କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଏଇ ରଜନୀର ଅନ୍ଧକାରକୁ ବନ୍ଦ କରିବାପାଇଁ ଚାହେଁ ମୋ ଆଖି ପଲକରେ । ମୋ ଅଧରର ବାକ୍ ଶକ୍ତିକୁ ହଜେଇ ଦେବାପାଇଁ ଚାହେଁ ଏ ରାତିର ନିରବତାରେ । କିଛି କ୍ଷଣ ରୋକି ଦେଇ ପବନକୁ ବଦଳେଇବାକୁ ଚାହେଁ ମୋ ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସରେ । କ୍ଲାନ୍ତ ମୋ ଏଇ ଶରୀରକୁ ଅଗ୍ନିର ଉଷ୍ମତାରେ କରି ପାଉଁଶ ଶୋଇଯିବାକୁ ଚାହେଁ ମା’ ତୋ କୋଳରେ । – ତାନିଆ ପଟେଲ ତାନିଆ ପଟେଲତାନିଆ ପଟେଲ ଓଡ଼ିଆ ଏବଂ ଇଂରାଜୀ…
ମେଘକୁ ମାଗିଲି ଶ୍ରାବଣ ହେଲେ, ସେ ଲୁହ ଦେଇଗଲା ଫୁଲକୁ ମାଗିଲି ଫଗୁଣ ହେଲେ, ସେ କଣ୍ଟା ଦେଇଗଲା । ପାଣିକୁ ମାଗିଲି ଶୋଷ ଟିକେ ସେ ବିଷ ହେଇଗଲା ହୃଦୟରେ ଖୋଜିଲି ହସଟିକେ ସେ ରାଗି ଚାଲିଗଲା । ରାତିକୁ ମାଗିଲି ତାତି ସେ ଶୀତ ଆଣିଦେଲା ପୁନେଇଁ ଚାହିଁଲି ଜହ୍ନଠୁଁ ତାକୁ ମେଘ ଢାଙ୍କିଦେଲା । ତୂଳୀରୁ ତୋଳିଲି ରଙ୍ଗ ଧେତ୍ ! ସେ ଫିକା ପଡ଼ିଗଲା ପ୍ରିୟାକୁ ମାଗିଲି ପ୍ରେମ ସେ ଧୋକା…
ବାସ୍ତବତାର ଦ୍ଵାହିରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଛି ସୁନେଲି ସପନ.. କୁହୁଡ଼ି ଢେଉର ସୀମା ଲଙ୍ଘି ଲଙ୍ଘି ନିଜକୁ ଆବିଷ୍କାର କରିଛି ଏକ ବହଳ ଅନ୍ଧକାରୀ ଜଙ୍ଗଲରୁ.. ଯେଉଁଠୁ ଫେରିବା ଅନିଶ୍ଚୟ ଦିଗହରା ପଥିକଟେ ପରି ପର୍ବତାରୋହଣ କରି ଭୁଲି ସାରିଛି ଫେରିବାର ପଥ.. କଳା କଳା ଅନ୍ଧାରୀ ଜଙ୍ଗଲ ଗୋଡ଼ାଇ ଆସନ୍ତି ଖାଁ ଖାଁ ଗର୍ଜନର ନିସ୍ତବ୍ଧତା ଭାଙ୍ଗି.. ନିଶାଚର ପରି ଭ୍ରୁକୁଞ୍ଚନ କରି ନିଶ୍ୱାସର ବେଗ ମାପି ଚାଲନ୍ତି ଏ ଜଙ୍ଗଲୀ ଅନ୍ଧାର.. ପଥ ଭ୍ରମି ସାରିଛି…
ଆସ ନକରି ଉଛୁର ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଗଢ଼ିବାକୁ ବହୁବାର ଭାଙ୍ଗୁଥିବା ସେ ବିଲୁଆ ଘର ଗାଇବା ଫୁସେଇବା ପାଇଁ- “ଥୁକଲ୍ ଥାକୁଲ୍ ଥା ମୋର୍ ଘର୍ ନା ଉଜୁର୍ ଭାଲୁର୍ ଘର୍ ଉଜରିଯା ।” କଥାଦିଅ ଚହଲିବନି ଆଦୌ ଏଥର ଚଗଲି ଓଠ ନଈ କୂଳେ ରୋକି ଦେବ ଲାଜରା ହସର ଜୁଆର । ତମେ ତ ଜାଣ, ତୁମଠୁ ବି ଆହୁରି ହସକୁରି ଏ ଅଝଟ ବାଲିକଣା ସବୁ ହସି ହସି ଏମିତି ହେବେ ବିଛି…
ମୋ ବୋଉକୁ ଯିଏବି କଷ୍ଟ ଦିଏ, ମୋ ବୋଉ ତାକୁ ବେଶୀ ଭଲପାଏ । କାରଣ ମୋ ବୋଉ ଭାରି ଭଲ । ଯୈଥପରିବାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆପଣାର କରିବା ପାଇଁ ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ, କାରଣ ମୋ ବୋଉ ଭାରି ଭଲ । କାହାର ଦେହ ଖରାପ ହେଲେ ଡହ ଡହ ତାତିରେ ଖାଲି ପାଦରେ ମନ୍ଦିର ଯାଏ, କାରଣ ମୋ ବୋଉ ଭାରି ଭଲ । ଘରର ସମସ୍ତେ ନଖାଇବା ଯାଏ ରୋଷେଇଘରକୁ ଜଗି ସେମିତି…
