କରୋନା ଜ୍ୱାଳାରେ ତୁମେ ଆତଙ୍କିତ ମୁଁ ନିଇତି ଆତଙ୍କ ଦେଖୁଛି । ଦିନରାତି ଏଠି ସବୁ ତ ସମାନ ନିଆଁ ଝୁଲ ଖାଲି ଖସୁଛି, ତୁମେ ଘରେ ଲୁଚ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ମୁଁ ନିଇତି

କେତେ ଆଶା ଆଉ ଆକାଂକ୍ଷା ସହିତ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ଯେବେ ଦିନ ମାସ ଯାଇ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ନ ଫେରିଲ ତୁମେ ସେବେ ॥ ଛାଡ଼ିଗଲା ମନ ମଉଳିଲା ଆଶା ସ୍ଥିର କରିନେଲି ମନେ

ଯେତେଟି ସାଧନା ମନର ଭାବନା ଆରମ୍ଭ ପ୍ରିୟା ତୁମଠୁ ପ୍ରୀତି ସଂରଚନା ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ସଭିଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ତୁମଠୁଁ । ଆହ୍ଲାଦିତ ସବୁ ବିରଳ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବନ୍ଧା ତୋ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳାପେ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଶାନ୍ତିର

“ପୁରୁଷ” ଏ ଶବ୍ଦର ସଂଜ୍ଞା ଖୋଜିବାକୁ ବୋଧେ ଅନେକେ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିବେ କାହା ପାଇଁ ସମାଜରେ ନାରୀର ଅନୁରୂପ ଓ ପରିପୂରକ ଏକ ସୃଷ୍ଟି, ସନ୍ତାନର ମେରୁଦଣ୍ଡ, ଭଉଣୀର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ, ତ ପରିଣତ

ପ୍ରାଚୀନ ଯୁଗର ହସ୍ତୀନାପୁରରେ ଘଟିଲା ଏକ କାଣ୍ଡ, ନାରୀର ସମ୍ମାନ ବୁଝି ନପାରି ଭୋଗିଲେ ସବୁ ଦଣ୍ଡ ॥…୧ କେଶକୁ ଟାଣି ରାଜସଭାକୁ ଆଣିଲା ଦୁଃଶାସନ, ପ୍ରଜା କୁହନ୍ତି ଏହା କ’ଣ କୁରୁବଂଶର ଶାସନ?…୨

ଘର’ର ତାଟି କବାଟରେ ଭୟ ଆଉଜିକି ଥିଲା ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଖଣ୍ଡା ଧରିଥିଲେ ଯିଏ ଧରି ନଥିଲା ତା’ର ରକ୍ତ ଝରୁଥିଲା ଭଲ ହେଲା କାଲି ବଜାର ଯାଇଥିଲି କ୍ଷୀର ଆଗରୁ ନେଇ ଆସିଥିଲି

ଭାରି ବଦମାସ ଏ ଇଛାଗୁଡ଼ାକ ! ମସ୍ତିଷ୍କରୁ ଆରମ୍ଭ ହୁଅନ୍ତି, ଆଉ ଖୁବ ଓସ୍ତାଦ ଭଳି ହୃଦୟକୁ ଚିପୁଡ଼ି ଦିଅନ୍ତି ଏଇ ଯେମିତି, ଇଚ୍ଛା ହୁଏ କେବେ ଉଡ଼ିଆସନ୍ତି କି ମିଶରର ସେଇ ଐତିହାସିକ

ତାକୁ ଦେଖ ! ଆଉ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକର ତା’ର ସେଇ ଭଗ୍ନାବଶେଷକୁ ଯେଉଁଠି ଖାଲି ମୁଠାଏ ମୁଠାଏ ମରୀଚିକା ସଜାଏ ତା’ ମୁହାଣରେ ପାହାନ୍ତି କାକର ବୁନ୍ଦା ଉପରେ ସୁନୀଳରୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ ସକାଳ ।