ଦିନ ଥିଲା ସେ ଶୀତ ବି ଥିଲା ଥରୁଥିଲା ଓଠଟି ତା’ର ଥରି ଯାଉଥିଲା ତା’ର ଶରୀର ଚାଦର ଘୋଡ଼ାଇ ହେଇ ଆସେ ସେ ନି’ତି ବଜାର ଲାଗୁଥିଲା ନିଆଁ ଧୁନିର ଉପଚାର ଦଳ

ବଗିଚାର ଫୁଟା ଗୋଲାପ ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଉଳା, ଝାଉଁଳି ପଡ଼ିଛି ଆଜି ତା’ର ସତେଜ ପାଖୁଡ଼ା, ପ୍ରେମ ଆଜି ପାଲଟିଛି ରାସ୍ତାକଡ଼ର ଅଳିଆ ବଦଳି ଯାଇଛି ଆଜି ରୂପରେଖା ଏ ପ୍ରେମର । ଅନ୍ଧକାର

ଆହକି ସୁନ୍ଦର ତାହାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମୁଖରିତ କରେ ମନ ସବୁଜିମା ଭରେ ମନ ହୃଦୟରେ ଅଜ୍ଞାନକୁ ଦିଏ ଜ୍ଞାନ ॥ ତାହାରି ମୁଁହ ଶ୍ୟାମଳ ସୁନ୍ଦର ମନକୁ କରେ କୋମଳ ଆନନ୍ଦ ସଞ୍ଚାରେ ନବୀନ

ଆଜି ବହୁତ ମନେ ପଡ଼ ମୋର ତମେ ଯେତେ ନିଜକୁ ମୁଁ ବୁଝାଇବାକୁ ଚାହେଁ ଏକାଠି ଆମ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ସେତେଥର ନିଜଠୁ ପୁଣି ହାରିଯାଏ ।୧। ଏତେ ବ୍ୟାକୁଳତା କାହିଁକି କେଜାଣି

ଦେଖୁଥାଏ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ମେଘ ଉହାଡ଼ରେ, କୁଞ୍ଚିତ କବରୀ କୃଷ୍ଣ, ହସର ଲାବଣ୍ୟ, କେବେ ସାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସାତ ରଙ୍ଗ ମାଖି, ବିଜୁଳି ଚମକେ ତୁମ, ଖେଳେ ଶିହରଣ ! ପାଇଯାଏ ଥିରି ଥିରି

ସକାଳ ପାହିବା ମାତ୍ରେ ମୁଁ ତତେ ହିଁ ଅନୁଭବି ପାରେ ଜହ୍ନର ଜ୍ୟୋସ୍ନାରେ ଜଙ୍ଗଲର ଅଦ୍ଭୁତ ଓ ଅନାବୃତ ପକ୍ଷୀ ମାନଙ୍କର ପ୍ରେମରେ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଗୁଡ୍ ମର୍ନିଙ୍ଗ୍ ନୁହେଁ ବରଂ କପେ

ନୂଆବର୍ଷ ତୁ ତ ଆସିବୁ ଗୋଟେ ଖସଡ଼ାରେ କିଏ କ’ଣ ମନା କଲେ ତୁ ଅଟକିଯିବୁ ମହାମାରୀର ଦୌରାତ୍ମ୍ୟରେ ମଣିଷର ନନ୍ଦନ କାନନରେ । ତୁ ଆସିବୁ, ଡରିବୁନି, ଏଠି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭେଟିବୁ କିଏ