କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଲୋଭମାୟା ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାର୍ଥିବ ଶରୀର ଖୋଜେନି ଆତ୍ମାର ସୁଖ ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳେ ଅଥୟ ଅସ୍ଥିର ଭୋଗ କରେ ଯେତେ ଦୁଃଖ । ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯାଏ ସ୍ୱପ୍ନ ମୈଥୁନ ଆସକ୍ତି ମନେ ଅର୍ଥର ଲାଳସା କ୍ଷମତାର ଆଶା ବସଇ ହୃଦୟ ସ୍ଥାନେ । ନିର୍ବାଣ ଶବ୍ଦଟି ହୁଅଇ କାହାଣୀ ସଙ୍କୋଚିତ ଦାନ ଧର୍ମ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ଯାଏ ନାଶ ପୁଣି ଭୁଲିଯାଇ ନିଜ କର୍ମ । ସଞ୍ଚୟର ନିଶା ଭବିଷ୍ୟତ ଚିନ୍ତା ବିଳାସେ ଜୀବନ ପଥ ସର୍ବତ୍ର…
ଭାବନାରେ ଭିଜି ସପନରେ ଖୋଜିବାପରେ ହୃଦୟର ପ୍ରୟାସ ପଚାରିବାକୁ ପ୍ରଶ୍ନଟିଏ…? ଯେବେ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମିଳିବା ଆଗରୁ ସପନ ଦେଖୁଥିବା ଦୁଇ ଆଖି ଆପେ ଆପେ ଭିଜିଯାଏ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିବା ଓଠ ତୁନି ରହିବାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ହୃଦୟର ସହସ୍ରାଧିକ ଭାବନାକୁ ମାରିବାକୁ ମନସ୍ତ କରିନିଏ ଉଠୁଥିବା କୋହର ତରଙ୍ଗକୁ ଇନ୍ଦଧନୁର ସାତରଙ୍ଗେ ସଜେଇ ଦିଏ… କେହିଜଣେ ଚିତ୍କାର କରୁଥାଏ ଶୁଣୁଛ… ଏଇ ଶୁଣୁଛ ଶୁଣିଲନି ଯେ… କ’ଣ ହେଇଛି ତମର ଦୁଃଖ କର ନାହିଁ ମୁଁ…
ଜୀବନର କିଛି ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଁଟିଛି ଆଜି କାଳିରେ, ସ୍ମୃତିସବୁ କାହିଁ ସତେଜ ହେଉଛି ବର୍ଷା ଭିଜା ରାତିରେ?? ମନେପଡ଼େ ଆଜି ତୁମରି ସହିତ ବିତିଥିବା ସେହି କିଛି ମୁହୁର୍ତ୍ତ, ପାଖେ ନାହଁ ବୋଲି ମନକୁ ବୁଝାଏ କହି ମୋର କୃତାର୍ଥ । ତୁମଠୁ ଦିନେ ଶିଖିଥିଲି ମୁଁ ଯେ ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା, ଆଜି କିନ୍ତୁ କାହିଁ ହୃଦୟରୁ ମୋର ମରିଯାଇଛି ସେ ଆଶା । କହିଥିଲ ତୁମେ ସନ୍ଧ୍ୟାର ସମୟେ, ନିଃସଙ୍ଗ ରାସ୍ତାରେ ଥିବା ଖାଲି…
ଦୀପ୍ତି ରେଖା ଉଜ୍ୱଳ ଜ୍ୟୋତି ଶିଖା ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ଆଜି ଘରେ ଘରେ ଅନ୍ଧକାର ଛାୟା ଅପସରି ଲୀନ ଆଲୋକ ରଶ୍ମି ଗର୍ଭରେ । ଦାଣ୍ଡ ଅଗଣା ସୁସଜ୍ଜିତ ଆଜି ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ ମୁରୁଜ ବିଞ୍ଚା ହୋଇ ଖୁସି ମଉଜର ସମାଗମ ହୁଏ ଗୃହେ ଆଲିଙ୍ଗନ ଦେଇ । ପିଠାପଣାର ଭୂରି ଭୂରି ବାସ୍ନା ବାଣ୍ଟେ ଦୀପାବଳି ଶୁଭେଚ୍ଛା ପ୍ରାଣରୁ ଉଦର ବାସ୍ନାରେ ଭରି ବଢ଼ାଏ କ୍ଷୁଧାର ଇଛା । ଆରିସା, କାକରା, ମଣ୍ଡା ଆଉ କ୍ଷୀରି ସଜାନ୍ତି ପୂଜା…
ଜୀବନକୁ ବୁଝିଗଲାପରେ ଜୀଏଇଁବ । ତା’ ସତେ କେଡ଼େ କଷ୍ଟ??? କାହିଁକି ବୁଝେଇଦେଲ? ଜହ୍ନ ରାଇଜରୁ ଚାନ୍ଦ ତୋଳି ଆଣି ହାତେ ଯେବେ ଦଉଥିଲା ମା, କେତେ ଖୁସିଲାଗେ ହଉ ପଛେ ମିଛେ ମିଛେ ଆଜି ବି ବୁଝେଇଦେଲ ଚାନ୍ଦ ତୋଳିବାଟା କେଡ଼େ କଷ୍ଟ । କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଓ ତ୍ୟାଗକୁ ପୁଞ୍ଜିକରି ସମ୍ଭାବନାର ସୌଧ ଗଢ଼ିବାକୁ ଅସାର ନିଶୁଣିରେ ଚଢ଼ି ଚଢ଼ି ଲୁଡୁଗୋଟି ପରି ଶେଷେ ଯଦି, ସାପ ଗିଳିଦିଏ, ସତେ କେଡ଼େ କଷ୍ଟ !! ଦେହେ…
