ଏଇଠି ଜନମୀ, ଏଠି ଖାଇ ପିଇ ଏ ପାଣି ପବନେ ବଢ଼ି ଏଇଠାରେ ପଢ଼ି, ଏ ମାଟିକୁ ଛାଡ଼ି ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ଉଡି । ପୁଳା ପୁଳା ଟଙ୍କା, ରୋଜଗାର କରି କିଣିଲେ ଫ୍ଲାଟ୍

ଏହି ପଥରେ ଯାତ୍ରୀ ଭାବରେ ହଜାଇଛି କି ଅସ୍ତିତ୍ୱ ନିଜର, ଅବା ଏହା ଲକ୍ଷ୍ୟ ନୁହେଁ ମରୀଚିକା କେବଳ, ଆସନ୍ତି କେତେ ମୋ ଅଟ୍ଟାଳିକାକୁ, ବୋଲନ୍ତି ମୋ ଅନୁଗାମୀ, ସଫଳ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରନ୍ତି

ତା’ ଆଖି କିଛି ଇସାରା ଦିଏ, ତା’ ଓଠ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହେଁ, ତା’ ଆଖିରେ ମୋ ଆଖି ମିଶିଗଲା ପରେ, ଦୁହେଁ ଚାଲିଯାଉ ଅଲଗା ରାଇଜରେ । ହଠାତ୍ କେମିତି ଦେଖା ହେଇଗଲା

ବାରମାସେ ତେର ଯାତରା ପାଳିବା ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ପରମ୍ପରା, ସେଥି ଲାଗି ପ୍ରତି ମାସରେ ହୁଅଇ ସୁସଜ୍ଜିତ ଏହି ଧରା ॥ ଆଦ୍ୟ ମାସର ଏ ପବିତ୍ର ବେଳାରେ ଜନେ ହୋଇ ଏକତ୍ରିତ, ପାଳନ୍ତି

କହୁଛି କରୋନା ପୁରାଣ ସଭିଏଁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣ ॥ (୧) ଅଜବ ରୋଗ ଏ କରୋନା ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥଳ ତା’ ଚାଇନା ॥ (୨) ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ଗ୍ରାସ କରି ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଉଅଛି

ଜୀବନଟା ଏକ ଖୋଲା ପୁସ୍ତକ ଝୁଣ୍ଟି ଝୁଣ୍ଟି ପଢ଼ୁ ସଂସାର ପାଠ । ନାନା ଦୁର୍ଘଟଣା ବତାଏ ବାଟ ଲୋଡ଼ା ପଡ଼ିଥାଏ ନିଶୁଆ ପାଠ । ଆମେ ଭାବୁ ସବୁ ବହିରେ ଅଛି ଢକ

ପ୍ରାଚୀନ କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କହେ ଲେଖନୀ ଓ ତାଳ ପତ୍ରର ସମିଶ୍ରଣରେ “ପୁସ୍ତକ “ସୃଷ୍ଟି ବେଦ, ଉପନିଷଦର ପୁଷ୍ଟି । ସମୟାନୁକ୍ରମେ ବଦଳେ ଦୁନିଆ ଦୁଇ ନିଆଁର ମଝିରେ ଜୀବନ ଜ୍ଞାନର ସରଂକ୍ଷଣର ସାଧନ ପୁସ୍ତକର

ଆକାଶର ଧୂଳିଭରା ଛାତି ଭିତରେ, ଲୁଚି ଯାଇଛି ତା’ର ଆଶାର ଆଲୋକ ଫୁଟି ମହକିବା ଆଗରୁ, ଦଳି ହେଇଯାଇଛି କେବେଠୁ ସେଇ ଫୁଲ ଆଖିର ଲୁହ ସହ ନେସି ହେଇଯାଇଛି, ଅଗଣିତ ସୁନେଲି ସପନ

ସପନ ଅଧିକତର ଭାଙ୍ଗି ଯାଆନ୍ତି ଆପଣାର ଲୋକ ରୁଷି ଯାଆନ୍ତି ପ୍ରେମ ସାଗରର ଉର୍ମିମାଳାରେ ପାଗଳ ପ୍ରେମୀ ବୁଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି !! କେବେ ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ କରି ଦେଖ ପ୍ରେମିକର ଚାହ, ଅସରନ୍ତି କୋହ

ତୁ… ସ୍ୱର୍ଗପୁରର ପରୀଟିଏ ଅବା ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକର ଦେବୀ, ତୋ ଆକାଂକ୍ଷାବାଦର ମନ ଭିତରେ ସ୍ନେହଭରା ଏକ ଛବି । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଶିଷ ଘେନି ପହଞ୍ଚିଛୁ ମୋ ପାଖେ, ଦ୍ୱିତୀୟ ମା’ର ସ୍ୱରୂପ ତୁ, ଭଉଣୀ