ଦାନ ମଧ୍ୟେ ବିଦ୍ୟା ଦାନ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମହୀତଳେ, ମୂରୁଖ ମହାନ ସାଜେ ଗୁରୁ କୃପା ବଳେ । ଜ୍ଞାନାଲୋକ ଦେଇ ଯିଏ ନିଇତି ହସାଏ, ସିଏ ପରା ମାତା-ପିତା ଗୁରୁ ପରା ସିଏ ।

ବହୁତ ହୋଇଗଲା ବନ୍ଧୁ, ଏଇ ଛୁପାଛୁପି ଲୁଚକାଳି ଖେଳ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଖୋଜୁଛି ଆଉ ତୁମେ ମୋତେ, ଏବେ ତ’ ଏ ଖେଳ ବନ୍ଦକର । ଟିକେ ଆସନ୍ତନି ! ମୋ ପାଖରେ ବସନ୍ତ,

ପାନ୍ଥଶାଳା ମୁଁ ପାନ୍ଥଶାଳା ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ହୋଇଛି ଠିଆ ନିସଙ୍ଗତା ଚରା ଭୂଇଁରେ ସ୍ଥିତି ମୁଁ ରହିଛି ଏକୁଟିଆ । ରାତ୍ରୀ କାଳେ ଯାତ୍ରୀ ଆସନ୍ତି ରାତି ଯାପନ କରିବା ପାଇଁ ପାହାନ୍ତି ରବି

କେବେ ଖରା କେବେ ବର୍ଷା କେବେ ଶୀତ ଦେଇ କେବେ ବସନ୍ତର ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗେଇ ହେମନ୍ତର ଶିଶିରରେ ଗାଧୋଇ ପୁଣି କେବେ ଶରତକୁ ଛାତିରେ ଜଡ଼ାଇ ସମୟଟା ଚାଲିଛି ଯେ ଚାଲିଛି ଏକା ଏକା

ତୁମ ଛବି ଦେଖି ଆଜି ମୁ ଜୀଉଁଛି ଏଇ ସପ୍ନଭରା ନିଶାରାତି ମନକଥା ମୋର ପାରୁନି ମୁଁ କହି ତୁମକୁ କରୁଛି ବୋଲି ଗୋ ପ୍ରିତୀ ତୁମେ ତ ମୋର ଆଭିମାନିନୀ କିଆଁ ଲାଜୁଛ

ଏ ଆଖି ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ପରେ ମନ କାହିଁକି ଝୁରେ ତୁମେ ବି ଅଜଣା ମୁଁ ବି ଅଜଣା ବସା ବାନ୍ଧିଦେଲ ହୃଦୟରେ ଏ ଆଖି ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ପରେ… ମନ କାହିଁକି ଝୁରେ…

ବାପା ତୁମେ ମୋ ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳର ଉଦୁଉଦିଆ ଖରାରେ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଝଙ୍କାଳିଆ ବରଗଛ ଛାଇ । ଥକ୍କାକୁ ଧକ୍କା ମାରିବାର ତୁମେ ତ ସାହାସ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସରେ ଅସ୍ତିତ୍ଵହରା ଆଶା ଆଶଙ୍କାର ମୋ ଶୁଷ୍କ

ସବୁଥର ଭଳି ଏଥର ବି ବଦଳିଯିବ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡରର ପୃଷ୍ଠା, ଖ୍ରୀଷ୍ଟମାସର କୋଳାହଳ ବିଦାୟଦେବ ପୁରୁଣା ବର୍ଷକୁ, ପୁରୁଣା ହେଇଯିବେ ଅସହିଷ୍ଣୁତା ଆଉ ଯେତେ ସବୁ ସମ୍ମାନ ପୁରସ୍କାର, ନୂଆ ସକାଳର ନବ ରବି ପୃଥିବୀକୁ

ନାରୀ ପାଇଁ ରାଜା କିଏ ପଚାରୁଛି ନାରୀ, କେଉଁ ରାଜା ଶାସନରେ ଅଛି ସେ ନିସ୍ତରି? କୌରବ ରାଜ ସଭାରେ ହୋଇଛି ଉଲଗ୍ନ, ପାଣ୍ଡବ ହାରିଛି ତାକୁ ହୋଇ ଜୁଆ ମଗ୍ନ । ରାବଣ

କାହାକୁ କହିବି କିଏ ଯେ ଶୁଣିବ କିଛି ତ ରହିନି ବାକି ଆଜି ବି ଜନନୀ, ଭାର୍ଯ୍ୟା, ଭଗିନୀ କାନ୍ଦେ ଲୁହ ଢୋକି-ଢୋକି ଭାବୁଚି କେହି ତ ଚିତ୍କାର ଶୁଣି, କରିବ କି ସତେ

କି ଲାଭ ମିଳିବ ଜାତି ଭେଦଭାବୁ ବୃଥାରେ କଳହ ହୋଇ, ନିଜନିଜ ମଧ୍ୟେ ହଣାକଟା ଯଦି ଜାତିଧର୍ମ କଥା ନେଇ ॥୧॥ ବିଶାଳ ଭାରତ ଭୂଖଣ୍ଡରେ ଜନ୍ମି ବୁଝିକି ପାରୁଛ ନାହିଁ ସର୍ବପରିଶେଷେ ଆମେ

ରଜ ଆସିଛି ରଜ ଆସିଛି ଖେଳିବା ଆସ ଦୋଳି ପୋଖରୀ କୂଳେ ଆମ୍ବଡାଳେ ପଟା ଦୋଳିରେ ଝୁଲି କୁଙ୍କୁମ ବିନ୍ଦୁ କପାଳେ ତା’ର ନିନ୍ଦୁ ଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରହାର କଜଳ ଗାରେ ନୟନ ଲାଗେ ଖଞ୍ଜନାକ୍ଷୀ