କେତେ ଆଶା ଆଉ ଆକାଂକ୍ଷା ସହିତ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ଯେବେ ଦିନ ମାସ ଯାଇ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ନ ଫେରିଲ ତୁମେ ସେବେ ॥ ଛାଡ଼ିଗଲା ମନ ମଉଳିଲା ଆଶା ସ୍ଥିର କରିନେଲି ମନେ ଉଡ଼ିଗଲା ପକ୍ଷୀ ନ ଫେରିଲା ଭଳି ଫେରିବନି ଆଉ ଦିନେ ॥ ପ୍ରେମର ବନ୍ଧନ ଥିଲେ ଯେ ନିବିଡ଼ ଆସିଯାଏ ଉଡ଼ା ପକ୍ଷୀ ସେଇ ଭରସାରେ ପୁଣି ଆଉଥରେ ବସା ମୁଁ ଯେ ବାନ୍ଧିଅଛି ॥ ନୂଆ ଋତୁ ଆସି ହୃଦୟରେ…
ଯେତେଟି ସାଧନା ମନର ଭାବନା ଆରମ୍ଭ ପ୍ରିୟା ତୁମଠୁ ପ୍ରୀତି ସଂରଚନା ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ସଭିଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ତୁମଠୁଁ । ଆହ୍ଲାଦିତ ସବୁ ବିରଳ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବନ୍ଧା ତୋ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳାପେ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଶାନ୍ତିର ହୃଦ ଝରା ଧାରା ମିଳେ ତୋ’ ମିଳନ ସାଥେ । କଲେଜ ଜୀବନ ଚକ୍ର ମଧ୍ୟେ ମୋର ଅତୀବ ନିଜର ତୁମେ ଭଲ ଲାଗେ ତୁମ ମିଷ୍ଠ ପରିଭାଷା ଆଉ ଭଲ ଲାଗ ତୁମେ । କ୍ୟାଣ୍ଟିନ୍ ପାଖ ବଗିଚା ଆସର…
“ପୁରୁଷ” ଏ ଶବ୍ଦର ସଂଜ୍ଞା ଖୋଜିବାକୁ ବୋଧେ ଅନେକେ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିବେ କାହା ପାଇଁ ସମାଜରେ ନାରୀର ଅନୁରୂପ ଓ ପରିପୂରକ ଏକ ସୃଷ୍ଟି, ସନ୍ତାନର ମେରୁଦଣ୍ଡ, ଭଉଣୀର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ, ତ ପରିଣତ ବୟସରେ ପିତାମାତାଙ୍କ ମଉଳା ଆଖିର ଝାପ୍ସା ଏକ ଦୃଷ୍ଟି । ଏମିତି ଏକ ଶବ୍ଦ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରଚନାଟେ ହେଇ ବର୍ଣ୍ଣିତ ବି ହେଇପାରେ କିନ୍ତୁ ବିନା ଉଦ୍ଧୃତାଂଶରେ, ଶବ୍ଦହୀନ, ଅର୍ଥହୀନ ଆଉ ଭାବହୀନ ଯିଏ ପାଣି ପରି ଜୀବନ ତ ବଞ୍ଚେଇ…
ଗଲା କାଲି ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଫୋନ୍ କରି ପଚାରିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ତୋର କେହି ଶିଷ୍ୟ ନାହାନ୍ତି?” ମୁଁ କହିଲି, “କାହିଁକି ପଚାରୁଛୁ? ମୁଁ ନିଜେ ତ କୌଣସି ଦୀକ୍ଷା ନେଇନାହିଁ ତେବେ ଦୀକ୍ଷା ଦେବି କିପରି? ଆଉ ଦୀକ୍ଷା ଦେବା କିମ୍ୱା ଗୁରୁ ହେବାର ମୋର କୈାଣସି ସଉକ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ।” ସେ ବିଚରା ନିରାଶ ହେଲା । ମୁଁ ତାକୁ ନିମ୍ନୋକ୍ତ ସତ୍ୟ ଘଟଣାଟିଏ ଶୁଣାଇଲି ଆଉ କିଛି ସାମାଜିକ ପ୍ରଶ୍ନ…
ଗରିବ ସବୁବେଳେ ଗରିବ । ପ୍ରଶାସନ ହେଉ କି ସମାଜର ତଥାକଥିତ ବଡ଼ଲୋକ ହୁଅନ୍ତୁ, ସବୁବେଳେ ସବୁ ସମୟରେ ଦାଉ ସାଧିଥାଆନ୍ତି ଏମାନଙ୍କ ଉପରେ । କଥାରେ ଅଛି ପରା, ଜୋର ଯାହାର ମୂଳକ ତାହାର… ଦୟାନିଧି ଦୁଃଖୀ ମଣିଷଟିଏ । ଘରଡିହ ଖଣ୍ଡେ ନାହିଁ । ମୂଲ ମଜୁରି କରି ପେଟ ପୋଷେ । ପରିବାର କହିଲେ, ସ୍ତ୍ରୀ, ଗୋଟିଏ ପୁଅ, ଗୋଟିଏ ଝିଅ । ସେଇ ମୂଲିଆ ମଜୁରୀରୁ ଅନେକ ସୁଖ ସାଉଁଟିଛି ଦୟା…
