ମୋ ପ୍ରେମଭରା, ମଧୁଝରା କବିତା???? ପ୍ରଥମେ ଲେଖୁଥିଲି ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନ ପାଇଁ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ନାୟିକା ପାଇଁ ଆଉ ସେ ନାୟିକା କିଏ ଜାଣିଛ କି?? ସେ ତୁମ ବିନା ଆଉ କିଏ ବା

ଅନେକ ଦରିଦ୍ର ବିପନ୍ନ ଉଜୁଡ଼ା ଘର ସମୂହର ସମାହାର ମୋ ଭଗ୍ନହୃଦୟ ଭିତରେ ପ୍ରତିଟି ସ୍ୱପ୍ନରେ ନିରୋଳା ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ॥ ମୁଁ ପଥିକ ସାଜି ଅନୁଭୂତି ଭିଜା ଅପରାହ୍ନେ ମୁଁ ପଥିକ, ଯା’ ମଥାରେ

ଗୋଲାପୀ ଓଠରେ ହସିଦେଲୁ ଯେବେ ସେବେଠୁ ପାଗଳ ହେଲି ଫୁଲେଇଲୋ ତୋ’ର ନିଆରା ଛବିକୁ ହୃଦୟରେ ସାଇତିଲି…. ତୋ’ ହାତକୁ ଧରି ଚାଲିଲି ମୁଁ ବାଟ ଆଖିରୁ ହଜିଲା ନିଦ ଧୀରେଧୀରେ କେବେ ପ୍ରେମ

ସମ୍ପର୍କର ଗଣିତକୁ ଖିନ୍‌ଭିନ୍ କରି କଷିବା ଆଗରୁ ଚାଲ ପୁଣିଥରେ ସ୍ନେହ ଆଦର ଓ ଆକର୍ଷଣର ସାହିତ୍ୟକୁ ପଢ଼ିନେବା… ବର୍ଷାଭିଜା ଓଢ଼ଣୀରେ ପ୍ରେମର ଭୂଗୋଳକୁ ଜାକିଜୁକି ଧରିନେବା କାହିଁଗଲ… ତୁମ ହୃଦ୍‌ସ୍ପନ୍ଦନ ମୋତେ ଡାକି

ଭଙ୍ଗା ଘରଟିଏ ପରି ହୃଦୟ ଏ ଯେବେ ଥିଲା, ସେବେ ତୁମ ସଙ୍ଗେ ମୋର ଦେଖା ହୋଇଥିଲା । ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ଯେବେ ହୋଇଥିଲା ପ୍ରେମ, ତୁମେ ଦେଇଥିଲ ସେଇ ପ୍ରେମକୁ ଯେ ନାମ

ନବବଧୂ ସାଜି ଆସିଛ ଜୀବନେ ଢାଳୁଛ ପ୍ରୀତିର ବନ୍ୟା ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ଜହ୍ନ ମୋ ବାହୁରେ ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଲାଗେ ନିଆଁ ॥ ନିଦଚୋରୀ କରେ ପାଦର ପାଉଁଜି ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ କରି ସତେକି

ଜୀବନ କେବେ ଗୋଲାପର ଶେଯ ତ କେବେ ତତଲାବାଲିର କଣ୍ଟକିତ ଚଲାପଥ । ମିଠା ମିଠା ସପନେ ରଙ୍ଗମୟ ଦୁନିଆରେ ଖୋଜିବୁଲେ ନିଜକୁ ହେଇ କ୍ଷତବିକ୍ଷତ । ଜୀବନ ଶ୍ରାବଣର ଉଛୁଳା ନଈ ବସନ୍ତର

ଦେଖୁଥିଲେ କେବେ ସ୍ୱପ୍ନ ସରିବନି ତମେ ଥିଲେ ପାଖେ ସାଥି ସ୍ୱପ୍ନ ଝରୁଥିବ ଗହନ ନିଦରେ ଦିନ ଲାଗୁଥିବ ରାତି । ହସୁଥିଲେ କେବେ ହସ ସରିବନି ତମେ ଥିଲେ ପାଖେ ସାଥି ମହୁ