କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ ଶେଷ ଶ୍ରାବଣର ବରଷା ଆସରା ନାହିଁ କୋଉ କାଳୁ ସତେ ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ଅଛି କାହାକୁ ତ ଜଣା ନାହିଁ । ଯାନି ଜାତରାର ମୂକ ସାକ୍ଷୀ ସିଏ ଦୃମ ମହା ସଂସ୍କୃତିର ପିଲାଠାରୁ ବୁଢ଼ା ସଭିଙ୍କ ଆସରା ଜନ୍ମଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁର ପର । ସହସ୍ର ଦ୍ରୁମ ତା’ ଭୂତଳ ବ୍ୟାପୀ ପହଞ୍ଚ ପାତାଳ ଛୁଆଁ ଓହୋଳି ରହିଛି ଆଦିମ ପୁରୁଷୁ ଦେଖି ଯେ ପୁରୁଣା ନୂଆଁ । କେତେ ଯେ ଗଲେଣି ତା’…
ତମେ ସିନା ବୁଝିପାରନି ମୋତେ, ମୋ ଭାବନାକୁ ହେଲେ କେବଳ ତମେ ହିଁ ଥାଅ ମୋ ଭିତରେ, ମୋ ସ୍ପନ୍ଦନେ । ଯେତେବେଳେ ଦୁଇଆଖି ଚାହିଁରହେ କାହାକୁ ସେହି କାହାକୁ ହିଁ ତମେ ଯେତେବେଳେ ହୃଦୟ ଖୋଜେ ଆଉ ଗୋଟେ ହୃଦୟକୁ ସେହି ହୃଦୟ ହିଁ ତମର ଥାଏ । ବୁଝିପାରନି ତମେ ମୋ’ ହୃଦୟର ଅକୁହା ଆବେଗ ଅନେକ ଥର କହିଲା ପରେ ସହି ପାରେନି ଏ ହୃଦୟ ଆପଣାର ମଣିଷ କାହାକୁ ଯେବେ କରିନିଏ…
ନା ତୁ କେବେ କହିଲୁ ନା ମୁଁ କହି ପାରିଲି ତୋ’ ପାଦ ବି ଅଟକିଗଲା ଆଉ ମୋ’ର ବି ବାନ୍ଧି ହେଇଗଲା କଥାଟା କହି ଦେଇଥିଲେ ତ ସରି ଯାଇଥାନ୍ତା କିନ୍ତୁ ନା ତୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପାରିଲୁ ନା ମୁଁ ଶେଷ କରି ପାରିଲି ତୁ ତୋ’ ବାଟରେ ଚାଲିଗଲୁ ଆଉ ମୁଁ ମୋ’ ବାଟରେ ଦୁଇଟି ସମାନ୍ତରାଳ ରାସ୍ତାରେ ଏମିତି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ, ମନ ମାରି ବସିଲେ ମନେଇବ କିଏ? ଜୀବନ…
ସେଦିନ ଶୀତ ଶେଷେ ଗୋଧୂଳି ବେଳାରେ ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ପାଖାପାଖି ଚାଲୁଥିଲୁ କୁଶେଇ ନଦୀ କୂଳେ କୂଳେ ପଉଷର ପୂନେଇ ମେଳାରେ । ଡେଙ୍ଗା ତାଳଗଛ ଦେଖାଇ ତମେ କହିଥିଲ ଏଇ ଦେଖ, ପବନରେ କେମିତି ଦୋହଲୁଛି ବାଇଚଢ଼େଇ ବସା; ଭିତରେ ଟିକି ଚଢ଼େଇଟା ଚାହିଁ ବସିଥିବ ବସା ଲେଉଟାଣି ବେଳ ମା’ ଚଢ଼େଇଟା ଆହାର ଆଣିବ । ତୁମେ ଗଲା ପରେ ବହୁଦିନୁ ନଈକୂଳେ ଯାଇନାହିଁ, ପଉଷଟା କେବେ ଆସେ କେବେ ଯାଏ ଜାଣିପାରେ…
ଶିକ୍ଷାରୁ ଚରିତ୍ର, କର୍ମ ଅପବିତ୍ର, ସମାଜର ହିତ ହଜିଗଲା; ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ନେଇ, ବଡ଼ ପଦ ପାଇ, ମାନବତା କାଇଁ ହଜିଗଲା? ସ୍ୱାଭିମାନୀ ହୋଇ, ଶାଗପେଜ ପିଇ, ଆନନ୍ଦେ ଚଳିବା ହଜିଗଲା; ଦରମା ଗୋଟେଇ, ଉପୁରି କମେଇ, ଆହୁରି ନିଅଣ୍ଟ ରହିଗଲା । ପରିବାର ପାଇଁ, ରାତିଦିନ ଧାଇଁ, ସପନର ଘର ଗଢ଼ି ଥିଲା; ବାପାକୁ ଦୂରେଇ, ମାଆକୁ ଦୂରେଇ, ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ପୁଅ ଛାଡ଼ିଦେଲା । ଝିଣ୍ଟିକା ମାରଇ, ବଣିକୁ ପୋଷଇ, ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରେ ହଜିଗଲା; ଧର୍ମକୁ…
