କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଶୋଇଗଲୁ ଆଜି ଚିର ନିଦ୍ରାରେ ତୁ.. ଶାନ୍ତି ଜୁଇ ନିଆଁରେ.. ମାଟି ପିଣ୍ଡଟା ତୋ ନିମିସେ ମାତ୍ରକେ.. ପରିଣତ ପାଉଁଶରେ.. ଘର ଠୁ ଦୁଆର ଦାଣ୍ଡ ବାରି ଯାଏ.. ବୋଉ ଡାକ କି ମଧୁର.. ଲକ୍ଷେ ଆଲୋକର ରୋଷଣୀ ଥିଲେବି.. ତୋ ବିନା ଘର ଅନ୍ଧାର… ଦୁନିଆ ଦାଣ୍ଡରେ ବାଟ ଚାଲିବାକୁ ଶିଖେଇ ଥିଲୁ ତୁ ଦିନେ.. ଅଢେଇ ଅକ୍ଷର “ବୋଉ” ଶବଦ ଟା ହୀରା, ନୀଳା ନୁହେଁ ମାନେ.. ଅନନ୍ତ ଗଗନେ ତାରକା ସାଜିଲୁ.. ଅଫେରା…
ନିଶିର ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକାରେ ଅହରହ ସ୍ୱପ୍ନମାନଙ୍କର କପଟତା, ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବର୍ତ୍ତମାନକୁ ସାଉଁଟି ଭବିଷ୍ୟତର ଭୟାବହତାକୁ ପ୍ରଦର୍ଶିତ କରିବାର ନିରନ୍ତର ପ୍ରୟାସ । ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ତୁମର ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ, ସତେ କେଉଁ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ମଧ୍ୟାନ୍ତରରେ ତମ୍ବାଖୁ ବିଜ୍ଞାପନ ପରି । ଅତିକ୍ରମ କରେ ଅତୀତ ମଧ୍ୟରାତ୍ରୀର ନିର୍ଜନତାରେ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ଅପନ୍ତରା ଗଳି ଦେଇ । ଏପଟେ ଆଖିଠାରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ପାହାନ୍ତିଆ ଉଷ୍ମତାରେ ଅତିଷ୍ଠ ମଶା ଧୂଆଁ ପିଇ ପିଇ । ଇତି ମଧ୍ୟେ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ସ୍ୱପ୍ନ…
ସ୍ମୃତି ସ୍ମୃତି କେବେ ଘନ ଅନ୍ଧକାରରେ ସ୍ୱପ୍ନ ହୋଇ ଆସେ, ସ୍ମୃତି କେବେ ସୁନେଲି ସକାଳ କିରଣେ ଆସେ । ସ୍ମୃତି କେବେ ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ଛୁଆଁରୁ ତାଜମହଲ ଗଢ଼ିହୋଇଆସ, ସ୍ମୃତି କେବେ ପତାରକ ମଣିଷ ଭାବନାରୁ ଆସେ । ସ୍ମୃତି କେବେ କୋମଳ ଶିଶୁର ହସରୁ ଝରିଆସେ, ସ୍ମୃତି କେବେ ବେଳାଭୂମିର ବାଲି ଶଜ୍ୟାରେ ମନ୍ଦିର ଗଢ଼ିହୋଇ ଆସେ । ସ୍ମୃତି କେବେ ପଥଚଲା ପଥିକର ବିଶ୍ରାମ ଜାଗାରୁ ଆସେ, ସ୍ମୃତି ମୋ ହୃଦୟ ଗହନେ…
ପ୍ରେମ ପକ୍ଷୀର ଯେ ଦୁଇଟି ଡେଣା ଏ ପାଖେ ପ୍ରେମିକ ଅନ୍ୟପାଖେ ଠିକଣା ।। ଦୁହେଁ ଯେ ନିଜର ମନର ରୂପରେ କେଲି କହୁଥାନ୍ତି ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ।। ପ୍ରେମିକା ମନର କଥା ପ୍ରେମିକକୁ ଜଣା ଆତ୍ମା ମିଳନରେ ନ ହୁଅନ୍ତି ବାଟବଣା ।। ପ୍ରେମର ଦେବ ଯେ କାମଦେବ ରାଜା ଶର ବିଦ୍ଧ କରି ମନରେ, ବଜାନ୍ତି ବାଜା ।। ପ୍ରେମିକ ପାଇଁ ପ୍ରେମିକା ଅଟେ ସବୁକିଛି ସ୍ୱର୍ଗର ଉର୍ବସି ତା’ ପାଇଁ ନୁହନ୍ତି କିଛି…
ତତେ ଉପହାର ଦେବା ପାଇଁ ମୋ ପାଖରେ କିଛି ନାହିଁ, ମାଗିବୁ ଯଦି ଦେବି ଖାଲି ଅଯାଚିତ ପ୍ରେମ ଢାଳି, ବେଳେ ବେଳେ ଇଛା ହୁଏ ପାଲଟିଯା’ନ୍ତି ତୋ’ ପାଇଁ ନିର୍ଜୀବ କଣ୍ଢେଇଟିଏ, ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ରହିଥା’ନ୍ତି ତୋ ହାତପାହାନ୍ତାରେ ଭାଗୀଦାର ହେଉଥା’ନ୍ତି । ତୋ ହସରେ ଆଉ ଲୁହରେ ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ଜାବୁଡ଼ି ଧରନ୍ତୁ ମତେ, ଗେଲ କରି କହିଥାନ୍ତୁ ତୋ ମନର କଥା ଯେତେ । ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ୁ ଯଦି କେବେ ଦୁଃଖରେ ରାଗ,…
