କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ନିଶୁଆ ବୁଢାକୁ ଲୋକେ ଜାଣିଥିଲେ ଧରୁଥିଲା ଗୋଟେ ବାଡ଼ି ମୁଂଡରେ ରଂଗିନ ପଗଡ଼ି ନିଜ ବୋହୂ ସଂଗେ ହୋଇ ଯୋଡ଼ାଯୋଡ଼ି ଧରା ପଡ଼ିଗଲା ଅଧ ରାତିରେ କିରୋସିନ୍ ଢାଳି ଜାଳିଦେଲା ନିଆଁଖାଡ଼ି ବୋହୂ ଛାଡ଼ୁଥିଲା ରଡ଼ି ପୂରା ଘର ଗଲା ପୋଡ଼ି ମୁଲକରେ ସେ ଖୁବ୍ ବଡ଼ ପଇସାବାଲା ପାଂଚଟି ଗାଆଁର ମଝିରେ ଜାଗା ବାଛିଲା ଜମି କିଣି ସେଠି ତୁରଂତ ତୋଳାଇ ଦେଲା ସୁଂଦର ସତୀ ଗୁଡ଼ି ଆଖର ପାଖର ଗାଆଢ଼ଁର ମାଇପି ଧାଡ଼ି ଦେଉଳ…
ଦାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ରୂପେ ରତ୍ନସିଂହାସନେ ବିରାଜିଛ ନୀଳମଣି ଚକ୍ର ସୁଦର୍ଶନ ଭଉଣୀ ସୁଭଦ୍ରା ସଙ୍ଗେ ଧରି ହଳପାଣି । (୧) କୋଟି କନ୍ଦର୍ପଙ୍କ ରୂପର ପ୍ରଭାରେ ହୋଇଅଛ ରୂପବନ୍ତ ଅଧାଗଢ଼ା ହୋଇ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ବୈକୁଣ୍ଠରେ କରୁଛ ଲୀଳା ଅନନ୍ତ । (୨) ଭକତ ବତ୍ସଳ ତୁମେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଉତ୍କଳର ଗଣ୍ଠିଧନ ତୁମରି ଭାବରେ ବିହ୍ବଳିତ ଆଜି ସବୁ ଓଡ଼ିଆଙ୍କ ମନ । (୩) ଜାତି, ଧର୍ମ, ଭେଦଭାବରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ତୁମରି ଶରଧାବାଲି ଶ୍ରଦ୍ଧା, ଭକ୍ତି, ଅନୁରାଗର ଡୋରିରେ…
ଏଠି କୁଆଡ଼େ ଦେଶ ସ୍ୱାଧୀନ ଆଉ ଆମେ ବି ସ୍ୱାଧୀନ? କିନ୍ତୁ ଏଇ ସ୍ୱାଧିନତା ଭିତରେ ଅହରହ ନାରୀର ଇଜତ୍ ଲୁଟ୍ ହୋଇଚାଲେ ଦିନର ସ୍ପଷ୍ଟ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକରେ ଆଉ ରାତିର ବି ସେଇ ଗାଢ ଅନ୍ଧକାରରେ । କ’ଣ ବା ଭୁଲ୍ ଥିଲା ଉନ୍ନାଓର ସେଇ ବିଚାରୀ ଝିଅଟିର? ଗୁହାରିଟେ କରି ଚାକିରିଟେ ପାଇଁ କେବଳ ଆସିଥିଲା ଧାଇଁ ଭୋଟ ପାଇ ରକ୍ଷକ ହୋଇ ଭକ୍ଷକ ସାଜି ବସିଥିବା ସେଇ ଲମ୍ପଟ ‘ସେଙ୍ଗାର’ ପାଖକୁ । ହେଲେ…
ନିରୀହ ନାରୀକୁ କରାଯାଏ ମନଭରି ବଳାତ୍କାର, ଗରିବକୁ ମିଳେ ଏଠି ଅକଥନୀୟ ଅତ୍ୟାଚାର, ଶୋଷଣକୁ ମିଳେ ଅବାଞ୍ଛିତ ପୁରସ୍କାର, ଏଠି ପୁଣି ନାଗରା ବାଜେ ସ୍ୱାଧୀନତାର । ଅଫୁଟା କଢ଼ିଟି ହୁଏ ଧର୍ଷଣର ଶିକାର, ଡାଉରୀ ସାଜେ ନବବଧୂ କାରଣ ମୃତ୍ୟୁର, ଜାତିଭେଦ ନାଁରେ ହୁଏ ଅଶାନ୍ତ ସହର, ଏଠି ନାଗରା ବାଜେ ସ୍ୱାଧୀନତାର । ନିତି ନିତି ହୁଏ ଯଥେଷ୍ଟ ବ୍ୟଭିଚାର, ଦୁର୍ବଳ ଉପରେ ସବଳର ଖୋଲା ଅତ୍ୟାଚାର, ସତ୍ୟ ଉପରେ ମିଥ୍ୟାର ଖୁବ ସୁନ୍ଦର…
କେତେ ଦିନକୁ ମନ କରୁ ତୁ’ରେ ଗରବ କରମ ଘେନି ଫଳ ଦେଉଛିରେ ଦଇବ । ଖଳ ଅଳସୁଆ ହୋଇ ବିତାଉ ତୁ ଦିନ ଖଟ ପଲଙ୍କେ ଶୋଇ ଦେଖୁ ମିଛ ସପନ । ଗର୍ଜନ କରୁ କେତେ ଦେଖାଇ ବାହାଦୁରି ଗଡ଼ ଜିଣିବା ପାଇଁ ସାଜୁରେ ତୁ ବଇରୀ । ଘନିଷ୍ଠତା ଭୁଲି ସ୍ୱାର୍ଥେ ଥାଉ ସଦା ରତ ଘୋଷଣା ସବୁ ମିଛ କରୁ ଅନବରତ । ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ରହୁ ତୁ ଧନ ଅରଜନେ…
