କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ନୂଆବର୍ଷ ତୁ ତ ଆସିବୁ ଗୋଟେ ଖସଡ଼ାରେ କିଏ କ’ଣ ମନା କଲେ ତୁ ଅଟକିଯିବୁ ମହାମାରୀର ଦୌରାତ୍ମ୍ୟରେ ମଣିଷର ନନ୍ଦନ କାନନରେ । ତୁ ଆସିବୁ, ଡରିବୁନି, ଏଠି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭେଟିବୁ କିଏ କୁଡ଼ିଆରେ ତ, କିଏ ପଞ୍ଜୁରୀରେ କିଏ ପିଞ୍ଜରାରେ ବାଘ, ଗାଈ ବିଶ୍ୱାସ କି ଦୟା ଏଠି ଆଉ ନାହିଁ ଏବେ ଏଠି ବଗ ମାଛ ଖେଳ । ଅନେକ କଣ୍ଟାର ସ୍ତୂପ, ଅବିଶ୍ୱାସର କଙ୍କାଳରେ ଅନେକ କୋକିଶିଆଳି ବନ୍ଧୁତ୍ୱର ହାତ ମିଳାନ୍ତି…
ଅତୀତ ମୋର ଯାଇଛି ହଜି ସ୍ମୃତି କିଛି ରହିଛି ବାକି ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ଆଉ ଫେରିବନି ଖାଲି ଲୁହରେ ଭିଜିବ ଆଖି ॥ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା କାଣିଚାଏ ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ ବିତି ଯାଇଥିବା ଦିନଗୁଡ଼ିକୁ ସ୍ମୃତିରେ ସାଇତି ରଖେ ॥ ଆଉ କି ପାଇବି ଫେରି ପିଲାଦିନ ସାଙ୍ଗ ସାଥି ବାଲି ଘର ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ପାଇବିନି ଆଉ ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ଖେଳ ॥ କର୍ମ ଜଞ୍ଜାଳରେ ସମସ୍ତେ ବନ୍ଧା ସମୟ…
ମରାଳ ମାଳିନୀ ନୀଳାମ୍ବୁ ତଟରେ ଶୋଭାପାଏ ମୋ ଗାଆଁ, ମୋ ଗାଆଁରେ ବିଜେ ରାଧାମୋହନ ଜୀଉ ଛେଡ଼ାପଦର ତା’ ନାଆଁ । ଗାଆଁଟି ମୋର ଅତି ସୁନ୍ଦର ଏ ଧରାଧାମ ତଳେ, କେତେ ବୀର ସୈନିକ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ ମୋ ଗାଆଁ ପ୍ରକୃତି କୋଳେ । ମୋ ଗାଆଁରେ ଲୁଚିଛି କେତେ ଯେ କାହାଣୀ କେତେ ବୀରତ୍ୱର ଗାଥା, ମନେ ପଡ଼ିଗଲେ ଗର୍ବଗୌରବେ ଟେକିହୋଇଯାଏ ମଥା । ଗାଆଁରେ ଥିଲେ ବୀର ଯବାନ ମୋ ପ୍ରିୟ ଦୁଷ୍ମନ୍ତ…
କେବେ କେମିତି ତମେ ପାରିବ ଜାଣି ରାତି କାଟୁଛି ମୁଁ ତାରା ଗଣି ଗଣି ତମ କଥା ଭାବି ଭାବି ନିଦ ହେଉନି ତମର ମୋର ଏହି ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ତମ ପ୍ରେମରେ ପାଗଳ ମୁଁ ହେଲିଣି ଖାଇବା ପିଇବା ଭୁଲି ମୁଁ ଗଲିଣି ଏମିତି କାହିଁକି ହେଲି ମୁଁ କେଜାଣି ସାଙ୍ଗସାଥିଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ମୁଁ ଗଲିଣି ସହର ସାରା ପଡ଼ିଛି ଭାଲେଣି ମୋ ପ୍ରେମର କିଏ ସେ ରାଣୀ କିଏ ମୋ ହୃଦୟକୁ ଯାଇଛି…
ଗାଁ’ଟି ମୋର କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ସ୍ମୃତି ରହିଛି ମୋ ପିଲାଦିନର ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ଗାଁ’ର କଥା ମନେ ପଡ଼େ ବାରମ୍ବାର । ମୋ ଗାଁ ପାଣି ପବନରେ ଗଢ଼ା ମୋହରି ଜୀବନ ଶୁଝି କି ପାରିବି କେବେ ମୁଁ ତା’ରି ଋଣ । ସକାଳ ହେଲେ ପୂର୍ବ ଆକାଶେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁଥାଏ ଜାତି ଜାତିକା ଫୁଲ ମହକରେ ଗାଁ ମୋର ମହକୁ ଥାଏ । ଚାଳ ଉପରେ କାଉର ରାବ ଗାଁ ମଝିରେ କୁକୁଡ଼ା ଡାକ ଲାଗଇ…
