କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ନୂଆ ବରଷ, ନୂଆ ହରଷ ଆସୁଛି ନେଇ ନୂଆ ପ୍ରକାଶ ସବୁରି ମୁହଁରେ ଫୁଟାଇ ହସ । ନୂତନ ଆଶା ଆଉ ଭରସା ନୂଆ ପ୍ରକାଶ ନୂଆ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଗଢ଼ୁଛି ନିତି ମନରେ ବସା । ଖୁସି ଜୁଆର ହୃଦୟେ ଉଠେ ନୂଆ କିରଣ ପରଶେ ଫୁଟେ ସବୁଜିମାରେ ଧରଣୀ ଲୋଟେ । ଆତ୍ମା ସଞ୍ଚାରେ ନୂଆ ମହକ ନୂଆ ଅନୁଭୂତି ଖୋଜେ ପଲକ ଖୁସିର ବାସ୍ନା ଭରେ ଆଲୋକ । ପ୍ରତି ପ୍ରାଣରେ ନୂଆ ଜାଗରଣ…
ଚରଣେ ଆଶ୍ରିତ ଆହେ ମହାବାହୁ ବାହୁ ତଳେ ତୁମ ରଖ ସେଇ ବଟବୃକ୍ଷ ଛାଇ ମହାସୁଖ ହରି ନିଏ ସବୁ ଦୁଃଖ ॥୦॥ ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ଭରେ ହାତ ଯୋଡ଼ି ଠିଆ ତୁମ ଦରଶନ ମନା ଦୂରୁଁ ନୀଳଚକ୍ର ଏକ ମାତ୍ର ଆଶା ପତିତପାବନ ବାନା କହ କଳାମୁଖ କେତେ ଦିନ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ରହିବୁ କୋହ… ॥୧॥ ଅବଢ଼ା ହୋଇଲା ମନା ଆମ ପାଇଁ କେଉଁ ଜନମର ପାପ କେତେ ଦିନ ଆଉ ଲୁହ ଢାଳୁଥିବୁ ସହି…
ଅସରନ୍ତି ସ୍ନେହ ଅକୁହା ଆବେଗ ସମୁଦ୍ରେ ଲୁହରେ ଜୁଡ଼ୁବୁଡ଼ୁ ସ୍ମୃତିର ଏକ କ୍ୟାନଭାସ ଶାଢ଼ୀ ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଜାବୁଡ଼ି ରଖିଥିବା କେଇ ଖିଅ ସୂତାର କୁହୁକ ଦୁନିଆ ଶାଢ଼ୀ ଜୀବନର ନିଦାଘ ତାତି ସଂଘର୍ଷର ରୀତିମତ ଚାବୁକ ସହିବାର ଏକମାତ୍ର ଜାଗା ଶାଢ଼ୀ ସେ ମୋ ମାଆର ଚିରାଫଟା ସୂତାଶାଢ଼ୀ ! – ରବିନ୍ଦ୍ର ପଣ୍ଡା ରବିନ୍ଦ୍ର ପଣ୍ଡାରବିନ୍ଦ୍ର ପଣ୍ଡା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି ।…
ଜୀବନରେ ଥରେ କେବଳ ଥରେ ହିଁ ସେ ହସିଥିଲା ଯେବେ ମୁଁ କାନ୍ଦିଥିଲି, ତା’ ପରେ ଯେବେ ବି ମୁଁ କାନ୍ଦିଛି ମୁହଁ ଲୁଚେଇ ସେ କାନ୍ଦିଛି । ବାପାଙ୍କ ପାଖରେ ମୋ ଦୁଷ୍ଟାମିର ଅଭିଯୋଗ କରି ପୁଣି କାହିଁକି ଅଭିଯୋଗ କଲା ବୋଲି ମନେ ମନେ କେତେ ନିଜକୁ ଗାଳି ଦେଇଛି… ପାଠ ନ ପଢ଼ିଲେ ଦୁଷ୍ଟାମି ହେଲେ ଯଦି କେବେ ମୋ ଉପରେ ହାତ ଉଠେଇଛି କି ମାଡ଼ ମରିଛି… ତା’ ହେଲେ ଦିନ…
ମା’ଲୋ ତୋ’ର ସେ ସ୍ନେହବୋଳା ହାତ ଯେବେ ତୁ ମୋ-ମଥାରେ ରଖିଦେଉ ମୁଁ-ସବୁକିଛି ପାଇଯାଏ, ଭରିଯାଏ ସବୁ ଶୂନ୍ୟତା । ମା’, ତୋ’ର ସେ ମଧୁବୋଳା କଥା ତୋ’ ମୁଖରୁ ପଦେ ଶୁଣିଦିଏ ଯେବେ ମୁଁ ଶାନ୍ତିରେ ନିଦ୍ରାଯାଏ, ଆଉ କିବା ଥାଏ ଆବଶ୍ୟକତା? ମା’, ତୋ ଓଠର ସେ ହସ ଟିକକ ଯେବେ ମୁଁ ଅବସାଦ କ୍ଷଣେ ଦେଖିଦିଏ ସବୁ ଅବଶୋଷ ମେଣ୍ଟିଯାଏ ମା’, ପାଏ ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ-ତୃପ୍ତତା । ମା’, ତୁ କେମିତି ଖୋଜି…
