ତୁ
ଯେବେ ଯେବେ
ମାଟି ବିଦାରି ଉଠୁ
ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର କିଆରିରେ,
ମୁଁ ବିଛାଇଦିଏ…
ଦି ହାତର ଅଙ୍ଗୁଳି
ତୁ ଶକ୍ତ ହେଉ ଚେର ବିଛାଉ
ଲଢ଼ିବାକୁ ସୀମାହୀନ ଯୁଦ୍ଧଟେ
ଯେମିତିକି ମୁଁ ତୋ’ର ଚିରଶତ୍ରୁ ।
ମାଟି ସହ ତୋ’ର ସମ୍ପର୍କ
ଯେତିକି ନିବିଡ଼
ତାହାଠୁ ଦୃଢ଼ ମୋର ତିକ୍ତତା,
ତୁ ଜିତିବାର
ମନ୍ତ୍ର ଫୁଙ୍କିଲାବେଳେ…
ମୁଁ ହରେଇବାର ଶବ୍ଦ ଯୋଡ଼େ
ତୋ’ ଉଜାଡ଼ିବାର ସନ୍ଧିରେ
ଅହରହ ଲେପେ…
ସଞ୍ଚାରର ନୂଆ ତିଳକ,
ସେଇଥିପାଇିଁ ତ
ମାଟିଠୁ ଉଧାର ଆଣେ ହସ
ବାଦଲର ଘନତାରୁ ଚୋରାଏ
ଆଞ୍ଜୁଳାଏ…
ସତମିଛ ଭରା ସ୍ବପ୍ନ ।
ତଥାପି ! କେବେ
ପଛକୁ ପକାଇନି ପାଦ
ତୋର କଟାକ୍ଷରେ, ଉପେକ୍ଷାରେ
ପାଶାଣ ପରି…
ଡହଡହ ଖରାରେ ପଖାଳି ଚାଲିଛି ଦେହ
ମୋର ବାକିତକ ପଞ୍ଜରା,
ହେଲେ ! ଶେଷ ହେଇନି
ତୋ’ ସହ ଲଢ଼ିବାର
ସେ ଅଦେଖା ସଂଗ୍ରାମ ।
ବେଳେବେଳେ ଭୟରେ
ଫିଙ୍ଗେ ତୋ’ର
ଖଣ୍ତ ବିଖଣ୍ତିତ ଶରୀରକୁ
ମୋର କିଆରିରୁ…
ଶହେକୋଶର ସେ ବୁଦାକୁ,
ଯୋଉଠୁ
ଲୀନ ହେବା ବଦଳରେ
ତୁ ପୁଣି ଫେରିଆସୁ
ବିଦ୍ରୋହୀ ପବନରେ…
ପିପାସୁ ଝଡ଼ରେ…
ବିନାଶୀ ଜଳରେ…
କିଆରିର ହିଡ଼ ଭିତରକୁ
ନୂତନ ସୃଷ୍ଟିର ଆଶାରେ ।
– ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁ
Comments
ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
