କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠକୁ ଋତୁଚକ୍ର କ୍ରମେ ଛଅ ଋତୁ ଆସିଥାଏ, ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପରେ ବର୍ଷା ଶରତ ହେମନ୍ତ ଶୀତ ବସନ୍ତଟି ଯାଏ । ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରକୋପ କରେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବରଷାକୁ ଖୋଜୁ ଥାଏ, ଆକାଶ ବରଷା ଝରି ପ୍ରଶମିତ ଦେହ ମନୁ ଚାଲିଯାଏ । ଶରତ ହେମନ୍ତ ଘାସରେ କାକର ମୁକ୍ତା ପରି ଦେଖା ଦିଏ, ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ସବୁଜିମା ରୂପ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଭରିଯାଏ । ଶୀତର ବେଦନା ଜଣାଇ ଆସେନା ଦେହକୁ ଥରାଇ ଦିଏ ହେଲେ…
ତୁମେ ନୁହଁ ଛୋଟ ଗପଟିଏ ମୋ ଜୀବନ ପୁସ୍ତକର ଯାହାର ଥିବ ଅନ୍ତ ଆଉ ଆରମ୍ଭ, ତୁମେତ ସେଇ ଅସରନ୍ତି ପୃଷ୍ଠା ଯା’ ଦେହେ ଲେଖେ ମୁଁ କାହାଣୀ ମୋ ଅକୁହା ମନର । ଫୁଲଟିଏ ଅଟ ତୁମେ ଆଉ କାହା ବଗିଚାର ତୋଳିବାକୁ ସେ ଫୁଲକୁ ନାହିଁ ମୋର ଅଧିକାର, ହେଲେ ସେ ଫୁଲର ବାସ୍ନାକୁ କରିଛି ଆପଣା କେମିତି ବା କିଏ ତାକୁ କରିବ ମୋ ଠାରୁ ଦୂର । ସାଥି ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି…
ନିର୍ଭୀକତାର ମୁଖା ପିନ୍ଧି ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ବିଚରଣ କରୁଥିବା ପାହାନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଅପରିପକ୍ଵ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ, କିମ୍ପା ଭୟ ଦିନର ପ୍ରସ୍ତୁରିତ ଅବଧିକୁ? ଯଦି ବି ବିତିଯିବାକୁ ଚାହଁ ମୋ ଦରଭଙ୍ଗା ନିଦରେ ସର୍ତ୍ତୀଳ ଇଚ୍ଛାମାନଙ୍କର ଅଗଣାକୁ । ମନ ମୋର ଉତ୍ତରଳ ଅତି ପ୍ରଖର ତା’ ନିସ୍ତବ୍ଧର ଗତି । ତନ୍ମଧ୍ୟେ ବି ସତ୍ତାୟିତ ଅକପଟ ହୀନ କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱପ୍ନର ପ୍ରସ୍ତୁତି । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନୁହେଁ ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟ, ନୀରବ ସ୍ନାୟୁମାନେ ସବୁ ସାଜି ଅସ୍ଥାଣୁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡ଼ନ୍ତି…
ଏଇଠି ଜନମୀ, ଏଠି ଖାଇ ପିଇ ଏ ପାଣି ପବନେ ବଢ଼ି ଏଇଠାରେ ପଢ଼ି, ଏ ମାଟିକୁ ଛାଡ଼ି ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ଉଡି । ପୁଳା ପୁଳା ଟଙ୍କା, ରୋଜଗାର କରି କିଣିଲେ ଫ୍ଲାଟ୍ ଗାଡ଼ି ଇଙ୍ଗିରାଜି କହି, ଛାତିକୁ ଫୁଲାଇ ଚାଲୁଥିଲେ ନିଶ ମୋଡ଼ି । ଗାଁ କଥା କେବେ, ମନରେ ପଡ଼ିଲେ ଅସନା ରାଇଜ କହି ନାକ ଟେକୁଥିଲେ ସତେକି ଯେମନ୍ତେ ଏ ରାଇଜ ପଚା ଦହି । ଠିଇକି ବେଳକୁ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା…
ଅନଭିଜ୍ଞ ମୁହିଁ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ଯାଇ ମାୟା ମୋହ ଭରା ଭବ ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ… ତୁମ ପାଇଁ ସବୁ ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ କି ଦାନ ଦେବି ମୁଁ ଯାଇ ମନ ରୂପି ଧନ ଦାନ ମୁଁ ଦଉଛି ତୁମ ଦାସ ହେବା ପାଇଁ… ଅନ୍ୟର ନାଆରେ ନାଉରୀ ସାଜୁଛି କୂଳକୁ ଆସିବା ପାଇଁ (କିନ୍ତୁ) ମାୟା ମୋହ ଭରା ଏ ସାରା ସଂସାରେ କୂଳ ଖୋଜେ ନିଜ ପାଇଁ … ବଞ୍ଚିବାର…
