କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ପରିବା କିଣିଲା ବେଳେ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଧୀରେ ହସିଲା… “ମାଆ, ଆମେ ନାରୀ ସବୁ ଶାଗବିଡ଼ା” କହି ମୋତେ ଚାହିଁଲା…!! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲି, “ଏମିତି କେମିତି କହୁଛୁ କିରେ…??” ନାରୀ ଆଉ ଶାଗ..!! ଆଉ ଶୁଣିଲି ଅତି କୌତୁହଳରେ…!! ଦେଖୁନ! ଶାଗ ପରି ଛନଛନ ହୋଇ ବାପା ଘରେ ଥାଏ… ଶାଶୁ ଘରକୁ ଯାଇ ସେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲତା ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ହୋଇଯାଏ !! ବର୍ଷସାରା ଆଦର ନ ଥିଲେ ବି କାର୍ତ୍ତିକ ଆସିଲେ ଯେ…
ବୁନ୍ଦାଏ ରକ୍ତରେ ମୁକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି ଶିଖେଇ ଗଲେ ସେ ବୀର, ଶକ୍ତି ଥାଏ ମନେ କର୍ମରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଦୁଃଖେ ସେ ନୋହେ ଅଧୀର… ନୁଆଇଁ ନଥାଏ ମଥାକୁ ଖାଲିରେ ହୁଏନାହିଁ ପରାଧୀନ, ନିଜର ମାଟିରେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ କି କରି ପାରେ କେ ବାରଣ?? ହୁଙ୍କାର ଭରି ମନରେ ଯେ ଦିଏ ଦେଶ ପାଇଁ ବଳିଦାନ, ଅମର ହୋଇ ସେ ରୁହନ୍ତି ସର୍ବଦା ନେତାଜୀ କୁହନ୍ତି ଜନ । ସମ୍ମାନ ଦେଇ ନିଜ ମାଟି ମା’କୁ…
କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ ପବନ ହିଲ୍ଲୋଳେ, ସାଗର ତରଙ୍ଗେ ନିନାଦିତ ହୁଏ, କଲ୍ଲୋଳିତ ହୁଏ କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ । ବିର ରକ୍ତେ ହୋଇଛି ଗଢ଼ା ଦେଶ ଭକ୍ତିରେ ତୁମ ପ୍ରାଣ ହୋଇଛି ସଜଡ଼ା ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମେ ତୁମ ବଳିଦାନ କ୍ରାନ୍ତି ପାଇଁ ନେଇଛ ଶପଥ । ତାତିଛ ତୁମେ, ତତାଇଛ ତୁମେ ଦୁର୍ଗମ ଗିରିର ଦୁର୍ଗ ପ୍ରାଚୀର ଭାଙ୍ଗି ରକ୍ତ ଦେଇ ତୁମେ ଦେଇଛ ଶକ୍ତି ତୁମେ ଆମ ପ୍ରିୟ ନେତାଜୀ ।…
କେଉଁଠୁ ଆସିଛୁ ଆଗେ ମୋ ରୂପସୀ କିମିଆ କଲା ତୋ’ ହସ ଖୋଲା ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ତାରା ଦେଖେଇ ଦେଲା ତୋ’ ସ୍ପର୍ଶ ॥ ସେ ଦିନର ରାତି ସେ ମଧୁ ପ୍ରୀତି ପାସୋରି ନ ଯାଏ ମନୁ ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛେ କୋଇଲିର ଡାକ ଲାଗେ ସତେ ପ୍ରେମ ବେଣୁ ॥ ନା ଅଛି ସେ ରାତି ନା ଅଛି ପ୍ରୀତି ଖୋଜିଲେ ପାଉନି ସ୍ମୃତି ଚାହିଁକି ବସିଛି ସେ ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ପ୍ରୀତିର ପରଶ…
ଲୋଡ଼ା ଥିବା ଜିନିଷକୁ ଯିଏ ଖୋଜି ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ବାବା ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିବା ଜିନିଷକୁ ଯିଏ ଗଢ଼ି ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ବାବା । ନିଛାଟିଆ ରାତିରେ ଯିଏ ଛୋଟ ଦୀପଟିଏ ଜାଳି ସାହାସ ଆଣିଦିଏ ସେହି ଶବ୍ଦଟି ହେଉଛି ବାବା । ଦୁଃଖରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିଲେ ଯିଏ ପିଠା ଥାପୁଡ଼େଇ ଦେଇ କୁହେ ମା’ଲୋ ବ୍ୟସ୍ତ ହଅନା ସେହି ଶବ୍ଦଟି ହେଉଛି ବାବା । ପାଖରେ ପଇସା ନଥିଲେ ବି ଯିଏ କୁହେ…
