ପାହାନ୍ତି ଆକାଶେ ଶୋଭା ପାଉଥିବା କୁଆଁ ତାରାଟିଏ ଶିଶୁ ଫଗୁଣ କାନିରେ ଦୋଳି ଖେଳୁଥିବା ଆମ୍ବ ବଉଳଟେ ଶିଶୁ । ପହିଲି ଆଷାଢ଼ ସ୍ପର୍ଶେ ଫୁଟିଥିବା ପାଳ ଛତୁଟିଏ ଶିଶୁ ବିଶାଳ ବୟସ୍କ ବରଗଛ

ଚିତ୍ର ପ୍ରତିମା ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ସିନା ତୋ’ର ଶରୀର, ଚିରି ଭିତରେ ଦେଖେ ଥରେ ମହାକାଳ ଫଳ ଆକାର । ସଜବାଜ କରୁ କେତେ ଚର୍ମର ଦେହକୁ, ପିଣ୍ଡରୁ ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଗଲେ ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ

ମୁଁ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଭ୍ରମଣରେ ମୋ ସାଥେ ଚାଲୁ ଥାଆନ୍ତି ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଖାଲି କୋଳର ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ କେତେ ଯେ ଗୁହାରୀ, ମିନତୀ, ପ୍ରାର୍ଥନା ! ଅଚାନକ ବାଦଲ ଗର୍ଜିଲା, ବିଜୁଳି

ଅଜବ ମଣିଷ ଇଏ ବାସ୍ ଜୀଇଁବାର ଇଚ୍ଛାରେ ବିଭୋର କେତେବେଳଯାଏ ଦୌଡ଼ିପାରିବ ପତ୍ତା ନାହିଁ ପୁଣି କିନ୍ତୁ ଦୌଡ଼ିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ସବୁଠୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଚରିତ୍ରଟି ଆଜି କିନ୍ତୁ ପରାହତ ପ୍ରକୃତିର ହାତରେ ତମାମ

ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ଅଜଣା ମୁହଁ ସବୁ ଚିହ୍ନା ହୋଇଗଲେ, ସତ୍ତା ହରାଉଥିବା ଶିଳା ଖଣ୍ଡ ସବୁ ପର୍ବତର ରୂପ ନେଲେ, ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ମଣିଷ ଗୁଡ଼ାକ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ ଚାଲିବାର ସାହସ ପାଇଲେ !

ତୁ ଗଲା ପରେ… ମୁଁ କାନ୍ଦେ ଶୂନଶାନ୍ ରାତ୍ରିରେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇଗଲା ପରେ । ତୁ ଗଲା ପରେ… ମୁଁ ଜଳେ ମୋ ଅନ୍ତର ଭିତରେ ତୋ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିରେ । ତୁ ଗଲା

ମେଘ ମହ୍ଲାରର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ରାଗରେ ପ୍ରେମର ସ୍ଥାୟୀତ୍ୱ ଖୋଜୁଥିବା, ଜୀବନ ନାଟକର ଏକ କଳଙ୍କିତ ନାୟକ ମୁଁ । ଗୋଧୂଳି ଆକାଶର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନରେ ପ୍ରେମିକାର ମୁହଁ ଖୋଜୁଥିବା ସ୍ୱପ୍ନର ସୌଦାଗର ମୁଁ ।

ଏହି ଜୀବନର ଦୁଇଟି ଫର୍ଦ୍ଦ । ଏକ ଯୌବନ ଏକ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ।।୧।। ଯୌବନ ଅଟେ ରବର ପତ୍ରର କ୍ଷୁଦ୍ର ସ୍ୱରୂପ । ପାଚିଲା ଆମ୍ବ ଅଟେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟର ଛୋଟିଆ ରୂପ ।।୨।। ରେଳ

ସନ୍ଧ୍ୟାର ଗୋଲାପୀ ଆଭାରେ, ଆଜି କାଲି, ଏକ ପ୍ରକାର ଶୂନ୍ୟତା, ଚଉଁରା ଭରିବାକୁ ଲାଗିଛି ଯେମିତି ! ମହମହ ବାସୁଥିବା ଝୁଣା ଧୂପ, ଆଉ ସ୍ଥିର ଜଳୁଥିବା ଉଷ୍ମ ସଞ୍ଜବତୀ, ଆଉ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ପ୍ରସାଦରେ,

ଅଜା ଆଈ ଗଲେ ବଜାର ବୁଲି ସାଥିରେ ନେଲେ ନାତିକୁ, ରିକ୍ସା ଚଢ଼ିଲେ ଆନନ୍ଦରେ ଗଲେ କିଣିବେ ବଜାରଟାକୁ । ଆଈ ପିନ୍ଧିଥିଲା ପାଟ ଶାଢ଼ୀଟିଏ ପାଟିରେ ଲଗାଇ ନାଲି, କଳା ଚଷମାରେ ପାକୁଆ