ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନ ଗଗନେ କଳା ମେଘକୁ ବଳି ବରଷିବ ସତେ ବରଷା ମୂଷଳ ଧାରାରେ ଆଜି ॥ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ସ୍ୱଭାବେ ମେଘ ରଜାଟା ଆଜି ଢାଙ୍କିଛି ଢାଙ୍କୁଣି ଶିରେ କଳା ଆକାଶ ଛାଡ଼ି ॥ ବାନ୍ଧିବାକୁ ବେଶ ସେନାପଟା ତା’ର ବାନ୍ଧି କି ପାରିବ ଭାବକୁ ଆମ୍ଭର ॥ ଆସୁଛି ଆସୁଥିବ ସେ ଗେହ୍ଲା ପୁଅ ଭିଡ଼ିବାକୁ ନାହିଁ କାହାର ଦମ୍ଭ ॥ ଭବ ଠାରେ ଭାବେ ଭାବ ବିନୋଦିଆ ମୋର ଆସିବ ହେ ଛାଡ଼ି ମାଉସୀ ମନ୍ଦିର…
ନାରୀ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପରାଧିନା ସତେ ଅବା କାଠ କଣ୍ଢେଇଟେ ଏଠି ତା’ର ମୁକ୍ତି ଆଉ କାହିଁ? ତା’ ଜନ୍ମ ଖବରରେ ବି ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଝାଳ ବଢ଼ିଯାଏ ଚିନ୍ତା ଆଉ ଚିନ୍ତା ଛୋଟବେଳୁ ଆକଟ ତା’ ପାଇଁ ବାହାରକୁ ଯିବୁ ନାହିଁ ଯଦି ଯିବୁ ଅନୁମତି ନେଇ ଯିବୁ ବଡ଼ ହେଲା ଝିଅ ଏବେ ଆହୁରି ଆକଟ ସଭିଙ୍କ ନଜରେ ସେ ଏବେ ପଥର ମୁକୁଟ ତାକୁ ତ ସଭିଏଁ ଚାଲିଛନ୍ତି ବୋହି ଏଠି ତା’ର…
ମୁଁ ସାଗର ତଟର ବାଲି ବାରମ୍ବାର, ସାଗରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି, ଆତଯାତ ଭାବନାର ଲହରୀରେ ଭିଜି, ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ରହିଛି ପଡ଼ି… ଦୂରୁ ଦିଶୁଥାଏ ଶାନ୍ତ, ସଉମ୍ୟା, ରଙ୍ଗର ସେ ଆସ୍ତରଣ ବହଳ, ଉତ୍ସଙ୍ଗେ ମୋ ପ୍ରୀତିର ପ୍ରତୀକ, ଅନେକ ରତ୍ନର ମେଳ… ମୁଁ ତପ୍ତ ବାଲି, ସେ ଶୀତଳ ସାଗର ! ପ୍ରଣୟ ପିଆସି ମୁଁ, ଚିର ଛଟପଟ… ଏମିତିକା ଏକ ପ୍ରୀତି ! ଅସମ୍ଭବ ସେ, ତାକୁ ରଖିବି କେମିତି ବାନ୍ଧି? ଭିଜୁଛି, ମୁଁ ଭିଜୁଥିବି……
ତୁମ କଳ୍ପନାର ପଟ୍ଟଚିତ୍ରରେ ଅଙ୍କା ଯାଇଥିବା ଛବି ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ଭାବନାରେ ମତେ ଉପହାର ଦେଇଥିବା ମାନ୍ୟତା ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ସୁନେଲି ସପନର ନାୟିକା ମୁଁ ନୁହେଁ କି ତୁମକୁ ପ୍ରତାରଣା ଦେଇଥିବା ନିର୍ଦ୍ଦୟୀ ମୁଁ ନୁହେଁ । ତୁମ ସମାଲୋଚନାର ବିଷୟ ମୁଁ ନୁହେଁ କି ତୁମ ପ୍ରଶଂସାର ପାତ୍ରୀ ମୁଁ ନୁହେଁ । ମନକୁ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ ଦେଉଥିବା ମୃଦୁମଳୟର ଝଲକାଏ ପବନ ମୁଁ ନୁହେଁ କି ମନକୁ…
ଜୀବନଟା ଗୋଟେ ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚ ଏଠି ଆମେ ସବୁ କଳାକାର ସର୍ବେ ନିଜ ନିଜ ଅଭିନୟ ସାରି ଚାଲି ଯିବା ବହୁଦୂର । ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ନ ହାରିବା ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା ଏକ ଭଲ ବନ୍ଧୁ ବନ୍ଧୁ ପୁଣି ସେହି ସାଥିରେ ଯାହାର ଲଙ୍ଘି ହେବ ସାତ ସିନ୍ଧୁ । ଏତିକି ଜାଣିଚି ତୁମେ ମୋର ବନ୍ଧୁ ମୁଁ ତୁମର ବନ୍ଧୁଟିଏ କାହାର ବନ୍ଧୁତ୍ୱ କେତେ ଯେ ଗଭୀର ମାପି ତାକୁ ନ ହୁଏ ବନ୍ଧୁତ୍ୱର ସଂଜ୍ଞା…
