କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଅତୀତରେ ଭାସି ସାଉଁଣ୍ଟୁଥିଲି ମୋ ସ୍ମୃତି ଚଗଲା ପବନ ଚହଲେଇ ମନ ଥରହର କଲା ଛାତି କେତେ ବାଲିଘର ମିଶି ତୋଳୁଥିଲୁ ହାତରେ ହାତକୁ ଛନ୍ଦି ବାଲିଘର କି ସୌଦାଗର ଯିଏ ହୃଦୟକୁ କଲା ବନ୍ଦୀ ମୁଁ ଆଜି ତୋଳେ ବାଲିଘର ଏକା ବିରହିଣୀଟିଏ ସାଜି ମିଛ ପ୍ରତିଶୃତି ଶୁଣି ମୁଁ କାହିଁ ଭାବେ ହୋଇଥିଲି ରାଜି ତୁମେ ଗଢ଼ିଥିବ ସୁନାର ସଂସାର କାହାକୁ ବାଛି ଜୀବନେ ସ୍ପନ୍ଦନ ଥିଲି ମୁଁ ତୁମ ହୃଦୟର…
କେତେ ତୁମ ସାହାସ ଲଢ଼ ଜାତି ମାନ ପାଇଁ ନାହିଁ ତମ ଆରାମ ତୁମେ ବୀର ଯବାନ ମାଟି ମାଆ ପାଇଁ ଅଭିମାନ ଅଟ ତୁମେ ଶତ୍ରୁପକ୍ଷ ଥରହର ତୁମ ହୁଙ୍କାର ବାଣୀରେ ନିଜ ଲୋକଠାରୁ ଦୂରେ ଥାଇ ଲଢ଼ ଆମ ପାଇଁ ଆମେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଥାଉ ତୁମ ପାଇଁ ଧନ୍ୟ ସେ ମାଆ ଯେ ଜନ୍ମ କଲା ତମକୁ ସେହି ମାଆ ଅନେଇଛି ତୁମ ଶହୀଦ ଶରୀରକୁ କାନ୍ଦ ବୋବାଳି ଚାରିଆଡ଼େ କି ଦୃଶ୍ୟ ସତେ…
ଆଶା, ଅଭିଳାଷା, ଅଭିଯୋଗ କେତେ ଆସେ ଜୀବନ ପଥରେ, ତଥାପି ଭୁଲିନି ତୁମକୁ ମୁଁ ଆଜିର ସପନରେ । ସପନର ବଣିକ ସାଜି ଆସିଥିଲ ମୋ ମନେ, ହେଲେ କହିବାକୁ ଡର ଲାଗେ ସତ କଥା ତୁମ କାନେ । ସବୁ ବୁଝି ନବୁଝିଲା ପରି ଅଭିନୟ କରି, ସୃଷ୍ଟି କଲ ମନେ କେତେ ଆଶା ଅସୁମାରୀ । ଆଉ ସାହସ ନାହିଁ କହିବାକୁ ସବୁ ସତ, କାରଣ କରୋନାର କରାଳ ପରିସ୍ଥିତି କରିଛି ମର୍ମାହତ ।…
ହଁ, ଏହାହିଁ ଭୁଲ… ଜନନୀ ଗର୍ଭେ ଶଶିକଳା, ନାଭି ମୁଣ୍ଡାରେ ଧରି କଳା, ଆଈ ମା’ର ନିଆଁ ପୁଳା, ସବୁ ପାଶୋରି ଆସେ ଧଳା, କ’ଣ? ଏଇଟା ଭୁଲ ।…(୧) ସୁଖ ନିଦ୍ରାରେ ଥାଏ ନୟନ, ନଥାଏ ତା’ପାଖେ କକ୍ଷ ଶୟନ, ଜନନୀ ଅନ୍ତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଆସନ, କ’ଣ? ଏଇଟା ଭୁଲ ।…(୨) ଅନ୍ତ ଚିରି ସେ କରେ ଗମନ, ଛୁଇଁ ମାତୃଭୂମି କରେ କ୍ରନ୍ଦନ, ଚକ୍ଷୁ ଖୋଲି ସେ ଦେଖେ ଗଗନ, ଜାଣେ ନାହିଁ…
ସୁରାରଙ୍ଗି ଓଠି କୋକିଳ କଣ୍ଠି ଗୋ ସରୋଜ ଉରଜି ବାଳା ମଦନ ଶରେ ଯା’ ପରାହତ ତୋର ଏ ଛାର କିଙ୍କର ବେଳା, ଘନ ଜଘନି ହେ ସୁଡୋଳ ନିତମ୍ବି ଆଜ କି ! ବିଚିତ୍ର ଶୋଷ ଦେଖି ଉଡ଼େ ହୋସ- ଅବଶେ ବିବଶ ବକ୍ଷେ – ଲକ୍ଷି ମଧୁବାସ, ଢଳି-ଢାଳି-ତୋଳି ଅଙ୍କେ-ବାଙ୍କେ-ରଙ୍କେ ନ ଭାବ ଛାରେ କାମୁକ ଘନ-ଜଘନ-ସ୍ତନ-ଭାର-ଭରେ କଣ୍ଠେ ତୃଷ୍ଣା ଅହେତୁକ, ସୁମୁଖୀ ବିମୁଖ ହେଲେ କେ ହରିବ ବିରହୀ ବିରହ ଦୁଃଖ କେ…
