କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ମତେ ଆଉ କେତେ ଅପେକ୍ଷାରେ ରଖିବୁ ଏ ଜହ୍ନରାତି ନଈକୂଳ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ତୋ ବିନା ସବୁ ଅଲୋଡ଼ା… ପବନର ଆହୁଲା ମାରି ମାରି ଛୁଇଁବାକୁ ହୁଏ ଆକାଶ ଆକାଶ ବୋଲି କ’ଣ ଅଛି ଯେ… କେବଳ ତୋ ହଳେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଆଖି ଆଉ ଓଠ ଚିପା ହସ… ତୁ ଜାଣିଚୁ ଏ କେହିଜଣେ କିଏ କିଏ ବୋଲି ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ ମୁଁ ବହୁତ ଡେରିଯାଏଁ ଚାହିଁ ରହେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆଉ ଫେରିଯାଏ ଆମ ଗାଁ ନଈପଠା…
ଅଛି ସେ କଦମ୍ବ ବନ ଶୁଭୁନି ମୁରଲୀ ସ୍ଵନ ନଦୀ ପଠା ଲାଗେ ଖାଲି, ଶ୍ରୀହୀନ ଲାଗେ ମନ ବୃନ୍ଦାବନ କହ୍ନେଇ ନାହିଁତ ବୋଲି । ଲୁଚେଇ କାନ୍ଦେ ରାଧିକା ଚଉଦିଗ ହେଲା ଫିକା ଗହନ ଗୁମର ପ୍ରୀତି ସରଗ ସୁଷମା ହୀନ ତା ଉପମା ସରାଗେ ନଥାଏ ମତି । ପୁରିଛି ଲବଣୀ ହାଣ୍ଡି ଯଶୋଦା ପାରୁନି ଦଣ୍ଡି ବସି ଖୁଆ ବାଡ଼ି ପାଶେ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ନୟନ ଯୁଗଳୁ ଧାର ଧାର ବୋହି ଆସେ…
ଆଜି ଯେତେ ଦୂରେଥିଲେ ଦୂରତା ସାଜେନା ବାଧକ 4ଜି ନେଟ୍ଓର୍କ କି ଜିଅ ଫୋନ୍ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ ଯାହାର କଥା, ସେ ମୋ ମା’ର ପୁରୁଣା ଲୁଗାରେ ତିଆରି କନ୍ଥା… ମା’ କୋଳରେ ଶୁଇବାର ନିଦ ତା’ ଆଲିଙ୍ଗନରେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ସବୁ ଏବେ ଏବେ ଅନୁଭବ ହୁଏ ଦୂରେଇଯାଏ ବ୍ୟଥା, ଯେବେ ମୋ ପାଖରେ ଥାଏ ମୋ ମା’ ହାତତିଆରି କନ୍ଥା… ତା’ ପିନ୍ଧା ଲୁଗାର ବାସ ମୋ ପାଇଁ ତା’ ମମତାର ନିଶ୍ୱାସ ତା’…
ଭାବିଚ କି, କର ନଜର ଦୂର ଦୂର ମନେ ମୋର ଟାଣିଦେବ ଲକ୍ଷ୍ମଣର ଗାର ! ଦିନରାତି ଏକ କରି ସବୁ କାମକୁ ପଛ କରି ନିଇତି ଘାଣ୍ଟୁଛି ତମ ପ୍ରୋଫାଇଲ, ମୁଁ ବି ଦେଖୁଛି ମ ଦେଉଅଛ କେଉଁ ଦେବାଦେବୀ ଚିତ୍ରରେ କମେଣ୍ଟ ଆଉ ଦିଲ୍ ! ନଜରରେ ପଡ଼ିଛି ବି ଡେଣା ଥାପି ସାରିଲାଣି ଫୁରଫୁର୍ ଫରେନ୍ ଚଢ଼େଇ, ଏସନ ଆସ ତ, ନଛାଡ଼ିଛି ଯଦି ହାତରେ ପାଦରେ ଡେଉଁରିଆ ପିନ୍ଧେଇ ମୋ ନାଁ…
କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ବଦଳିବା ସାଥିରେ ଆଉ କ’ଣ କିଛି ବଦଳିଛି? ସବୁ ଯେମିତି ଥିଲା, ଆଜିବି ସେମିତି ଅଛି । ଆଜିବି କନ୍ୟା ଭ୍ରୁଣ ହତ୍ୟା ହେଉଛି ନୂଆ ବୋହୂଟିଏ ଜଳୁଛି ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ, କଣ୍ଟା ବୁଦାରେ ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁ ଗଡ଼ୁଛି ଏ କେମିତିକା ନୂଆ ବର୍ଷ ଆସିଛି? ଆଜିବି ବୃଦ୍ଧା ଆଶ୍ରମରେ ବୁଢ଼ା ବାପାମା’ ଦିନ କଟୁଛି ଯୋୖଥ ପରିବାର, ଆଇ ମା’ କାହାଣୀ ଇତିହାସେ ଲେଖା ଚାଲିଛି । ଏ କେମିତିକା ନୂଆ ବର୍ଷ ଆସିଛି?…
