କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଏ ଫିକା ଫିକା ଆଲୁଅର ଛାଇ ମନରେ ଭରିଛି ଅସୁମାରୀ ପ୍ରୀତି ଚାରି କାନ୍ଥ ବନ୍ଦ କବାଟର ନୀରବତା ମନରେ ଭରୁଛି କିନ୍ତୁ ବ୍ୟଥାର ରାତି ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଝାପସା ଆଲୁଅରେ ବସି ଭାବେ ମୁଁ ତୁମରି କଥା ଆଖିରେ ଆଖିଏ ନିଦ ହେଲେ ହେଲେ ଶୋଇ ଦେଉନି ଏ ମନର ବ୍ୟଥା । ନିଦ ଭରା ଆଖି ଆଜି ଯାଇଛି ହଜି କ୍ଳାନ୍ତ ଶରୀର ଭିତରେ ସେ ବାଟବଣା ବଢ଼ୁଛି ରାତି ବଢ଼ୁଛି ତାତି ଅମାନିଆ…
ତୁମ ମଥାର ବିନ୍ଦି, ମୁଁ ସେଇଠି ଜାଗା ଟିଏ ଚାହୁଁଚି…. ଯେଉଁଠି ତୁମ ଦୁଇ ଭୃଲତାର ଦୁଷ୍ଟାମୀରେ ମଥାରେ ତରଙ୍ଗଟେ ଖେଳେ ଆଉ ସେ, ତରଙ୍ଗର ପ୍ରତି ତାଳେ ଝୁମୁଥାଏ କଳା ବିନ୍ଦିଟିଏ । ବାସ୍…. ମୁଁ ସେଇଠି ଆଜୀବନ କବି ହେଇ ରହିବାକୁ ଚାହୁଁଚି ତୁମ ଓଠର ନିଆରା ହସ…. ମୋର ସବୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା କ୍ଷଣିକରେ ପୃଥିବୀରୁ ଦୂରେଇ ଯାଏ ତମ ଓଠର ଚେନେଏ ହସରେ ॥ ବସ୍ଠୁ ଖାଇଥିବା ଗାଳି ସାରା ଦିନର କ୍ଲାନ୍ତି…
ଭୋର୍ ହେବାର ସ୍ୱପ୍ନ ମୃଗେଶ ବୈଷ୍ଣବ ପାଣିଗ୍ରାହୀ ଦୁଃଖର ନଈରେ ଲୁହର ବନ୍ୟା ଆସିବାର ମୁଁ ଜାଣିଛି, ପାହାନ୍ତି ସ୍ୱପ୍ନରେ ରାତିର ନିଦ ହଜିଯିବାର ମୁଁ ଜାଣିଛି । ଆଶାର ହୁଲି ଡଙ୍ଗା ଯେବେ ଭାସୁଥାଏ, ସ୍ମୃତି, ମନ ତଳେ ଗୋପନ କବିତା ସାଜିବାର ମୁଁ ଜାଣିଛି, ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ମିଠା ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ରାତି ଅଧିଆ ନୈରାଶ୍ୟର ସବୁଜିମାକୁ ଖୋଜୁଛି । ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ନଥିଲେ ଦୁଃଖ ଛଡ଼ା କିଛି ବି ନଥାଏ, ଲୁହ ଛଡ଼ା କିଛି…
ତୁମେ ଯିବା ପରେ ପରେ ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏକା ମୋ ପାଶେ କିଛି ନାହିଁ ନିସ୍ତବ୍ଧତା ଭିତରେ କେବଳ ସେଇ ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ସ୍ପନ୍ଦନ ହେଇ ବୋଲ ନମାନି ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି । ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ କୋହଭରା ହୃଦୟଟା ଭିତରେ ଭିତରେ ଜଳି ଜଳି ଛାରଖାର ହେଇ ପାଉଁଶ ପରି ଉଡ଼ିଲାଣି । କେମିତି ବୁଝାଇବି ଏ ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟ ତୁ ସ୍ଥିର ହେଇ ଯାଆ ଦିନେ ଆସିବ ଶ୍ରାବଣ ପୁଣି ଛୁଇଁବ…
ସବୁ କିଛି ହୋଇଗଲା ସ୍ତବ୍ଧ, ନୀରବ ଅଚିହ୍ନା ଅଜଣା ଆଖିର ଭାଷା ମାତ୍ର କେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତର ମୁହେଁ ଥିଲା ଉଦାସର ଛୋଟିଆ ପ୍ରାଚୀର । ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଦୁଇ ଓଠ ବାସ୍ ଢଳ ଢଳ ଚାରି ଆଖି ଚାହିଁବା ଥିଲା ନ ଚାହିଁବା ପରି ମନେ ହୁଏ ଶବ୍ଦ ଆଉ ଭାଷାର ହେବ ବୋଧେ ବିରାଟ ବୃଷ୍ଟି ମିଶା ଝଡ଼ । ଫଡ଼ ଫଡ଼ ଉଡ଼ୁଥିବା ଓଢ଼ଣୀର ତାଣ୍ଡବ ଶୁଭୁଥିଲା କାନରେ କେବଳ ସବୁ କିଛି ଶୁନ୍ଶାନ୍…
