କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଟ୍ରକ୍ ଟ୍ରଲି ଓ ମିନିବସ୍, ମାଇକ୍ର ଅସହ୍ୟ ଶବ୍ଦ ଧୂଳି ପଟଳରେ ଭରା ଏ ଆକାଶ । ଆଖିପତା ପୋଡ଼େ ପ୍ରତ୍ୟୁଷରୁ ପ୍ରଦୋଷ କୋଳାହଳ ଭରା ଏ ନଗର ସବୁଜହରା ନିର୍ଜୀବ ଧୂସର ଠିଆ ଖାଲି ବହୁତଳ କୋଠାଘର । ମଳିନ ହୁଏ ଏ ନଗର ଛବି ହଜେ ଏଠି ମଣିଷର ଅନ୍ତରର ସ୍ୱର । ରଙ୍ଗହୀନ ମଲାଟର ବିବର୍ଣ୍ଣ ଛବି ଭଳି ମୁହଁ ଦିଶେ ନଗର ମଣିଷର ॥ ପବନରେ ଭାସିଆସେ ରାଜପଥୁ ଶୋଣିତର ଗନ୍ଧ…
ତୁମେ ମୋ ଜୀବନର ଅନିର୍ବାଯ୍ୟ ଅବଶୋଷ, ମୁଁ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତର ବିକଳାଙ୍ଗ ଅବଶେଷ । ତୁମେ କାହାଣୀରେ ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁଥିବା ସମ୍ମୋହନୀ କଳାକାର, ମୁଁ ଉପେକ୍ଷିତ ପରଦାରେ ନାଟକ କରୁଥିବା ଏକ ଯାଯାବର । ଅରୁଣିମା ବୋଳା ପ୍ରତି ସକାଳର ମୂର୍ଚ୍ଛିତ କାମନା ତୁମେ, ଶାପ ଜୁଡୁବୁଡୁ ଅନେକ ସ୍ୱପ୍ନର ସୁନ୍ଦର କବରୀ ମୁଁ ଯେ । ଚଉରା ମୂଳରେ ଭାସି ବୁଲୁଥିବା ସକାଳ ଆରତୀ ତୁମେ, ସୁରଭି ଜଙ୍ଗଲେ ନିତି ଜଳୁଥିବା ସାମାନ୍ୟ କାଠିଟି ମୁଁ…
କୋରାପୁଟ କୋଲାବ ନଦୀ ବହେ ନିର୍ଜନ ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ମାଇଲ ମାଇଲ ଧରି ସୋରିଷ ଫୁଲ ଫୁଟି ଅଛି ପୁଲ୍ଲକିତ ହୋଇ, ଏଣେ ରାସ୍ତା ଦୁଇ ପାଖେ ପୁଣି ମାଙ୍କଡ଼ ଓ ହନୁର ସୁଅ କାରଣ ଜାଣିଲେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ କାହିଁକି ନା ଅଛି କେନ୍ଦୁ ଓ କଦମ୍ବ ଗଛ ॥ ତହିଁ ଦୂର ଝାଉଁ ବଣ ବାଟ ଦେଇ ଅଛି ଏକ ଅଣଅସାରିଆ ପାହାଡ଼ି ରାସ୍ତା ଯାହା ମୋ ସୋନାଲି ଘରକୁ ଯାଇଛି କେତେ କାରିଗର…
ତୁ କଳାକାହ୍ନୁ ବୋଲି ଜାଣେ ଜଗତ, ତୋ’ ଅପାର ମହିମା ବିଶ୍ୱ ବିଖ୍ୟାତ । କାହାପାଇଁ ମିଛ କାହାପାଇଁ ସତ, ଭାବରେ ବନ୍ଧା ତୁ ଭକତର ମିତ । ତୋ’ରି ପାଇଁ ମୁଁ ଆଜି ଜୀଇଁଛି ସିନା, ମୋ କାଳିଆ ସୁନା, ମୋ କାଳିଆ ସୁନା… ।୧। ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ବସି ହସୁଛୁ ମୁରୁକି, ଦୁଃଖୀର ଦୁଃଖକୁ କି ପାରୁନୁ ଦେଖି !? ଭୋକ ବିକଳେ ଗରିବ ଆଖି ବୁଜେ, ତୋ’ କରୁଣା ବାରିଧାରା କିଆଁ ହଜେ? ଚଳିବନିରେ…
ନାରୀ ଭିତରର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ପଢ଼ିଛ କି କେହି? କେବେ ତା’ ମନର ସିନ୍ଦୁକରେ ଲୁଚେଇଥିବା ଇଚ୍ଛାକୁ କେହି ଖୋଜନ୍ତିନି, ତା’ ଇଚ୍ଛାର ଚାରିପାଖରେ ଲକ୍ଷ୍ମଣରେଖା ସେ ଡେଇଁଲେ ଅନେକ କୁତ୍ସାରଟନା ତା’ ଭାବିବାରେ ଅଙ୍କୁଶ ସେ ଭାବିଲେ ବି ଅଶୌଚ ହେଇଯାଏ ସମଗ୍ର ସଂସ୍କୃତି । ନାରୀ ତା’ ପରିସୀମାର ପରିସରରେ ଶ୍ଵାସରୁଦ୍ଧ ନିର୍ବାକ ଚରିତ୍ର ସେ ବାସ୍ତବ ଜୀବନ ଜିଇଁବାରୁ ଉପେକ୍ଷିତ ଅଭିନୟରେ ଅଭିନୟରେ ତା’ ଜୀବନ ଜିଇଁବାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ନାରୀ ଜଳେ ଖୁବ୍ ଭିତରେ…
