“ଆରେ ମିକିନା ପାଣି ଲୋଟାଟା ଆଣି ଆସିବୁକି?” ଗାଡ଼ିଟା ଦାଣ୍ଡରେ ସାଇଡ଼ କରିକି ଶତପଥୀ ବାବୁ ଝିଅକୁ ଡାକ ଦେଲେ । “ଏ ଜୀବନେ ମୋ ଜୀବନେ…….” ଗୀତ ଟାକୁ ଗୁଣୁ ଗୁଣେଇ ହେଇକି ଆସିକି ମିକିନା ପାଣି ଦେଉ ଦେଉ ପଚାରିଲା ବାପି (ମିକିନା ବାପାଙ୍କୁ ବାପି ଡାକେ) ବ୍ୟାଙ୍କ ଗଲ କି? ମୋ ଆକାଉଣ୍ଟରେ ବିଲକୁଲ ଆଉ ପଇସା ନାହିଁ ପରା । – ହଁ ଯାଇଥିଲି ତୋତେ ମେସେଜ ଆସିନିକି? – “ଓହୋ…
ଜୀବନଟା ଏକ ଖୋଲା ପୁସ୍ତକ ଝୁଣ୍ଟି ଝୁଣ୍ଟି ପଢ଼ୁ ସଂସାର ପାଠ । ନାନା ଦୁର୍ଘଟଣା ବତାଏ ବାଟ ଲୋଡ଼ା ପଡ଼ିଥାଏ ନିଶୁଆ ପାଠ । ଆମେ ଭାବୁ ସବୁ ବହିରେ ଅଛି ଢକ ଢକ କରି ପିଇ ଯାଉଛି । ପାଠକୁ ପିଲାଏ ବାଟିକି ଘୋଷି ଜଳବତ ତରଳ ପିଇ ଦିଅନ୍ତି । ପ୍ରଶ୍ନ ନପଚାରୁଣୁ ଉତ୍ତର କହେ ସଂସାର ପାଠରେ ପଛେଇଯାଏ । ଭୀରୁପରି କିଳି ଦାଣ୍ଡ କବାଟ ପାଳନ କରେ ସେ ମୌନବ୍ରତ…
ପ୍ରାଚୀନ କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କହେ ଲେଖନୀ ଓ ତାଳ ପତ୍ରର ସମିଶ୍ରଣରେ “ପୁସ୍ତକ “ସୃଷ୍ଟି ବେଦ, ଉପନିଷଦର ପୁଷ୍ଟି । ସମୟାନୁକ୍ରମେ ବଦଳେ ଦୁନିଆ ଦୁଇ ନିଆଁର ମଝିରେ ଜୀବନ ଜ୍ଞାନର ସରଂକ୍ଷଣର ସାଧନ ପୁସ୍ତକର ପୁନଃର୍ଜନ୍ମ ସୃଷ୍ଟିରେ । ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳର ବିଧି ପୁସ୍ତକରେ ଶିଶୁ ଜନ୍ମର ଉପଚାର ପୁସ୍ତକରେ ଶିଶୁ ଆରୋଗ୍ୟ ବିଧି ପୁସ୍ତକରେ ପିଲାଦିନର କୌଶଳତା ପୁସ୍ତକରେ !! ବାଳକ ଜୀବନ, ବିଦ୍ୟାଳୟ ଗମନ ମୁଖ୍ୟ ଉପକରଣ ହିଁ ପୁସ୍ତକ ଜାଣ ବିଦ୍ୟା ଦାୟିନୀ…
ଆକାଶର ଧୂଳିଭରା ଛାତି ଭିତରେ, ଲୁଚି ଯାଇଛି ତା’ର ଆଶାର ଆଲୋକ ଫୁଟି ମହକିବା ଆଗରୁ, ଦଳି ହେଇଯାଇଛି କେବେଠୁ ସେଇ ଫୁଲ ଆଖିର ଲୁହ ସହ ନେସି ହେଇଯାଇଛି, ଅଗଣିତ ସୁନେଲି ସପନ ଜାଣିଛି ସେ ଜୀବନଟି ତା’ର, ଚିରା ମଇଳା କାଗଜର ଫର୍ଦ୍ଦ ତଥାପି ଶୂନ୍ଶାନ ରାତିର କିଟିମିଟି ଅନ୍ଧାରରେ ପାଦକୁ ଆଗେଇ ନଉଛି ସଳିତାର ଆଲୁଅରେ ଅର୍ଥହୀନ ଶୂନ୍ୟତାର ଆବରଣ ଭିତରେ ପୁଟୁଳି ବାନ୍ଧି ଚାଲିଛି ସେ କେତେ ଆବେଗର ନିୟତି ଯେମିତି…
ସପନ ଅଧିକତର ଭାଙ୍ଗି ଯାଆନ୍ତି ଆପଣାର ଲୋକ ରୁଷି ଯାଆନ୍ତି ପ୍ରେମ ସାଗରର ଉର୍ମିମାଳାରେ ପାଗଳ ପ୍ରେମୀ ବୁଡ଼ି ଯାଆନ୍ତି !! କେବେ ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ କରି ଦେଖ ପ୍ରେମିକର ଚାହ, ଅସରନ୍ତି କୋହ ଜୀବନରେ କିଛି ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାଇ ଦେଖ ପ୍ରେମ ବିନା କିଛି ନାହିଁ ସବୁ ମୋହ !! ବିଫଳ ପ୍ରେମିକର ଗତି ଏମିତି ବିଦଗ୍ଧ କବି ରଙ୍ଗ ରୂପ ଯେମିତି ଯେବେ ସବୁ ସ୍ମୃତି ଏକତ୍ରିତ ହୁଅନ୍ତି ଏକ ପ୍ରେମକବିର ଜନ୍ମ ହୋଇଥାନ୍ତି…
