କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
କାଲି ରାତି ପୁଣି ବରଷିଛି ମେଘ, କାଲି ରାତି ପରା ଭିଜିଛି ଶେଯ !! ସିୟାହି ଝରିନି କଲମରୁ କାଲି, ତଥାପି ଭିଜିଛି ମନ କାଗଜ ! ଲେଖିବି କାହିଁକି ଲେଖିବି କେମିତି, ବୁଡ଼ୁଛି ଖାଲି ପ୍ରେମ ଜୁଆରରେ । ତଥାପି ମୁଁ ତୃଷା ତୀବ୍ର ବୈଶାଖର, ତୁ ବନ୍ଦୀନି ତୋ’ ଚାରି ଦୁଆରରେ । ତା’ ବାଦେ ରହିଛି ଅନେକ ପ୍ରାଚୀର ପ୍ରେମ ପଥେ ପରା କଣ୍ଟକ ଭରା । ଶାଖାରେ ଫୁଟିବା ଥିଲା ଗୋଲାପଟି,…
ଆଶ୍ରା ନେଇଥିବା ବାଇ ଚଢ଼େଇଟି ନୀଡ଼ ଭାଙ୍ଗି ଉଡ଼ି ଯାଏ ଜମା ହେଇଥିବା ବରଫ ଖଣ୍ଡଟି ପାଣି ପରି ବୋହି ଯାଏ ଏମିତି କାହିଁକି ହୁଏ? ଅଚିହ୍ନା ଲୋକଟେ ଭିଡ଼ ଭିତରୁ ଆପଣାର ମନେ ହୁଏ ନିଜର ଲୋକଟି ପାଖରେ ଥାଇ ବି ନିଜଠୁ ଦୂରେଇ ଯାଏ ଏମିତି କାହିଁକି ହୁଏ? ବେଳାଭୂମିରୁ ବାଲି ଘରଟିକୁ ସମୁଦ୍ର ଭସେଇ ନିଏ କାହିଁ କେତେ ଦୂରୁ ଶାମୁକା ଗର୍ଭରୁ ମୁକୁତା ଫେରେଇ ଦିଏ ଏମିତି…. କାହିଁକି ହୁଏ ?…
ଜାଣିପାରନ୍ତି ଯଦି ମୁଁ ଆଜି ମୋ ଜୀବନର ଶେଷ ଦିନ ତଥାପି କ’ଣ ଆଜି ଯାଇଥାନ୍ତା ଠିକ୍ ସେମିତି ଗଲା ଦିନ ସବୁ ମୋର ବିତିଛି ଯେମିତି ନା… ମରିବା ଭୟରେ ବଞ୍ଚିଯାଇଥାନ୍ତି ସେ ସମୟକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଟି କ୍ଷଣ । ବଳକା ପଡ଼ିଯାଉଥିବା ସମୟ ସବୁ ହୁଏତ ସେଦିନ ପାଇଁ ପଡ଼ିଯାଆନ୍ତା ନିଅଣ୍ଟ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ଚନ୍ଦ୍ର ଉଦୟର ସୀମିତ ପରିସୀମା ଭିତରେ ହୁଏତ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ପୂରଣ ହେବାପାଇଁ ଖୋଜୁଥାନ୍ତେ ବାଟ । ଲୁହ…
ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠକୁ ଋତୁଚକ୍ର କ୍ରମେ ଛଅ ଋତୁ ଆସିଥାଏ, ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପରେ ବର୍ଷା ଶରତ ହେମନ୍ତ ଶୀତ ବସନ୍ତଟି ଯାଏ । ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରକୋପ କରେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବରଷାକୁ ଖୋଜୁ ଥାଏ, ଆକାଶ ବରଷା ଝରି ପ୍ରଶମିତ ଦେହ ମନୁ ଚାଲିଯାଏ । ଶରତ ହେମନ୍ତ ଘାସରେ କାକର ମୁକ୍ତା ପରି ଦେଖା ଦିଏ, ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ସବୁଜିମା ରୂପ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଭରିଯାଏ । ଶୀତର ବେଦନା ଜଣାଇ ଆସେନା ଦେହକୁ ଥରାଇ ଦିଏ ହେଲେ…
ତୁମେ ନୁହଁ ଛୋଟ ଗପଟିଏ ମୋ ଜୀବନ ପୁସ୍ତକର ଯାହାର ଥିବ ଅନ୍ତ ଆଉ ଆରମ୍ଭ, ତୁମେତ ସେଇ ଅସରନ୍ତି ପୃଷ୍ଠା ଯା’ ଦେହେ ଲେଖେ ମୁଁ କାହାଣୀ ମୋ ଅକୁହା ମନର । ଫୁଲଟିଏ ଅଟ ତୁମେ ଆଉ କାହା ବଗିଚାର ତୋଳିବାକୁ ସେ ଫୁଲକୁ ନାହିଁ ମୋର ଅଧିକାର, ହେଲେ ସେ ଫୁଲର ବାସ୍ନାକୁ କରିଛି ଆପଣା କେମିତି ବା କିଏ ତାକୁ କରିବ ମୋ ଠାରୁ ଦୂର । ସାଥି ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି…
