କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଆକାଶର ଧୂଳିଭରା ଛାତି ଭିତରେ, ଲୁଚି ଯାଇଛି ତା’ର ଆଶାର ଆଲୋକ ଫୁଟି ମହକିବା ଆଗରୁ, ଦଳି ହେଇଯାଇଛି କେବେଠୁ ସେଇ ଫୁଲ ଆଖିର ଲୁହ ସହ ନେସି ହେଇଯାଇଛି, ଅଗଣିତ ସୁନେଲି ସପନ ଜାଣିଛି ସେ ଜୀବନଟି ତା’ର, ଚିରା ମଇଳା କାଗଜର ଫର୍ଦ୍ଦ ତଥାପି ଶୂନ୍ଶାନ ରାତିର କିଟିମିଟି ଅନ୍ଧାରରେ ପାଦକୁ ଆଗେଇ ନଉଛି ସଳିତାର ଆଲୁଅରେ ଅର୍ଥହୀନ ଶୂନ୍ୟତାର ଆବରଣ ଭିତରେ ପୁଟୁଳି ବାନ୍ଧି ଚାଲିଛି ସେ କେତେ ଆବେଗର ନିୟତି ଯେମିତି…
ସପନ ଅଧିକତର ଭାଙ୍ଗି ଯାଆନ୍ତି ଆପଣାର ଲୋକ ରୁଷି ଯାଆନ୍ତି ପ୍ରେମ ସାଗରର ଉର୍ମିମାଳାରେ ପାଗଳ ପ୍ରେମୀ ବୁଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି !! କେବେ ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ କରି ଦେଖ ପ୍ରେମିକର ଚାହ, ଅସରନ୍ତି କୋହ ଜୀବନରେ କିଛି ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାଇ ଦେଖ ପ୍ରେମ ବିନା କିଛି ନାହିଁ ସବୁ ମୋହ !! ବିଫଳ ପ୍ରେମିକର ଗତି ଏମିତି ବିଦଗ୍ଧ କବି ରଙ୍ଗ ରୂପ ଯେମିତି ଯେବେ ସବୁ ସ୍ମୃତି ଏକତ୍ରିତ ହୁଅନ୍ତି ଏକ ପ୍ରେମକବିର ଜନ୍ମ ହୋଇଥାନ୍ତି…
ତୁ… ସ୍ୱର୍ଗପୁରର ପରୀଟିଏ ଅବା ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକର ଦେବୀ, ତୋ ଆକାଂକ୍ଷାବାଦର ମନ ଭିତରେ ସ୍ନେହଭରା ଏକ ଛବି । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଶିଷ ଘେନି ପହଞ୍ଚିଛୁ ମୋ ପାଖେ, ଦ୍ୱିତୀୟ ମା’ର ସ୍ୱରୂପ ତୁ, ଭଉଣୀ ବୋଲି ମୁଁ ଡାକେ । ଅନାବିଳ ତୋ’ର ପ୍ରେମ, ହୃଦ ଖୋଲା ପ୍ରତି ହସ, ନିଷ୍କପଟ ତୋ’ ମନ ଭିତରେ ଭାବନାର ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ । ମୋ’ ଜୀବନଚିତ୍ରକୁ ଭରିଛୁ ତୁ ନାନା ରଙ୍ଗେ, ମୋ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭାବନା ଲହଡ଼ି ତୋ’ପାଖେ ଯାଇ…
ସହରକୁ ଛୁଇଁବା ନିଶାରେ ବଦଳି ସାରିଛି ଗାଆଁ ନା ସହରକୁ ଛୁଇଁପାରିଛି ନା ଗାଆଁ ହୋଇ ରହିପାରିଛି ଗାଆଁ ହରାଇଛି ତା’ର ସତ୍ତା ନାହିଁ ଆଉ ମାଟିଗୋଡ଼ି ରାସ୍ତା ଦିଶୁନାହିଁ ତାଳଗଛେ ବାଇଆ ବସା ଶୁଭୁନାହିଁ କୋଇଲିର କୁହୁ କୁହୁ ନାହିଁ ପୁଣି ଘରଚଟିଆ, କୁମ୍ଭାଟୁଆ ସବୁ ଲାଗେ ଖାଁ ଖାଁ ବଦଳି ସାରିଛି ଗାଁ… ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ୍ ଆଲୁଅରେ ଫିକାଲାଗେ ଜହ୍ନର ଜ୍ୟୋସ୍ନା ଜଣା ପଡ଼େନାହିଁ କେବେ ଆସେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା କେବେ ଅମାବସ୍ୟା… ହଜିଗଲାଣି ଗାଁ ଚାଷବାସ…
ଏମିତି ତ ତୁମେ ହସୁଛ… ଛାତିତଳେ କଷ୍ଟ ଲୁଚେଇଛ… ସଭିଙ୍କୁ ଦର୍ଶାଅ ଖୁସିରେ ଅଛ… ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଖେଳୁଛ !! ଏମିତି ତ ତୁମେ ଗୀତ ଗାଉଛ… ବିରହର ରାଗିଣୀ କାହୁଁ ପାଉଛ.. କଷ୍ଟର ସାଜ, ଦୁଃଖର ସୁର ଦେଇଛ.. ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଜୟଗୀତି ଗାଉଛ !! ଏମିତି ତୁମେ ମିଠା କଥା କହୁଛ… କର୍ଣ୍ଣପଟଳେ ମଧୁ ବୋଳି ଦେଉଛ.. ମନକୁ କୋଉ ରାଇଜକୁ ନେଉଛ.. କାଉଁରୀ ବିଦ୍ୟା ତୁମେ ଜାଣିଛ !! ଏମିତି ତ ସ୍ୱପନେ ଦେଖା…
