ଦେଶଛଡ଼ା ଲୋକ ରୋଗକୁ ଆଣିଲେ ଉଡ଼ାଯାହାଜରେ ବସି ସେ ଋଣ ଶୁଝନ୍ତି ଭୋକ ଉପାସରେ ଦେଶ ଗଢ଼ା ଲୋକ ମିଶି । Lockdownରେ କାହା ଘରେ ହୁଏ ଛ’ ତରକାରୀ ନ’ ଭଜା କାହା

ଏଇ ଜାଗା କାହିଁ ଲାଗେ ଅଜଣା, ଚାରିପାଖେ ଖାଲି ଲୋକ ଅଚିହ୍ନା, ସମସ୍ତେ ମତେ ଚାହିଁ ରହିଛନ୍ତି ଭାରି ଡର ଲାଗୁଛି… ଉଠି ଯା’ ମାଆ, ତୋ’ ପୁଅ ଡାକୁଛି ।। ପଣତରେ ତୋ’ର

ସୃଷ୍ଟିର ସେ ଯେ କମନୀୟ ରୂପ ହାସ୍ୟମୟୀ, ଲାସ୍ୟମୟୀ ଦେବୀର ସ୍ୱରୂପ । ଅଶାନ୍ତିର ହୃଦେ ଦିଏ ଶାନ୍ତିର ପ୍ରଲେପ, କୋଟି ଅନ୍ଧାକାରେ ତୁହି ଗୋଟିଏ ପ୍ରଦୀପ । ତୋ’ ଅନ୍ତରରୁ ଝରେ ପ୍ରୀତି-ପୀୟୁଷର

ଅସହାୟ ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ କାହିଁ କେଉଁ କାଳରୁ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି, ଆପତ୍ତି ନାହିଁ ସାମ୍ନା କରୁଛି ଖରା, ବର୍ଷା ଆଉ ଶୀତର ପ୍ରକୋପ । ଖୁସି ଅଛି… କାହିଁକି ନା ପକ୍ଷୀ କେତୋଟି ବସା

ନିସହାୟ ଅସହାୟ ଶୁଷ୍କ ପତ୍ରଟିଏ ବହିଯାଉଅଛି ଆଜି କାଳ ବକ୍ଷରେ, ସମୟର ସୁଅମୋତେ ନେଇଯାଏ ଅତୀତ ସ୍ମୃତିକୁ ରୋମନ୍ଥନ କରେ । କି ଥିଲା ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ଶିଶୁ ବେଳର ଅଦିନିଆ କାଳ କଲା

ଏକ ଅଳସ ଅପରାହ୍ନରେ ଯେବେ ଏ ସହର ଘୁମେଇ ପଡ଼ିଥାଏ କ୍ଲାନ୍ତ ହେଇ “ତମେ” ଆସ ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଧରି ବାରମ୍ବାର ଆହ୍ୱାନ ଦିଅ ମତେ ଚାଲିବାକୁ ଶୂନଶାନ୍ ରାଜରାସ୍ତାରେ କି ଅବୁଝା ତମେ

ଭଗବାନ ସୃଷ୍ଟ ମନୋହର ଜଗତେ ତୁ ଏକା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମରତେ, ସୁନ୍ଦର ରଚନାର ତୁ ପ୍ରତୀକଟେ ନବ ଯୁଗର ତୁ ସତ୍ୟଟେ । ଧର୍ମର ସନ୍ତାନ ତୁ ମାନବ କର୍ମର ପ୍ରତିଦାନ, ଧର୍ମପଥରେ ସୃଜିଲୁ

ଜୀବନ୍ତ ଘଟ ଏଇ ଜନ୍ମରୁ ଇଚ୍ଛା ବୋହିଛି ଶେଷ ନାହିଁ ଏ ଇଚ୍ଛାର ନିମ୍ନଗା ଯେଭଳି ପୟୋଧିରେ ମିଶି ତା’ ପରିସୀମା ବୃଦ୍ଧି କରୁଛି । ଶେଷଇଚ୍ଛା ଏ ନୁହେଁ ଅନ୍ତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଇଚ୍ଛାର

ଦୁନିଆର ସବୁଠାରୁ କ୍ଷୁଦ୍ର ଅକ୍ଷର ମା’ ବିସ୍ତୃତି ଯାହାର ସିନ୍ଧୁର ପାଣି ବସ୍ତୁତ୍ୱ ଯାହାର ଧରଣୀଠୁ ଭାରୀ ଧର୍ଯ୍ୟ ଧରିବାରେ ତା’ ବୁକୁ ସବୁଠୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ପତିତପାବନ ବାନାଠୁ ବି ବଡ଼ ତା’ ମମତା

ମାଆ ଏକ ଉପମା ବିହୀନ ଶବ୍ଦ, ବଖାଣି ପାରିବିନି ମାଆର ମହତ୍ତ୍ୱ ଛନ୍ଦ ଅଳଙ୍କାର ଶବ୍ଦ ଚାତୁରତାରେ ॥ ଦେଇ ପାରିବିନି କାବ୍ୟିକ ରୂପ ମାଆର ତ୍ୟାଗ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତାକୁ ଲେଖନୀ ମୁନରେ ॥

ମାଆ ତୁମେ ମମତାର ଅସୀମ ପ୍ରେମର ସିନ୍ଧୁ, ତୁମେ ଗନ୍ତାଘର ପବିତ୍ର ସ୍ନେହର ଅସଂଖ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ । ମାଆ ତୁମେ ବେଦନାକୁ ଜିତ ପ୍ରସବର କାଳେ, ଭୁଲି ଯାଅ ତତ୍ କ୍ଷଣାତ ଶିଶୁ ପାଇ