ତୁମରି ଅସ୍ତିତ୍ୱ, ତୁମ ଅତୀତ ! ତୁମ ପାଇଁ ବର୍ତ୍ତମାନ, ମୋ ପରିସ୍ଥିତ ! ତୁମ ସହିତ ଭବିଷ୍ୟତ ଓ ତା’ର ସମ୍ଭାବନା ! ସମୟ ଚକ୍ରରେ ତୁମେ ସତେ ଅନାମିକା ! ସ୍ୱପ୍ନ

କୁଆଡ଼ୁ ମାଡ଼ି ଆସିଲା ଏ କୋରନା ଆମ ଜୀବନେ ଚାରିଆଡ଼େ ହସି ଖେଳି ରଚିଲା ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବ ସିଏ ସଭିଙ୍କ ମନରୁ ହସ ଖୁସି ଛଡ଼େଇ ଭୟ, ଆଶଙ୍କା ଭରିଦେଲା ଆମ ଜୀବନେ ଘରୁ

ହଇରେ କରୋନା ତୁ ଏତେ ଅବୋଧ ହୋଇଲୁ ଠାକୁର ଦେଶରେ ଆସି ତୁ ଯେ ପ୍ରବେଶିଲୁ ଜଣାନାହିଁ ବୋଧେ ତତେ ଇଏ ଠାକୁର ଦେଶ ତା’ କୋପ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଆଜି ତୁ ହୋଇବୁ ଶେଷ

ସରିଛି ଏବେ ନାରୀ ବନ୍ଦନା ପୁଣି ଶୁଭିଲାଣି ତା’ର କାନ୍ଦଣା, କେଉଁଠି ବିଷ ତ କେଉଁଠି ହଣା ଗୃହ ବନ୍ଦୀ ସିଏ ମନା ଅଗଣା ।। ଦିନ ଦ୍ୱିପହରରେ ହୁଏ ଧର୍ଷିତା ଜଳେ ପୁଣି

ଜନନୀ ଭଗିନୀ ମୁଁ ଅବିରତ ବୁହା ଗଙ୍ଗା ମୁଁ ବନରେ ରହି ବି ସୀତା ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଚଣ୍ଡୀ ଦୁର୍ଗା ମୁଁ ପେଟରେ ପାଳିବାବାଲା ମୁଁ ବିନାଶକାରିଣୀ ବି ମୁଁ ସ୍ତ୍ରୀ ମୁଁ ହଁ

ଶୋଇଗଲୁ ଆଜି ଚିର ନିଦ୍ରାରେ ତୁ.. ଶାନ୍ତି ଜୁଇ ନିଆଁରେ.. ମାଟି ପିଣ୍ଡଟା ତୋ ନିମିସେ ମାତ୍ରକେ.. ପରିଣତ ପାଉଁଶରେ.. ଘର ଠୁ ଦୁଆର ଦାଣ୍ଡ ବାରି ଯାଏ.. ବୋଉ ଡାକ କି ମଧୁର..

ନିଶିର ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକାରେ ଅହରହ ସ୍ୱପ୍ନମାନଙ୍କର କପଟତା, ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବର୍ତ୍ତମାନକୁ ସାଉଁଟି ଭବିଷ୍ୟତର ଭୟାବହତାକୁ ପ୍ରଦର୍ଶିତ କରିବାର ନିରନ୍ତର ପ୍ରୟାସ । ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ତୁମର ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ, ସତେ କେଉଁ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ମଧ୍ୟାନ୍ତରରେ ତମ୍ବାଖୁ

ସ୍ମୃତି ସ୍ମୃତି କେବେ ଘନ ଅନ୍ଧକାରରେ ସ୍ୱପ୍ନ ହୋଇ ଆସେ, ସ୍ମୃତି କେବେ ସୁନେଲି ସକାଳ କିରଣେ ଆସେ । ସ୍ମୃତି କେବେ ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ଛୁଆଁରୁ ତାଜମହଲ ଗଢ଼ିହୋଇଆସ, ସ୍ମୃତି କେବେ ପତାରକ