ନିର୍ଭୀକତାର ମୁଖା ପିନ୍ଧି ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ବିଚରଣ କରୁଥିବା ପାହାନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଅପରିପକ୍ଵ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ, କିମ୍ପା ଭୟ ଦିନର ପ୍ରସ୍ତୁରିତ ଅବଧିକୁ? ଯଦି ବି ବିତିଯିବାକୁ ଚାହଁ ମୋ ଦରଭଙ୍ଗା ନିଦରେ ସର୍ତ୍ତୀଳ ଇଚ୍ଛାମାନଙ୍କର ଅଗଣାକୁ
ଏଇଠି ଜନମୀ, ଏଠି ଖାଇ ପିଇ ଏ ପାଣି ପବନେ ବଢ଼ି ଏଇଠାରେ ପଢ଼ି, ଏ ମାଟିକୁ ଛାଡ଼ି ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ଉଡି । ପୁଳା ପୁଳା ଟଙ୍କା, ରୋଜଗାର କରି କିଣିଲେ ଫ୍ଲାଟ୍
ଅନଭିଜ୍ଞ ମୁହିଁ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ଯାଇ ମାୟା ମୋହ ଭରା ଭବ ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ… ତୁମ ପାଇଁ ସବୁ ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ କି ଦାନ ଦେବି ମୁଁ ଯାଇ
ଏହି ପଥରେ ଯାତ୍ରୀ ଭାବରେ ହଜାଇଛି କି ଅସ୍ତିତ୍ୱ ନିଜର, ଅବା ଏହା ଲକ୍ଷ୍ୟ ନୁହେଁ ମରୀଚିକା କେବଳ, ଆସନ୍ତି କେତେ ମୋ ଅଟ୍ଟାଳିକାକୁ, ବୋଲନ୍ତି ମୋ ଅନୁଗାମୀ, ସଫଳ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରନ୍ତି
ତା’ ଆଖି କିଛି ଇସାରା ଦିଏ, ତା’ ଓଠ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହେଁ, ତା’ ଆଖିରେ ମୋ ଆଖି ମିଶିଗଲା ପରେ, ଦୁହେଁ ଚାଲିଯାଉ ଅଲଗା ରାଇଜରେ । ହଠାତ୍ କେମିତି ଦେଖା ହେଇଗଲା
ବାରମାସେ ତେର ଯାତରା ପାଳିବା ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ପରମ୍ପରା, ସେଥି ଲାଗି ପ୍ରତି ମାସରେ ହୁଅଇ ସୁସଜ୍ଜିତ ଏହି ଧରା ॥ ଆଦ୍ୟ ମାସର ଏ ପବିତ୍ର ବେଳାରେ ଜନେ ହୋଇ ଏକତ୍ରିତ, ପାଳନ୍ତି
କହୁଛି କରୋନା ପୁରାଣ ସଭିଏଁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣ ॥ (୧) ଅଜବ ରୋଗ ଏ କରୋନା ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥଳ ତା’ ଚାଇନା ॥ (୨) ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ଗ୍ରାସ କରି ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଉଅଛି
କାଳିଆରେ ତତେ ଲାଗୁନି କି ଏକା ଭକତ ଶୁନ୍ୟ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର କି ଭିଆଁଣ କଲୁ ଗ୍ରାସୁଛି ସଭିଙ୍କୁ ଆତଙ୍କ କରୋନାର ।।୧।। ତୁ ସିନା ମହାପ୍ରଭୁ ଚଉଦ ଦିନ ରହିପାରୁ ଅଣସରେ କାହିଁଥିଲା ଏହି
ଜୀବନଟା ଏକ ଖୋଲା ପୁସ୍ତକ ଝୁଣ୍ଟି ଝୁଣ୍ଟି ପଢ଼ୁ ସଂସାର ପାଠ । ନାନା ଦୁର୍ଘଟଣା ବତାଏ ବାଟ ଲୋଡ଼ା ପଡ଼ିଥାଏ ନିଶୁଆ ପାଠ । ଆମେ ଭାବୁ ସବୁ ବହିରେ ଅଛି ଢକ
ପ୍ରାଚୀନ କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କହେ ଲେଖନୀ ଓ ତାଳ ପତ୍ରର ସମିଶ୍ରଣରେ “ପୁସ୍ତକ “ସୃଷ୍ଟି ବେଦ, ଉପନିଷଦର ପୁଷ୍ଟି । ସମୟାନୁକ୍ରମେ ବଦଳେ ଦୁନିଆ ଦୁଇ ନିଆଁର ମଝିରେ ଜୀବନ ଜ୍ଞାନର ସରଂକ୍ଷଣର ସାଧନ ପୁସ୍ତକର
ଆକାଶର ଧୂଳିଭରା ଛାତି ଭିତରେ, ଲୁଚି ଯାଇଛି ତା’ର ଆଶାର ଆଲୋକ ଫୁଟି ମହକିବା ଆଗରୁ, ଦଳି ହେଇଯାଇଛି କେବେଠୁ ସେଇ ଫୁଲ ଆଖିର ଲୁହ ସହ ନେସି ହେଇଯାଇଛି, ଅଗଣିତ ସୁନେଲି ସପନ
ସପନ ଅଧିକତର ଭାଙ୍ଗି ଯାଆନ୍ତି ଆପଣାର ଲୋକ ରୁଷି ଯାଆନ୍ତି ପ୍ରେମ ସାଗରର ଉର୍ମିମାଳାରେ ପାଗଳ ପ୍ରେମୀ ବୁଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି !! କେବେ ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ କରି ଦେଖ ପ୍ରେମିକର ଚାହ, ଅସରନ୍ତି କୋହ
ନିର୍ଭୀକତାର ମୁଖା ପିନ୍ଧି ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ବିଚରଣ କରୁଥିବା ପାହାନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଅପରିପକ୍ଵ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ, କିମ୍ପା ଭୟ ଦିନର ପ୍ରସ୍ତୁରିତ ଅବଧିକୁ? ଯଦି ବି ବିତିଯିବାକୁ ଚାହଁ ମୋ ଦରଭଙ୍ଗା ନିଦରେ ସର୍ତ୍ତୀଳ ଇଚ୍ଛାମାନଙ୍କର ଅଗଣାକୁ
ଏଇଠି ଜନମୀ, ଏଠି ଖାଇ ପିଇ ଏ ପାଣି ପବନେ ବଢ଼ି ଏଇଠାରେ ପଢ଼ି, ଏ ମାଟିକୁ ଛାଡ଼ି ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ଉଡି । ପୁଳା ପୁଳା ଟଙ୍କା, ରୋଜଗାର କରି କିଣିଲେ ଫ୍ଲାଟ୍
ଅନଭିଜ୍ଞ ମୁହିଁ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ଯାଇ ମାୟା ମୋହ ଭରା ଭବ ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ… ତୁମ ପାଇଁ ସବୁ ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ କି ଦାନ ଦେବି ମୁଁ ଯାଇ
ଏହି ପଥରେ ଯାତ୍ରୀ ଭାବରେ ହଜାଇଛି କି ଅସ୍ତିତ୍ୱ ନିଜର, ଅବା ଏହା ଲକ୍ଷ୍ୟ ନୁହେଁ ମରୀଚିକା କେବଳ, ଆସନ୍ତି କେତେ ମୋ ଅଟ୍ଟାଳିକାକୁ, ବୋଲନ୍ତି ମୋ ଅନୁଗାମୀ, ସଫଳ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରନ୍ତି
ତା’ ଆଖି କିଛି ଇସାରା ଦିଏ, ତା’ ଓଠ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହେଁ, ତା’ ଆଖିରେ ମୋ ଆଖି ମିଶିଗଲା ପରେ, ଦୁହେଁ ଚାଲିଯାଉ ଅଲଗା ରାଇଜରେ । ହଠାତ୍ କେମିତି ଦେଖା ହେଇଗଲା
ବାରମାସେ ତେର ଯାତରା ପାଳିବା ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ପରମ୍ପରା, ସେଥି ଲାଗି ପ୍ରତି ମାସରେ ହୁଅଇ ସୁସଜ୍ଜିତ ଏହି ଧରା ॥ ଆଦ୍ୟ ମାସର ଏ ପବିତ୍ର ବେଳାରେ ଜନେ ହୋଇ ଏକତ୍ରିତ, ପାଳନ୍ତି
କହୁଛି କରୋନା ପୁରାଣ ସଭିଏଁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣ ॥ (୧) ଅଜବ ରୋଗ ଏ କରୋନା ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥଳ ତା’ ଚାଇନା ॥ (୨) ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ଗ୍ରାସ କରି ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଉଅଛି
କାଳିଆରେ ତତେ ଲାଗୁନି କି ଏକା ଭକତ ଶୁନ୍ୟ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର କି ଭିଆଁଣ କଲୁ ଗ୍ରାସୁଛି ସଭିଙ୍କୁ ଆତଙ୍କ କରୋନାର ।।୧।। ତୁ ସିନା ମହାପ୍ରଭୁ ଚଉଦ ଦିନ ରହିପାରୁ ଅଣସରେ କାହିଁଥିଲା ଏହି
ଜୀବନଟା ଏକ ଖୋଲା ପୁସ୍ତକ ଝୁଣ୍ଟି ଝୁଣ୍ଟି ପଢ଼ୁ ସଂସାର ପାଠ । ନାନା ଦୁର୍ଘଟଣା ବତାଏ ବାଟ ଲୋଡ଼ା ପଡ଼ିଥାଏ ନିଶୁଆ ପାଠ । ଆମେ ଭାବୁ ସବୁ ବହିରେ ଅଛି ଢକ
ପ୍ରାଚୀନ କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କହେ ଲେଖନୀ ଓ ତାଳ ପତ୍ରର ସମିଶ୍ରଣରେ “ପୁସ୍ତକ “ସୃଷ୍ଟି ବେଦ, ଉପନିଷଦର ପୁଷ୍ଟି । ସମୟାନୁକ୍ରମେ ବଦଳେ ଦୁନିଆ ଦୁଇ ନିଆଁର ମଝିରେ ଜୀବନ ଜ୍ଞାନର ସରଂକ୍ଷଣର ସାଧନ ପୁସ୍ତକର
ଆକାଶର ଧୂଳିଭରା ଛାତି ଭିତରେ, ଲୁଚି ଯାଇଛି ତା’ର ଆଶାର ଆଲୋକ ଫୁଟି ମହକିବା ଆଗରୁ, ଦଳି ହେଇଯାଇଛି କେବେଠୁ ସେଇ ଫୁଲ ଆଖିର ଲୁହ ସହ ନେସି ହେଇଯାଇଛି, ଅଗଣିତ ସୁନେଲି ସପନ
ସପନ ଅଧିକତର ଭାଙ୍ଗି ଯାଆନ୍ତି ଆପଣାର ଲୋକ ରୁଷି ଯାଆନ୍ତି ପ୍ରେମ ସାଗରର ଉର୍ମିମାଳାରେ ପାଗଳ ପ୍ରେମୀ ବୁଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି !! କେବେ ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ କରି ଦେଖ ପ୍ରେମିକର ଚାହ, ଅସରନ୍ତି କୋହ
