କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ତମେ ଆସ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ପୁଣି ହଜିଯାଅ ଭସା ବାଦଲରେ ତମେ ବି ନିଜେ ଜାଣନା କେମିତି ବା ଜାଣିବ ମୋ ମନର ଭାବନାକୁ ତମେ ଅଛ ସିନା ମୋ ମନରେ, ହେଲେ ତମେ ତ ଆଉ କାହା ମନରେ ତମେ ଅଛ ସିନା ମୋ ସ୍ୱପ୍ନରେ, ହେଲେ ତମେ ଆସ ଆଉ କାହା ସ୍ଵପ୍ନରେ ଏ ମନକୁ ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ସେ ଛୋଟ ପିଲା ପରି ପୁରା ଅବୁଝା ହେଲେ ବି ଏ ପାଗଳ କେବଳ…
ତୁ ଯେବେ ଯେବେ ମାଟି ବିଦାରି ଉଠୁ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର କିଆରିରେ, ମୁଁ ବିଛାଇଦିଏ… ଦି ହାତର ଅଙ୍ଗୁଳି ତୁ ଶକ୍ତ ହେଉ ଚେର ବିଛାଉ ଲଢ଼ିବାକୁ ସୀମାହୀନ ଯୁଦ୍ଧଟେ ଯେମିତିକି ମୁଁ ତୋ’ର ଚିରଶତ୍ରୁ । ମାଟି ସହ ତୋ’ର ସମ୍ପର୍କ ଯେତିକି ନିବିଡ଼ ତାହାଠୁ ଦୃଢ଼ ମୋର ତିକ୍ତତା, ତୁ ଜିତିବାର ମନ୍ତ୍ର ଫୁଙ୍କିଲାବେଳେ… ମୁଁ ହରେଇବାର ଶବ୍ଦ ଯୋଡ଼େ ତୋ’ ଉଜାଡ଼ିବାର ସନ୍ଧିରେ ଅହରହ ଲେପେ… ସଞ୍ଚାରର ନୂଆ ତିଳକ, ସେଇଥିପାଇିଁ ତ…
ଆକାଶେ ହସଇ ହସକୁରି ଚାନ୍ଦ ସୁନାର ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧି ତା’ ରୂପ ମାଧୁରୀ ମନେ ଲାଖିଯାଏ ପ୍ରେମ ଫାଶେ ଦିଏ ଛନ୍ଦି । ହସ ଭରେ ଲେସା ଲାବଣ୍ୟ ମାଧୁରୀ ମନ ନେଉଥାଏ କିଣି ଅନାଇଁ ରହିଲେ ରାତି ପାହିଯାଏ ସମୟ ସରେନା ଜାଣି । ଦେଖି ଚାହିଁ ଯାଉ ଜୀବନ ମୋ ବିତି ପ୍ରେମ ଏ’ ସୁଆଦ ଭିନ୍ନ ପ୍ରେମିକ ଜୀବନେ ବୁଡ଼େନା କେବେ ତ ପୁନେଇଁ ହସର ଜହ୍ନ । – ଆଶୁତୋଷ ମେହେର…
ସ୍ମୃତି ଏକ ରୂପା ଜହ୍ନ ମୋ ମନ ଆକାଶରେ କେବେ ଝଲମଲ ଅନୁଭୂତିର ଶୀତଳ ଜ୍ୟୋସ୍ନା ସାଥୀରେ କେବେ ବିବର୍ଣ୍ଣ ଅନୁଭୂତିର କଳା ବାଦଲ ଛାଇରେ, କେବେ ପ୍ରତିବିମ୍ବିତ ହୁଏ ଅନୁଭୂତିର କାଚ ଆଇନାରେ କେବେ ମତୁଆଲା ଅନୁଭୂତିର ପିଆଲା ପାନରେ, ଚିରଦିନ ଅଲିଭା ଅଙ୍କାବଙ୍କା ଗାରଟିଏ ମୋ ମନର ଭଙ୍ଗା ସିଲଟ ଛାତିରେ । କେବେକେବେ ଶୀତୁଆ ରାତ୍ରିର ପାହାନ୍ତି ପ୍ରହର ସ୍ୱପ୍ନରେ ସ୍ମୃତିସବୁ ଚୁପିଚୁପି ଆସି ମୋତେ ନିଦରୁ ଉଠାନ୍ତି, ଫ୍ରକ୍ ପିନ୍ଧା ଛୋଟ…
ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଘୁରୁଛି ମଣିଷ ସବୁବେଳେ ଘୁରୁଥାଏ, କାହାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେନାହିଁ କେବେ ଅବିରତ ଚାଲୁଥାଏ । ଗଲା ସମୟ ସେ ବିତିଯାଇଅଛି ଆଉ ସେ ଫେରିବ ନାହିଁ, ଛାପି ହୋଇଯିବ ହୃଦୟ କାନ୍ଥରେ କଦାପି ଲିଭିବ ନାହିଁ । ଠିକ୍ ଭୁଲ୍ କ’ଣ କହେ ସମୟ ହୁଏନି ସେ ସ୍ୱାର୍ଥପର, ଆଦେଶ ତାହାର ନମାନି ଚଳିଲେ ଭବିଷ୍ୟତ ଅନ୍ଧକାର । ସମୟକୁ ଯିଏ ଗୋଇଠା ମାରିକି ଭୁଲିଯାଏ ତା’ର ପାପ, ବୁଝିଲା ସମୟେ କିଛି ଥିବ…
