କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ବର୍ଷା ଧୁଆ ସକାଳରେ, ଭିଜା ମାଟି, ଓଦା ମାଟି କାନ୍ଥ, ଓଳି ପାଣି ଆଉ ଝରକା ସେପଟ ଓସ୍ତ ପତ୍ରରେ ପାଣି ଫୋଟକା ଦେଖି, ତମେ କହିଲ… “ଏଇ.. ଦେଖ ରାତିଯାକ କାଲି କେତେ ବର୍ଷା ହେଇଚି” ମୁଁ, ସାରି ନଥିବା ନିଦକୁ, ଆଖି କଣେ ଆଉଜେଇ ଦେଇ… ତମ ବଉଦଠୁ କଳା, ଗହନା କେଶ, ଅସଜଡ଼ା ବାଦାମୀ ରଙ୍ଗ ଶାଢ଼ୀ ଆଉ ଦୁଇ ଦେହର ମାଧ୍ୟାକର୍ଷଣ ବଳରେ, ଲିଭିଯାଇଥିବା ସିନ୍ଦୁର ଟୋପା ଦେଖି, କହିଲି.. “ହଁ…..
ହଜିଯାଏ ମୁଁ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଖୋଜିଥାଏ ମନକୁ ହୃଦୟର ପରିସୀମା ମଧ୍ୟରେ ॥ ରହିଛିକି, ସେ କେଉଁ ସ୍ଵପ୍ନରେ ବିଳାସୀତାରେ ନା, ରହିଅଛି ମୋ ହୃଦୟର କଳ୍ପନା ଭିତରେ ॥ ମଧୁର ସେ ସ୍ଵପ୍ନର ମୂହୁର୍ତ୍ତକୁ ଖୋଜିପାଇ ନାହିଁ, ପାରୁନାହିଁ, ମୁଁ କସି ତା’ର ପରିସଂଖ୍ୟାନକୁ ॥ ଜାଣିବାର ଇଚ୍ଛା ଟାଣି ନେଉଛି ମୋତେ ସେହି ସ୍ଵପ୍ନର ଗନ୍ତାଘରକୁ ଏକାକୀ କସିବାକୁ ମନର ମାନସାଙ୍କକୁ ॥ ହଜିଯାଇଛି ପୁଣି ମୋ ମନ ଆଉ ସ୍ଵପ୍ନର ସମସ୍ତ…
ମୋ ପ୍ରେମଭରା, ମଧୁଝରା କବିତା???? ପ୍ରଥମେ ଲେଖୁଥିଲି ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନ ପାଇଁ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ନାୟିକା ପାଇଁ ଆଉ ସେ ନାୟିକା କିଏ ଜାଣିଛ କି?? ସେ ତୁମ ବିନା ଆଉ କିଏ ବା ହୋଇପାରେ???? ତୁମେ ହିଁ ସାଜିଥିଲ ମୋ ଶବ୍ଦର ଗ୍ରନ୍ଥାଗାର ସେଥିରୁ ଚୋରେଇ ଆଣିଥିବା କିଛି ଶବ୍ଦରେ ବୁଣି ଚାଲିଥିଲି ମୋ ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଆଉ ସେ ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ୱପ୍ନ ତୁମେ ହିଁ ଥିଲ ଯା ପାଇଁ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ସାଜି ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ…
ଅନେକ ଦରିଦ୍ର ବିପନ୍ନ ଉଜୁଡ଼ା ଘର ସମୂହର ସମାହାର ମୋ ଭଗ୍ନହୃଦୟ ଭିତରେ ପ୍ରତିଟି ସ୍ୱପ୍ନରେ ନିରୋଳା ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ॥ ମୁଁ ପଥିକ ସାଜି ଅନୁଭୂତି ଭିଜା ଅପରାହ୍ନେ ମୁଁ ପଥିକ, ଯା’ ମଥାରେ ଲେଖା ଭିନ୍ନ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଥାରେ ପ୍ରଚଳିତ ବେଡ଼ି ॥ ଝୁମ୍ପୁଡ଼ିଘର ବାହାରେ ଭୟକ୍ରାନ୍ତ ବାତାବରଣ ଭିତରେ ପର୍ଚ୍ଛା ଜହ୍ନ ଏବେ ତ ବଦଳିଛି କିଛି ବଦଳିବ କିଛି ଶୀତଳିତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦିଗବଳୟର ପ୍ରତିଛବି ॥ ଛିଣ୍ଡା କପଡ଼ା ଭିତରୁ ନର୍ତ୍ତକୀର ଆର୍ତ୍ତଚିତ୍କାର…
ଗୋଲାପୀ ଓଠରେ ହସିଦେଲୁ ଯେବେ ସେବେଠୁ ପାଗଳ ହେଲି ଫୁଲେଇଲୋ ତୋ’ର ନିଆରା ଛବିକୁ ହୃଦୟରେ ସାଇତିଲି…. ତୋ’ ହାତକୁ ଧରି ଚାଲିଲି ମୁଁ ବାଟ ଆଖିରୁ ହଜିଲା ନିଦ ଧୀରେଧୀରେ କେବେ ପ୍ରେମ ଦୁନିଆରେ ରଖିସାରିଲିଣି ପାଦ…. ଆଖିରେ ଆଖିରେ ସେଇ ଇସାରାରେ ସବୁକିଛି ଭୁଲିଗଲି ଫୁଲେଇଲୋ ତୋ’ର ନିଆରା ଛବିକୁ ହୃଦୟରେ ସାଇତିଲି…. ଫଗୁଣ ପରଷେ ସବୁ ଆଜି ହସେ ହସେ ଏ ଜୀବନ ମୋର ତୋ କଥା ଭାବେ ନିଶି ଓ ଦିବସ…
