ବର୍ଷାର ଗଜଲ ଶୁଣି ଶୁଣି ଅନ୍ୟ ମନସ୍କ ଭାବେ ଧରଣୀକୁ ପଶିଆସେ ଶରତ, ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଧଳାମେଘ କାଗଜ ଫର୍ଦ୍ଦରେ କାଶତଣ୍ଡି ତୂଳୀକାରେ ଲେଖିଯାଏ ଅବୁଝା ସଙ୍ଗୀତ ଅନେକ ଅନେକ । ଜଳ ସ୍ଥଳ

ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାନି ସରନ୍ତାନି କେବେ ଧୂଳିଖେଳ ଷଡ଼େଇରେ ଭାତ ଡାଲି ରାନ୍ଧିବାର ବେଳ ସାରୁପତ୍ର ଥାଳିରେ ଷଡ଼େଇ ଗିନାରେ ପରସୁଥାନ୍ତୁ ତୁ ପାଖରେ ବସି ମିଛି ମିଛିକା କୁନି ବୋହୁଟିଏ ସାଜି । ଫେରି

ନିଜକୁ ବଳବାନ ଭାବି ବଞ୍ଚୁଥିବା ଏକ ମାରାତ୍ମକ ଭାଇରସ୍ ନାଁ ତା’ର କରୋନା ॥ ହଜାର ହଜାର ସ୍ଵପ୍ନଦେଖି ହସ ମୁହଁରେ ଘୁରି ବୁଲୁଛି ସାଜିଛି ଉଡ଼ନ୍ତା ଏକ୍ଲାପକ୍ଷୀ ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ସାଜିଛି ସ୍ୱାର୍ଥପର,

ବାମ ପାଦ କଳସ ଢିଅରେ ଅଣାୟତ ହୁଏ ବିରି ପେଡ଼ା ବାପଘର ଶିଳରେ ଫୋଡ଼ାଣ ଫେଡ଼ୁ ଫେଡ଼ୁ ତୁଠ ହୋଇଯାଏ ଅଭିଆଡ଼ୀରୁ ଏକ ସୂକ୍ଷ୍ମ ମାନସାଙ୍କ । ଖରଡ଼ିଆ ଦୁଇ ହଳ ଝୁଣ୍ଟିଆରେ ବି

ନିରିହ ଝରଣାଟିଏ ଅବିରତ ଝରୁଥାଏ ନଦୀରେ ମିଶିବା ପାଇଁ, ହେଲେ ନିଷ୍ଠୁର ନଦୀ ଧାଉଁଥାଏ ସାଗର ସହ ମିଶିବା ପାଇଁ । ଏ କେମିତିକା ପ୍ରେମ ଜଣେ ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ସର୍ବହରା

ହୃଦୟ ଭିତରେ ସାଇତି ରଖିଛି ପ୍ରିୟା ତମସାଥେ ବିତିଥିବା ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିର ହସ୍ତାକ୍ଷର, ନିଜକୁ ବୁଝିବା କୁ ଚାହିଁ ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ ତୁମପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳିତ ମନମୋର । ଜହ୍ନ ଆଲୋକରେ ଲୁଚୁ ଲୁଚି ଜୋସ୍ନାରେ

ବେଳେ ବେଳେ ଇଛାହୁଏ କାଶତଣ୍ଡୀ ଶରତେ ନଈ କୂଳେ ବସି ବାଣ୍ଟୁଥିବା ସୁଖ ଦୁଃଖ ତୁମେ ମୁଁ ମିଶି, ସବୁଦିନ ଇଛାହୁଏ ତୁମରି ପାଖରେ ବଞ୍ଚି ବଞ୍ଚି ମରିବାକୁ ଚାହେଁ ଗାଁ ମଶାଣିରେ ।

ଦୂର ଆକାଶକୁ ଚାହିଁଲେ ଲାଗେ ସତେ ଅବା ଚାପି ଧରିବକୁ ଛାତି ତଳେ, ସତକୁ ଅନୁଭବକଲେ ଲାଗେ ଏହା ଆମ ମନରେ ଭ୍ରମିତ । ଦୂର ତାଳ ଗଛ ପଛେ ମିଶିଛି ଧରା ବକ୍ଷ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧର ଶ୍ରାବଣୀ ଗୋ ଆସୁଛି ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ତୁମ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ଘଟାଇବି ଯେହ୍ନେ ॥ ୧ ॥ ତୁମ ଶୁଷ୍କ କଣ୍ଠେ ବାରି କରିବି ସିଞ୍ଚନ ଟାଙ୍ଗରା ବକ୍ଷରେ ତୁମ ଦେବି ଆର୍ଦ୍ର

ରବିବାର ଅପରାହ୍ନ, ଡିଡି ନାସନାଲ୍‌ରେ ବାଜି ଉଠୁଥିଲା, “ରୂପା ଶଗଡ଼ିରେ ସୁନା କନିଆଁ” ଗୀତଟି ସିନା ସେ ଗାଇଥିଲା ମିଛି ମିଛିକା, ହେଲେ ପିଲାଠୁ ବୁଢ଼ାଯାଏ ସଭିଏଁ, ମନେ ମନେ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହେଉଥିଲେ ସତସତିକା

ଅନ୍ଧକାର ଉଜାଣିରେ ଗୋଧୂୂଳୀ ପଣତ ତଳେ ନୀଡ଼ଫେରା ଆଳାପରେ ଅସ୍ତରାଗ ସୁରେ ସୁରେ ଶର୍ବରୀ ପ୍ରଭାତ ଉପନୀତ, କାୟାନ୍ତରେ ନିଶିଗନ୍ଧା ମହକେ ରଜନୀ ଗନ୍ଧା କୁମୁଦ ପଲକ ଖୋଲେ ଶେଫାଳି ମହକ ମେଳେ ପୂର୍ବାକାଶେ

ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୋଇପାରେ ତୁମ ପାଇଁ କେତୋଟି ନୋଟର ସମଷ୍ଟି, ଯାହା କିଣାଯାଇପାରେ ଅନେକ ଅନେକ ପ୍ରାଇଭେଟ୍ ଇନଷ୍ଟିଚ୍ୟୁଟ୍‌ରେ; କିନ୍ତୁ ସେହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ମୋ ପାଇଁ ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିବା ଅଧୁରା ସ୍ୱପ୍ନ, ଯାହା କେବଳ ସଜା