କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ବନସ୍ତେ ଡାକଇ ଗଜ, ବରଷକେ ଥରେ ଆସଇ ରଜ, ହେଉଥିଲି ମୁଁ କେତେ ସଜବାଜ, ପିନ୍ଧି ମମ୍ମି ହାତ ତିଆରି ଫରକ, ପାଦରେ ନାଲି ଅଳତାକୁ ଆଖିରେ କଜ୍ଜଳର ଗାର, ଦୌଡ଼ିଯାଏ ଦୋଳି ପାଖକୁ ସେ ଆମ୍ବତୋଟାର, ପୁଣି ଆସର ଜମେ ପାଖ ବରଗଛ ମୂଳେ ତାସ ଖେଳର…। (୧) ଖୁସି ଦ୍ଵିଗୁଣିତ କରୁ ଆମେ ଭାଇଭଉଣୀ, ଫିଲ୍ମ ଦେଖୁ ଭଡ଼ାରେ ଭିସିଆର ଆଣି, ଖୁସିର ମଜାକୁ ମାଡ଼ଗୋଳ ଆମ ଭିତରେ, ଆଈ ତୋ’ ହାତ ତିଆରି…
କେବେ କେବେ ସବୁଜ ବଳୟ ମଧ୍ୟରେ ସ୍ୱପ୍ନର ନାୟିକା ସନ୍ଧାନରେ । କେବେ ପୁଣି ଚିରସ୍ରୋତା ନଦୀର କୂଳରେ ପାଗଳ ପ୍ରାୟ ମୁଁ ଭ୍ରମେରେ ॥ ସକାଳ ଖରାର କୋମଳ ତାତିରେ ତା’ରି ଉଷ୍ମତା ଅନୁଭବ କରେ । ମଳୟ ପବନରେ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଷରେ ତା’ରି ସୁଗନ୍ଧ ମୁଁ ବାରିପାରେ ॥ କେବେ କେବେ ପହାଡ଼ର ପାଦ-ଦେଶରେ ମୋ ସାଥେ ଚାଲେ ସେ ଏକାନ୍ତରେ । କେବେ ପୁଣି ଦୁର୍ଲଂଘ୍ୟ ସମୁଦ୍ର ତଟରେ ଶାମୁକାର ମୋତି ଭଳି…
ଅନେଇ ରହିଥିଲା ସେ ନିଶା ଅନ୍ଧକାରେ ବକ୍ଷେ ଜାବୁଡ଼ି ଦୁଇ ସୁତ ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂରର ପଥକୁ ଅନେଇ ତା’ ପ୍ରାଣର ପ୍ରିୟକୁ ସେ ତ ! ବାହୁଡ଼ିବେ ଆଜି ବୋଲି କର୍ମଯୁଦ୍ଧରୁ ଦେଇଥିଲେ ସେ କଥା କାଲି ସାବିତ୍ରୀରେ ଶାଢ଼ୀ, ଚୁଡ଼ି ଉପହାରେ ହରିବେ ପତ୍ନୀଙ୍କ ବ୍ୟଥା । ହେଲେ ସେ ପାଗଳି ଅଶ୍ରୁଭରା ନୟନେ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲା ଖାଲି ଆସିଯାଅ ତୁମେ ସେଇ ମୋ ସମ୍ପତ୍ତି ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ଶାଢ଼ୀ, ଚୁଡ଼ି । ଅନ୍ଧାର…
ନୀଳ ଗଗନର ଶୋଭା ମାଲ୍ୟମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗମ ଦିଗନ୍ତେ ଅସ୍ତମିତ ରବି ରଙ୍ଗେଇ ନଭ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ବସୁଧାର ଛତ୍ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଅତୀବ ମନୋରମ ନବୋଦିତ ଅଂଶୁମାଳିଙ୍କ ପ୍ରଚ୍ଛଦପଟ ଅପ୍ରତିମ ! ନୀଳ ପୟୋଧିରେ ଖେଳେ ଲହରୀ ପାରଙ୍ଗମ ହସେ ଉଦିତ ଭାସ୍କର ଦିଶେ କପାଳେ କୁଙ୍କୁମ ସାଗର ଗର୍ଭର ଦୁନିଆ ଯେ କେଡେ ଅନୁପମ ସତେ କି ବିଧାତା ଆଙ୍କିଛି ଧରିଣ ରଙ୍ଗ କଲମ ! ନୀଳାମ୍ବୁ ଜଳେ ରଙ୍ଗବିରଙ୍ଗ ଖଗଙ୍କ ପ୍ରତିଫଳନ ନଭଚରଙ୍କ ସ୍ୱର୍ଗ ପ୍ରସାର କାହିଁ…
ପୃଥିବୀ ମୋହର କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ଫଳ ଲତା ତା’ ଉପହାର ମାନବ ଜାତିଟି ଏଡ଼େ ନିଷ୍ଠୁର ତା’ ଉପହାରକୁ କଲା ସଂହାର । ସୁନା ରୂପା ହୀରା ଖୋଦିତ ଦେହେ ଦେଖି ପ୍ରଲୋଭିତ ମଣିଷ ମୋହେ ତାଡ଼ନା, ଯାତନା ଧରାଟି ସହେ ମାଟି ଖୋଳୁ ଖୋଳୁ ରାତିଟି ପାହେ । ନଦୀରୁ ସାଗର ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ସିଏ ତା’ ଜଳରେ କେତେ କ୍ରିୟା ଯେ ହୁଏ ସେ ଗଭୀରତାକୁ ମାପୁଛି ଯିଏ ପ୍ରଦୂଷିତ ତା’କୁ କରୁଛି ସିଏ…
