ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ
ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ଆଜି
ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଅନ୍ଧକାର
ପାଏ ନାହିଁ ନିଜକୁ ଖୋଜି ।
କ୍ଷଣିକରେ ସାୟଂ କାଳ
ଅସ୍ତ ଯିବେ ରବି
କର୍ମମୟ ଜୀବନରୁ ଆଜି
ମୁହିଁ ବାହୁଡ଼ିବି ।
ଆସିବନି କାଲି ଆଉ
ସେପରି ସକାଳ
ଶୁଣିବାକୁ ନ ମିଳିବ
ପତ୍ନୀଙ୍କ ଗହଳ ।
ବାଜିବନି ୯:୦୦ରେ
ଟେବୁଲର ଘଡ଼ି
କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ଯିବି ନାହିଁ
ଚଢ଼ି ମୁଁ ଯେ ଗାଡ଼ି ।
ସକାଳର ସୁରୁଜ ଯେ
ଲାଗଇ ସୁନ୍ଦର
ସ୍ମରଣେ ମୁଁ ଶୈଶବର
ସଖା ସହୋଦର ।
ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ସେ ଭାସ୍କର
ଅଧିକ ଉତ୍ତପ୍ତ
ଅବସର ଜୀବନଟା
ଲାଗେ ଭାରି ସୁପ୍ତ ।
ଏହି କ୍ରମେ ଜୀବନରେ
ଅନେକ ପାହାଚ
ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ ଏଠି
ମନ କରି ଉଚ୍ଚ ।
ଇତି ମଧ୍ୟେ କେତେ ଜନ
ନେଲେଣି ବିଦାୟ
ରହିବାକୁ ପଡ଼େ ଏଠି
ମନ କରି ଥୟ ।
ଆମ୍ଭର ପ୍ରେୟସୀ ଥିଲେ
ଯେ ତନୁପାତଳି
ସମୟର ସ୍ରୋତେ ଆଜି
ଯାଇଛନ୍ତି ଚାଲି ।
ପରିବାର ଛୋଟ ଥିଲା
ଥିଲୁ ଦୁଇ ପ୍ରାଣୀ
ଭରସା କରି ବଞ୍ଚିବି
କାହାକୁ ଆଶ୍ରା କରି ।
ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ
ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛ
ଜଳ ଜୀବ ଶାଳେ ମୁଁ ଯେ
ଏକୁଟିଆ ମତ୍ସ୍ୟ ।
ଜୀବନର ବେଳାଭୂମି ଅଟେ
ଅସରନ୍ତି ପଥ
ତନୁଜା ସଙ୍ଗେ ଥିଲେ ବୋଧେ
ହୋଇଥାଆନ୍ତା ଛୋଟ ।
ବୟସର କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରେ
ମୃତ୍ୟୁର ଶଙ୍ଖନାଦ,
ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ସ୍ପନ୍ଦନରେ
ଭରୁଛି ଆହ୍ଲାଦ ।
ଇତି ମଧେ ନିଶା ଆସେ
ଘଟେ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତ
ସମାପ୍ତ ହେଲା ମୋ କାଳ
ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ।
– ଶୁଭଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାହୁ
Comments
ଶୁଭଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାହୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
