୀମାହୀନ ଯୁଦ୍ଧଟେ ଯେମିତିକି ମୁଁ ତୋ’ର

କୁଆଁର ପୁନେଇ ଜହ୍ନ ଗୋ ଫୁଲ ବଉଳ ବେଣୀ ଶରତ ଆକାଶେ ଜହ୍ନ ହସୁଥାଏ କେଡ଼େ ଶୋଭା ଦିଶେ ପୁଣି ॥ କୁଆଁରୀ ମନରେ ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ପୁଚି ଖେଳିବାକୁ ମନ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର

ଏକ ଅଳସଭରା ବେଳାରେ, ଜହ୍ନ ଯେବେ ଉଙ୍କି ମାରେ ମନର ଆକାଶେ । ଆଉ କେତେଯେ ଯାତରା ଚାଲେ, ଇଚ୍ଛାର ବେଳାଭୂମି ଠାରେ । ହେଲେ କାହୁଁ ମାଡ଼ି ଆସେ ବାସ୍ତବିକତାର ବତାସ, ଆଉ

ସ୍ୱପ୍ନରେ ହେଲେ ବି ଥରେ ନେଇ ଯାଆନ୍ତୁନି ହାତ ଧରି ମୋର ସ୍ୱପ୍ନର ଅଳକା ପୁରେ ଫୁଲେଇ ଫଗୁଣ ମେଳେ ଚୁମ୍ୱନେ ଚିବୁକ ଭିଜାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ଚାହାଁଣି କଟାକ୍ଷ ଧାରେ । ସ୍ୱପ୍ନରେ ହେଲେ

ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନ ଗଗନେ କଳା ମେଘକୁ ବଳି ବରଷିବ ସତେ ବରଷା ମୂଷଳ ଧାରାରେ ଆଜି ॥ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ସ୍ୱଭାବେ ମେଘ ରଜାଟା ଆଜି ଢାଙ୍କିଛି ଢାଙ୍କୁଣି ଶିରେ କଳା ଆକାଶ ଛାଡ଼ି ॥ ବାନ୍ଧିବାକୁ

ନାରୀ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପରାଧିନା ସତେ ଅବା କାଠ କଣ୍ଢେଇଟେ ଏଠି ତା’ର ମୁକ୍ତି ଆଉ କାହିଁ? ତା’ ଜନ୍ମ ଖବରରେ ବି ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଝାଳ ବଢ଼ିଯାଏ ଚିନ୍ତା ଆଉ ଚିନ୍ତା ଛୋଟବେଳୁ

ମୁଁ ସାଗର ତଟର ବାଲି ବାରମ୍ବାର, ସାଗରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି, ଆତଯାତ ଭାବନାର ଲହରୀରେ ଭିଜି, ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ରହିଛି ପଡ଼ି… ଦୂରୁ ଦିଶୁଥାଏ ଶାନ୍ତ, ସଉମ୍ୟା, ରଙ୍ଗର ସେ ଆସ୍ତରଣ ବହଳ, ଉତ୍ସଙ୍ଗେ ମୋ