କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
“ମା” ଗାଡ଼ିଆ କି ପୋଖରୀ ନୁହେଁ ନଈ ଆଉ ସମୁଦ୍ରଠାରୁ ବି ଆହୁରି ବିସ୍ତୃତ ତା’ ପଣତର ଉପତ୍ୟକା ଏତେ ଲମ୍ବା ଯାହା ଢାଙ୍କି ଦେଇପାରେ ଏ ବିଶାଳ ଜଗତ ସେ ପଣତରେ ମଥା ରଖି ଶୋଇଗଲେ ଏ ନଭଶ୍ଚୁମ୍ଭି ଗଗନ ବି ଲାଗେ ସତେ ଛୋଟ । ତା’ ଆଖିର ମମତା ଆକାଶର ପୂର୍ଣ୍ଣ ବାଦଲ ଠାରୁ ଆହୁରି ଘନ ଆଉ ଆଚ୍ଛାଦିତ ଯେତେ ବର୍ଷିଲେ ବି ନା କେବେ ଥକେ ନା କେବେ ସରିବାର…
ଶରଦର ଅଗମନେ ନିର୍ମଳ ମେଘମାଳ ଦିଶେ ଗଗନେ, ଶରଦର ଛୁଆଁରେ ତୋଫା ଜହ୍ନ ଦିଶେ ସପନେ, ଭଳିକି ରଙ୍ଗର ରଙ୍ଗଣୀ ସାଙ୍ଗକୁ କାଶତଣ୍ଡୀ ବଢ଼ାଏ ଶୋଭା ଭୁବନେ ।। ଶରତ ଋତୁରେ କାଶତଣ୍ଡୀ ଫୁଲର ଶୋଭା, ରାସ୍ତା ଘାଟ, ବିଲ ଚାରିଆଡ଼ ଦୃଶ୍ୟ ମନଲୋଭା ।। ଶରତର ଆଗମନେ ଜମେଇ ଦିଏ ତା’ ଆସର, ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ମୋହେ, ନାହିଁ ଯେ ବର୍ଣ୍ଣନା ତା’ ରୂପ ଆଉ ରଙ୍ଗର । ବଗିଚା ବାଡ଼ି, ରାସ୍ତାଘାଟ ନଈ ପଠା…
ଆଜି ଜୀବନର ସାୟାହ୍ନରେ ମନେ ପଡ଼େ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅମୂଲ୍ୟ, ଅଭୂଲା, ଅବିସ୍ମରଣୀୟ ନିଷ୍ଫଳ ନଥିଲା ପ୍ରଚଷ୍ଟା ସେ ଦିବ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ଆଜି ଅବିରତ, ଅଚିନ୍ତ୍ୟ, ଅବଧାରିତ । ଥିଲି କେବେ ଏକ ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚଳ ନୀରବ ନଦୀ ସମୟର ତାଡ଼ନାରେ ଅଧିର, ଅକାମ୍ୟ, ଅପ୍ରବାହିତ ଖୋଜୁଥିଲି ଏକ ପାନ୍ଥଶାଳା ହରିବାକୁ ଆଜୀବନ କ୍ଲାନ୍ତି ଯେଉଁଠାରେ ନଥିବ ଅଶାନ୍ତି, ଅହଙ୍କାର, ଅନବହିତ ପାନ୍ଥଶାଳାର ଅବରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀରେ ଅମୃତ ବଚନ ଆହତ ମନକୁ କରିଲା…
ହେ ଗାନ୍ଧୀ ତୁମେ ଆଜି ନାହଁ ସତ, ଆଜିବି ତୁମକୁ ଝୁରୁଛି ଜଗତ ॥ ତୁମ ବଜ୍ରବାଣୀ ଏବେବି ସ୍ପନ୍ଦିତ, ଜାତୀୟ ଆତ୍ମାରେ ଚିର ଉଜ୍ଜୀବିତ ॥ ଏ ମାଟି ତୁମ ସ୍ମୃତିରେ ମହକିତ, ତୁମ କୀରତି ଇତିହାସେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ॥ ତୁମ ଆହ୍ୱାନେ ଜାଗିଥିଲା ଭାରତ, ଇଂରେଜମାନଙ୍କୁ କରିଣ ଚକିତ ॥ ଅହିଂସା ଧର୍ମକୁ କରିଥିଲ ଅସ୍ତ୍ର, ସେହି ଅସ୍ତ୍ରେ ହେଲା ସ୍ଵାଧୀନ ଭାରତ ॥ ବିଖଣ୍ଡିତ ହେଲା ସ୍ଵାଧୀନ ଭାରତ, ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିଲା ତୁମରି ମନ…
ହେ ଗାନ୍ଧୀ ତୁମର ଗଢ଼ା ଏ ଭାରତ ହୁଏ ଆଜି ବିଖଣ୍ଡିତ ତୁମେ ଦେଖିଥିଲ ସୁନାର ଭାରତ ସ୍ୱପ୍ନ ଆଜି କଳୁଷିତ ॥ ତୁମ ମନ୍ତ୍ର ଆଜି ଶକ୍ତିହୀନ ହୁଏ ପ୍ରତି କୋଣେ ହା ହା କାର ଭାରତ ମାଆର ବୁକୁ ଫଟା କାନ୍ଦ ବହିଯାଏ ନିରନ୍ତର ॥ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଶୁଭଇ ଚିତ୍କାର ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଆଖିରେ ଲୁହ ସ୍ୱାଧୀନତା ଆଜି ବିଷରିତ ହୁଏ ଛୁଟେ କୋଳାହଳ ସୁଅ ॥ ନାହିଁ ନିଷ୍ଠା ନମ୍ର ସତ୍ୟ ଧର୍ମ…
