କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ସେଦିନ ଶୀତ ଶେଷେ ଗୋଧୂଳି ବେଳାରେ ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ପାଖାପାଖି ଚାଲୁଥିଲୁ କୁଶେଇ ନଦୀ କୂଳେ କୂଳେ ପଉଷର ପୂନେଇ ମେଳାରେ । ଡେଙ୍ଗା ତାଳଗଛ ଦେଖାଇ ତମେ କହିଥିଲ ଏଇ ଦେଖ, ପବନରେ କେମିତି ଦୋହଲୁଛି ବାଇଚଢ଼େଇ ବସା; ଭିତରେ ଟିକି ଚଢ଼େଇଟା ଚାହିଁ ବସିଥିବ ବସା ଲେଉଟାଣି ବେଳ ମା’ ଚଢ଼େଇଟା ଆହାର ଆଣିବ । ତୁମେ ଗଲା ପରେ ବହୁଦିନୁ ନଈକୂଳେ ଯାଇନାହିଁ, ପଉଷଟା କେବେ ଆସେ କେବେ ଯାଏ ଜାଣିପାରେ ନାହିଁ, ତୁମେ…
ଶିକ୍ଷାରୁ ଚରିତ୍ର, କର୍ମ ଅପବିତ୍ର, ସମାଜର ହିତ ହଜିଗଲା; ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ନେଇ, ବଡ଼ ପଦ ପାଇ, ମାନବତା କାଇଁ ହଜିଗଲା? ସ୍ୱାଭିମାନୀ ହୋଇ, ଶାଗପେଜ ପିଇ, ଆନନ୍ଦେ ଚଳିବା ହଜିଗଲା; ଦରମା ଗୋଟେଇ, ଉପୁରି କମେଇ, ଆହୁରି ନିଅଣ୍ଟ ରହିଗଲା । ପରିବାର ପାଇଁ, ରାତିଦିନ ଧାଇଁ, ସପନର ଘର ଗଢ଼ି ଥିଲା; ବାପାକୁ ଦୂରେଇ, ମାଆକୁ ଦୂରେଇ, ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ପୁଅ ଛାଡ଼ିଦେଲା । ଝିଣ୍ଟିକା ମାରଇ, ବଣିକୁ ପୋଷଇ, ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରେ ହଜିଗଲା; ଧର୍ମକୁ ଅନେଇ, ମାନବ…
ପାହାନ୍ତିଆ ନରମ ସକାଳରେ, ହରିତ କୋମଳ ଦୁର୍ବାଦଳେ, ନରମ ନରମ ଫୁଲ ପାଖୁଡ଼ାରେ, ଚିକମିକି ତୁହିନାଂଶୁ ହସିଦେଇ କୁହେ, ଶରତ ଆସୁଛି… ଶରତ ଆସୁଛି… ଶରତ ଆସୁଛି । ସବୁଜ କ୍ଷେତର ଧାରେ ଧାରେ, ମଥା ଦୋହଲାଇ କାଶତଣ୍ଡୀ ବାଆ ସାଥେ, ମାଆ ଜଗତ୍ ଜନନୀଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ ଜଣାଉଥାଏ, ବୃନ୍ତ ଚ୍ୟୁତ ଶେଫାଳୀ ରାତ୍ରି ଶେଷେ, ଧରା ବକ୍ଷେ ଭୁରୁ ଭୁରୁ ଗନ୍ଧେ, ଚୁପି ଚୁପି କହୁଥାଏ କାନେ କାନେ, ଶରତ ଆସୁଛି.. ଶରତ ଆସୁଛି.. ଶରତ ଆସୁଛି ।…
ଆନତ ନୟନା ଯୋସେଫାଇନ ଆଗୋ ! ଝୁର ତୁମେ ଏକାକିନୀ କପାଳରେ କର ନୟନରେ ନୀର ଭାବେ ମଗ୍ନା ଅଭାଗିନୀ ।୧। ମରାଳ ଗାମିନୀ ପଙ୍କଜ ନୟନୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଅନୁପମା ରୂପ ରାଜି ତବ ସମୟ ପରଶେ ମଳିନ ହୋଇନି ଜମା ।୨। ଚନ୍ଦ୍ର ହଜିଛି ଦିଗନ୍ତର ବୁକେ ନୀରବ ନିଶିଥ ରାତୀ ଫରାସୀ ରାଜ୍ୟର ରାଜରାଣୀ ଆଗୋ ! କାହିଁ ଗଲେ ପ୍ରିୟ ସାଥୀ? ।୩। ନିଜେ ନିଜ ପ୍ରେମେ ଚିର ବନ୍ଦିନୀ ଥରି ଉଠେ ତନ ମନ ଅମର ପ୍ରେମରୁ ତୁଟିଛି…
ନା କାଉର କର୍କଶ ରାବ ନା କୁମ୍ଭାଟୁଆ ବଣି, କୋଇଲିର କୁହୁକୁହୁ ସ୍ୱର, ଆଉ ତ ଶୁଭୁନି । ଶୁଭୁ ନାହିଁ ଆଉ ଗୋରୁ ଗୋଠ ହମା ରଡ଼ି, ନାହିଁ ଯେ ବସନ୍ତ, ନା ଅଛି ଶୀତର କୁହୁଡ଼ି । ନା ବସନ୍ତର ଆମ୍ୱ ବଉଳ ନା ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଆମ୍ୱତୋଟା, ନାହିଁ ଯେ ଚାଳ ଛପର ସବୁଆଡ଼େ ଖାଲି ବଡ଼ କୋଠା । ଖାଇଲାଣି ନଦୀ ଆଉ ନାହିଁ ଯେ ପୋଖରୀ ମିଳୁନି ଆଉ ତାଳ ସଜ, ନା ମିଳୁଛି ଖଜୁରୀ ।…
