କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଆଃ.. ଶିହରୀ ଉଠିଲା ଲତା କାହାର ଏ ସ୍ପର୍ଶ..!! ଏତେ ମାଦକତା ଭରା ସତେ କାହାର ବା ଏ ସ୍ନିଗ୍ଧ ପରଶ?? ଏ ମଳୟର ସ୍ପର୍ଶ ନୁହେଁ ମଳୟ ଯେ ଏତେ ଉନ୍ମାଦନା ଆଣି ପାରେନା..!! ତା’ ସ୍ପର୍ଶରେ ଲତା ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ତ ଶିହରୀ ଉଠେନା ! ଏ ସ୍ପର୍ଶ ନୁହେଁ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକର ଯେ କି… ଏତେ ନିବିଡ଼ କେବେ ହୋଇ ପାରେନା !! ଯାହାର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ କେବେ ଲତା ନିଜ ଆଖି ବନ୍ଦ…
ଶ୍ରୀହୀନ ଦିଶୁଛି ଆଜି ଏ ଧରିତ୍ରୀ ମାଟିରେ ମିଶିଯାଇଛି ତା’ର ଶାନ୍ତି ଅଭିମାନ କରିଛି ତା ଝିଅ ମାନିନୀ ଅସହ୍ୟ ତା’ପାଇଁ, ସେ ପରା ଜନନୀ କାନ୍ଦୁଛି ର୍ନିଭୟା କାନ୍ଦୁଛି କୁନ୍ଦୁଲି ମାଆ ରକ୍ଷା କର ବୋଲି ଡାକି ଅସହାୟ ମାଆ ନିରୁପାୟ ଆଜି ପାରୁନି ଆଉ ସେ ସାହାରା ଖୋଜି ନାହିଁ ଆଉ ତା’ର ଦୃଢ଼ ମନୋବଳ ହୋଇଗଲାଣି ସେ ଶ୍ରୀହୀନ ଦୁର୍ବଳ କାହା ପାଖେ ଆଉ କରିବ ଗୁହାରି ନିଜ ଲୋକ ଯେବେ ଦେଉଛନ୍ତି…
ମୁଁ ପରା ଝିଅଟେ !! ମୁଁ ଅଭିମାନୀ-ସ୍ୱାଭିମାନୀ ତରୁଣୀ ତରଳ ତରଙ୍ଗିଣୀ… ମୋ’ଠୁ ହିଁ ଆଜନ୍ମ ସମ୍ପର୍କ, ସମ୍ବନ୍ଧର ମହମହ ଗନ୍ଧ ପରିଚିତ ଥାଇ ବି ଅପରିଚିତା ମୁଁ ସଂଜ୍ଞାହୀନ, ପ୍ରଜ୍ଞାହୀନ ଏ ଜୀବନ !! ମାଛିକୁ ମ ବୋଲି କହେନି, କି ବଡ଼ ପାଟିରେ ହସେନି ବେଦ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରେ ପୁଣି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ନିୟମ ମାନି ଶେଷରେ ନିର୍ବାସିତ ବି ହୁଏ… କେବେ ଯୌତୁକ ନିଆଁରେ ତ କେବେ ଅଗ୍ନିପରିକ୍ଷାରେ, କେବେ ଇତିହାସର ପଶା…
ଭାବିଥିଲି, ସବୁଜାକ ଅଳନ୍ଧୁ ଝାଡ଼ିଦେଲା ପରେ, ଘର ମୋର ପରିଷ୍କାର ହୋଇଯିବ, ହେଲେ ଏ କ’ଣ ହେଲା? ଅଳନ୍ଧୁ ସବୁ ଝାଡ଼ିଦେଲା ପରେ ମୋର ଘର ହିଁ ନଥିଲା । ସତେ କ’ଣ ଘର ମୋର କେବଳ ଅଳନ୍ଧୁର ଥିଲା? ସେଇଟା ମୋର ଘର ଥିଲା ଅବା ପଶମର କମ୍ବଳ? ବାଳ ବାଛୁ ବାଛୁ କିଛି ବାକି ରହିଲାନି ଶେଷରେ କମ୍ବଳ ନିର୍ବାଳ ହୋଇଗଲା ! ପ୍ରତି ସକାଳରେ ନିସ୍ପ୍ରଭ ସୂର୍ଯ୍ୟ ନିତି ଆସୁଥିଲା ହେଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟର…
ପାହାନ୍ତି ଆକାଶେ କୁଆଁତାରା ନୀଳ ସମୂଦ୍ରର ଉର୍ମିମାଳା ପୁନେଇଁ ଆକାଶ ଗୋଲଜହ୍ନ ଭସା ବାଦଲର ବର୍ଷା ଝରା… ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ କୁନିତାରା ବର୍ଷାରେ ଧରଣୀ ଶଶାଗରା ମାଦକି ଆଖିରେ ସ୍ୱପ୍ନ ଭରା ଥାଉ ଯେ ଆନନ୍ଦ କୋହ ପରା… ନିର୍ଜନ କାନନେ ଭୟପୂର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟାହ୍ନ କାଳେ ଯେ ଦିବାସ୍ୱପ୍ନ ହୃଦୟ ହେଉ ବା ହେଉ ମନ ନିଇତି ଆସ ଯେ ରାତିଦିନ… ନିର୍ଜନତା ଦୃପ୍ତ କୋଳାହଳ ଶୋକବାଦ୍ୟ କି କି ବଂଶୀସ୍ୱର ଶୀତଳ ସମୀର, ମେଘ ମହ୍ଲାର…
